«Όλο φωνές, όλο καυγάδες και τσακωμοί. Τα μηχανάκια περνάνε μανιασμένα, κάνουν κόντρες τις νύχτες σαν να έχουν κάτι να χαίρονται, σαν να έχουν κάτι να είναι περήφανοι για αυτό. Σιγά την περηφάνια, σιγά το κατόρθωμα. Επειδή δηλαδή είστε εσείς εκεί έξω και ζείτε, τι σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει να ζούμε και μεις; Σαν δεν ντρέπεστε τόση φασαρία για το τίποτα. Παιδιά ουρλιάζουν γυρνώντας από το σχολείο λες και τους ανήκει ο κόσμος. Λες και είναι μόνο εκείνοι και κανείς άλλος. Πιάνουν χώρο. Ναι, πιάνουν χώρο στην γη και στο κεφάλι μου. Ας σταματήσει όλος αυτός ο θόρυβος… σας παρακαλώ… και τι δεν θα έδινα… Μέχρι και τα φώτα έκλεισα για να κλείσουν οι σκέψεις μου, αλλά τίποτα…»… Με ξύπνησε ξαφνικά μέσα στην νύχτα. Άρχισα να ακούω μουρμουρητά, δεν ήξερα τι γινόταν. Μετά κατάλαβα ότι ο σκυφτός άνθρωπος επανήλθε.
Πρώτη φορά ακούω τόσο καθαρά τις σκέψεις του. Νόμιζα πως δεν είχε τόσες πολλές ή σε τόσο μεγάλη ένταση. Ειλικρινά, αυτό πίστευα. Ίσως ακριβώς επειδή όλον αυτόν τον καιρό ήταν εκτός γι’ αυτό να συμβαίνει με αυτό τον τρόπο τώρα. Σκυφτός άνθρωπος, σκυφτές ιδέες, χαμηλά κάτω στο έδαφος, τώρα πιο τόσο φορτισμένες που αναπηδούν σαν αυγά που βράζουν. Θέλουν να φύγουν από εκεί μέσα, αγωνιούν να εκδηλωθούν. Γίνονται αιχμηρά κομμάτια μέσα στο κρανίο με κίνδυνο τύφλωσης και κώφωσης. Που να ξέρω και εγώ βέβαια τι συμβαίνει στο μυαλό του καθενός, εγώ μόνο για το δικό μου μπορώ να μιλήσω. Λέτε να μοιάζω; Ναι, νομίζω μοιάζω μαζί του, αλλιώς δεν θα τον καταλάβαινα τόσο πολύ. Θα μπορούσα εγώ να είμαι ο σκυφτός άνθρωπος… Λέτε να έχω γίνει και γω ιστορία στο μυαλό κάποιου άλλου; Να έχω γίνει πρωταγωνίστρια; Η αλήθεια είναι πως κυκλοφορώ πολύ τελευταία, μπορεί σε κάποιον να έχω κινήσει το ενδιαφέρον… Μου αρέσει βέβαια να το σκέφτομαι αυτό, νιώθω λιγότερο μόνη μου…
Τέλος πάντων, πάμε πίσω στον πραγματικό πρωταγωνιστή αυτής της ιστορίας. Βλέπω ένα φως. Πρόοδος. Μέχρι τώρα δεν έβλεπα τίποτα. Τώρα κάτι αχνοφαίνεται εκεί πίσω από τις γρίλιες. Δεν μπορώ να πω βέβαια ότι καταλαβαίνω και πολλά πάντως και μόνο η πράξη έχει σημασία! Το πρόσωπο του δεν το βλέπω, αλλά με φτάνει που ακούω τις σκέψεις του. Αχ, πόσο υποφέρει ο σκυφτός άνθρωπος… Ειλικρινά τον λυπάμαι. Θα ήθελα να ήταν καλύτερη η ζωή για εκείνον, αλλά να σας πω την αλήθεια ακόμα δεν έχω καταλάβει τι έχει συμβεί και είναι έτσι.
Θα ήθελα να το βοηθήσω με κάποιον τρόπο, αλλά σκέφτομαι πως αν δεν αντέχει τον εαυτό του, πώς θα αντέξει κάποιον άλλον; Θα φοβάται, θα νιώθει ευάλωτος. Ίσως και η ντροπή να τον κάνει να νιώθει έτσι. Να ντρέπεται για τον εαυτό του, για αυτό που είναι. Να νιώθει πως όντας σκυφτός κρύβεται καλύτερα. Μεταξύ μας, και ‘γω το παθαίνω αυτό κάποιες φορές, αλλά ξέρετε, προσπαθώ να το κρύψω και κοιτάω αλλού. Βέβαια δεν ξέρω αν πιάνει, γιατί δυστυχώς αυτό που φαίνεται, φαίνεται!
Τώρα πάλι ακούω και έναν περίεργο θόρυβο. Σαν να ψαχουλεύει μου φαίνεται. Σε κάποιο συρτάρι νομίζω. Βλέπω κάτι χαρτιά αλλά δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι είναι. Α! Νομίζω είναι φωτογραφίες! Φωτογραφίες; Περίεργο… Δεν μου φαίνεται σαν άνθρωπος που θα έβγαζε φωτογραφίες. Βέβαια θα μου πεις μπορεί να είναι κάποιου άλλου. Κάποιου που αγαπάει. Ναι, μπορεί να ψάχνει κάποιον που αγαπάει… Σκυφτός πάνω απο τις αναμνήσεις, με μανία προσπαθεί να βρει κάτι. Τι; Μήπως ψάχνει να θυμηθεί πως ήταν όρθιος…; Άραγε υπήρξε ποτέ έτσι;
