Είμαι σε ένα δωμάτιο με έναν άνθρωπο, έχει κλείσει όλα τα φώτα, έχει κλείσει όλες του τις σκέψεις, πως μπορώ μετά εγώ να καταλάβω τι γίνεται, να σας το πω και εσάς. Δηλαδή με καταλαβαίνετε λίγο έτσι; Δεν υπάρχει καμία γέφυρα επικοινωνίας. Ο σκυφτός άνθρωπος (είπαμε, καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα), είναι σαν να έχει πεθάνει, αλλά ταυτόχρονα ζει. Έχει πέσει σε βαριά κατάθλιψη, επειδή είδε. Ξέρετε, έχω δει να πονάει η αλήθεια αλλά όχι τόσο πολύ. Βέβαια ο καθένας μας είναι διαφορετικός, έτσι δεν είναι; Απευθύνομαι σε εσάς γιατί νιώθω πολύ μόνη μου, δεν υπάρχει καμία δράση, δεν κινείται τίποτα, μόνο κάτι αναφιλητά ακούω κάποιες φορές, σαν φοβάται ότι κάποιος θα τον ακούσει. Που να ήξερε ότι ο ίδιος έχει γίνει ιστορία και εσείς την διαβάζετε(;). Τι ειρωνεία ε; Νιώθουμε ότι είμαστε μόνοι μας, ότι δεν κεντρίζουμε σε κανέναν το ενδιαφέρον, αλλά εκεί που περπατάμε στον δρόμο με ανακούφιση ότι μετά από μια μεγάλη μέρα θα πάμε στο σπίτι μας να ξεκουραστούμε, σε κάποιον/α μπορεί να κάνουμε εντύπωση. Ο τρόπος που περπατάμε, ο τρόπος που κοιτάμε…
Έτσι και μένα μου έκανε εντύπωση μια μέρα ένας άνθρωπος σκυφτός, όπως χιλιάδες άλλοι άνθρωποι σκυφτοί που γυρνούν στους δρόμους αυτής της πόλης, με χρέη, φόβους, αγωνία και ανεργία να βαραίνουν τον αυχένα τους. Αλλά ο συγκεκριμένος είχε μια μικρή διαφορά από όλους τους υπόλοιπους , κάτι στον τρόπο που κρέμονταν τα χέρια του, το πώς έσφιγγε τα δάχτυλα του στην χούφτες του, πως μετά τα απελευθέρωνε αλλά εκείνα είχαν πάρει πια μορφή, σαν αγκυλωμένα, σαν σκεβρωμένα. Όπως το κεφάλι του και η πλάτη του που και εκείνη είχε πια κάνει καμπούρα. Ήταν όλο του το σώμα σκυφτό, όχι μόνο το κεφάλι του.
Φαίνεται, πως η βαρύτητα είχε επιδράσει αρνητικά πάνω του. Πως με την πάροδο του χρόνου καμία διάθεση αντίστασης δεν υπήρχε. Άραγε τι να είναι εκείνο που πείθει έναν άνθρωπο ότι αυτό που ζει δεν θα αλλάξει, και ότι δεν υπάρχει ελπίδα για τίποτα ; Έτσι λοιπόν όπως τον είδα να περπατάει το όνομα του δεν δυσκολεύτηκα να το σκεφτώ και ύστερα να τον “βαπτίσω” ως ένα καινούργιο ον, διαφορετικό από εκείνο που ίσως είναι. Δυστυχώς για μένα βέβαια, γιατί από τότε μου έχει γίνει ένα είδος εμμονής και τον παρακολουθώ συνέχεια ώστε να καταλάβω τι γίνεται. Έχω γίνει και εγώ σκυφτός άνθρωπος, πάνω από την ζωή του, σαν γιατρός στο χειρουργείο πάνω από τον ασθενή του, που προσπαθεί να βρει το πρόβλημα.
Ποιο άραγε ζωτικό όργανο να λείπει στον συγκεκριμένο; Δεν θέλω να σας ζαλίζω με τις σκέψεις μου, αλλά αφού εκείνος ουσιαστικά απουσιάζει, θα ήθελα με κάποιον να μιλήσω, να μοιραστώ μαζί σας τους λόγους για τους οποίους ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία. Μπορεί αυτοί ακριβώς οι λόγοι, να δείχνουν κάτι και για εμένα. Σίγουρα δείχνουν κάτι και για εμένα, όπως και για εσάς όταν την διαβάζετε(;). Πως φαντάζεστε άραγε τον σκυφτό άνθρωπο; Εσείς τι πιστεύετε για τους εαυτούς σας; Είστε άραγε καθόλου σκυφτοί ή κοιτάτε τον ορίζοντα…;Αν τον κοιτάτε, τι βλέπετε, έχει φως ή σκοτάδι ; Ίσως αυτό να έκανε και εκείνον να κοιτάει κάτω, αυτή η αβεβαιότητα, αυτή η ανασφάλεια για το τι μπορεί να συμβεί. Ίσως ο σκυφτός άνθρωπος, να νιώθει καλύτερα να ψάχνει πρώτα το έδαφος κάτω από τα πόδια του, για να μπορεί να κοιτάξει το μέλλον.
Δεν ξέρω, περιμένω να επικοινωνήσει για να σας πω και εσάς τι συμβαίνει πραγματικά. Εγώ μέχρι τότε θα τριγυρνάω στους δρόμους και θα μετράω σκυφτούς ανθρώπους, να δω τι κοινό έχουν με τον πρωταγωνιστή μας, αλλά ίσως και με εμένα…
