Διανύοντας μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου, ξαναθυμήθηκα πόσο σημαντικοί είναι οι φίλοι στην ζωή μου, και στην ζωή εν τέλει όλων των ανθρώπων. Πόσο όμορφο είναι να ξέρεις ότι μπορείς να σηκώσεις το τηλέφωνο γνωρίζοντας ότι 3-4 άνθρωποι θα είναι εκεί για σένα. Αυτή η συγκεκριμένη γνώση μπορεί να σε ανακουφίσει, να σε κάνει να πονάς λιγότερο, να σε γεμίσει ελπίδα ότι δεν είσαι μόνη σου, ότι ακόμα και αν δεν είσαι καλά και δεν έχεις όρεξη να πας στα γενέθλια του φίλου σου γιατί φοβάσαι μήπως κάποια στιγμή σε πιάσουν τα κλάματα ( ε και δεν είναι και πολύ ωραίο να κλαις σε γενέθλια), οι φίλοι σου να σου λένε «έλα, έχεις εμάς» ή «σε ευχαριστώ που ήρθες». Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα, στην πιο σημαντική μέρα ενός άλλου ανθρώπου, να μην «πρέπει» να πας, να μην «πρέπει» να πιεστείς να είσαι καλά για να είσαι εκεί, αλλά να ξέρεις ότι ακόμα και αν βάλεις τα κλάματα δεν πειράζει, γιατί οι φίλοι σου κρατάνε το χέρι και χαίρονται απλά που είσαι εκεί.
Περνώντας ένα μεγάλο μέρος της ζωή μας όπου πρέπει να κάνουμε πράγματα, πρέπει να μην εκφράζουμε τα συναισθήματα μας, πρέπει να είμαστε εκεί για την οικογένεια μας ακόμα και αν δεν είμαστε καλά ή χειρότερα ακόμα και αν μας κάνουν εκείνοι να μην είμαστε καλά, είναι πολύ όμορφο η καινούργια σου οικογένεια, εκείνη που την επιλέγεις πια, να σε κάνει να νιώθεις άνετα, ξεκούραστα και ασφαλής. Τα γενέθλια ως μια γιορτή όπου σηματοδοτεί την αρχή της ζωής μας, δείχνουν πολλά πράγματα για το ποιους ανθρώπους έχουμε κοντά μας και πως αυτοί θέλουν να μας «τιμήσουν». Φυσικά αυτή είναι μια μέρα του χρόνου, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ. Είναι η μέρα όπου εσύ επιλέγεις πως θα την γιορτάσεις και το πιο όμορφο είναι ότι οι άλλοι είναι εκεί για σένα, είτε τους αρέσει αυτό που θέλεις να κάνεις είτε όχι. Το κάνουν για σένα !
Αυτά λοιπόν τα γενέθλια, των δύο καλύτερων μου φιλών, της οικογένειας που εγώ επέλεξα, χωρίς να με υποχρεώσει κανείς, χωρίς να πρέπει να ανέχομαι, χωρίς να πρέπει να αγαπάω υποχρεωτικά, με ξύπνησαν, με έκαναν να αισθανθώ καλύτερα, σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου. Μου υπενθύμισαν ότι εγώ μπορώ να είμαι εκεί για τους φίλους μου όπως και αν είμαι, ακόμα και στα γενέθλια τους, και οι φίλοι μπορούν να είναι εκεί για μένα, σιωπηλά, χωρίς πολλά λόγια, ακόμα, και στα γενέθλια τους. Μου υπενθύμισαν ότι έχουμε μεγαλώσει πια, έχουμε τους εαυτούς μας που πρέπει να προσέχουμε, και δεν χρειάζεται να περιμένουμε από τους γονείς μας πάρτι στον παιδότοπο και κλόουν. Έχουμε τους φίλους μας που πρέπει να προσέχουμε, που χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, να είμαστε μαζί στις γιορτές ακόμα και αν αυτές έχουν και λίγη λύπη μέσα. Δεν πειράζει, δεν έγινε και τίποτα.
Τα γενέθλια, και κάθε μέρα του χρόνου, έχουμε τους φίλους μας. Μπορεί να μην είναι εκεί και τις 365, αλλά δεν είναι αυτό που έχει σημασία. Είναι η σκέψη ότι κάποιος είναι εκεί.
«Οι φίλοι μου είναι οι λέξεις που δεν λέμε, οι αγκαλιές που δεν κάνουμε, τα φιλιά που δεν δίνουμε»
«Είναι αμφίβια εξωγήινα όντα με γερό ανοσοποιητικό.»
«Μηχανές ζωής κι ελπίδας κόντρα σε μια κοινωνία εξολοθρευτή»[1]
[1] Φίλης, Τ. (2021) «Οι φίλοι μου είναι οι λέξεις που δε λέμε, οι αγκαλιές που δεν κάνουμε, τα φιλιά που δεν δίνουμε» Ανακτήθηκε από: https://www.doctv.gr/page.aspx?itemid=spg16216 (Τελευταία πρόσβαση 6/2/2021)
