Οι αποστάσεις που μαθαίναμε στο σχολείο ήταν για δυο σημεία. Το σημείο Α και το σημείο Β απέχουν τόσα εκατοστά. Μαθαίναμε πάντα τις αποστάσεις σα’ να είναι μόνο χωρικά θέματα. Αποστάσεις σε χιλιόμετρα, πόδια, μίλια, έτη φωτός. Πόσο πολύ πιο μακριά είναι κάτι από εμένα, που δε το φτάνει το χέρι μου να το ακουμπήσω, που δεν το φτάνει το μάτι μου να το δω, που είναι νύχτα όταν εγώ βλέπω ήλιο. Είναι πολλά εκείνα τα απομακρυσμένα, τόποι και άνθρωποι, που προσπαθούν να μείνουν στη ζωή μας και στο μυαλό μας με φωτογραφίες, τηλέφωνα, με μηνύματα. Άνθρωποι που τους αναζητάμε γύρω μας και βρίσκουμε μόνο τα απομεινάρια τους, μόνο συνδέσει, μόνο βιντεοκλησεις αλλά δεν μπορούμε να τους πάρουμε αγκαλιά. Έτσι είναι οι αποστάσεις οι χωρικές, να σε χωρίζουν βουνά και θάλασσες από όσα αγαπάς. Στο ίδιο χρόνο να μοιράζεστε διαφορετικούς τόπους, διαφορετικά σπίτια, διαφορετικούς δρόμους, διαφορετικά φανάρια. Πιο πολύ όμως πονούν και πιο πολύ πληγώνουν οι άλλες αποστάσεις, οι συναισθηματικές.
Όταν είσαι δίπλα σε έναν άνθρωπο και νιώθεις μίλια μακριά του, όταν μοιράζεστε ένα σπίτι αλλά δίχως κοινή ζωή ή αισθήματα. Όταν βρίσκεσαι στο διπλανό γραφείο με κάποιον συνεργάτη αλλά δεν ξέρεις καν το επώνυμό του, ο γείτονας που ποτέ δεν έμαθες τι δουλειά κάνει, οι άνθρωποι που πίνετε μαζί ποτά αλλά δεν έχουν ιδέα τι περνάς, δεν ξέρουν ποιος είσαι, ίσως δε θες να πεις ή δε θέλουν μάθουν. Αυτές οι αποστάσεις δε μικραίνουν, αυτές οι αποστάσεις δύσκολα γεφυρώνονται. Δε μετριούνται με μέτρα και δεκατόμετρα, με χάρακες και μεζούρες. Μετριούνται με το πόσο απέχει η ψυχή Α από την ψυχή Β, πόσα μπορεί να τις συνέδεαν και τις χωρίζουν, τις απωθούν.
Οι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι είναι μικρά δικά του κιόσκια, που έχουν πολλές μοναδικές ιδιότητες. Κι είτε τα στήνουν κοντά και συμπορεύονται είτε τους νικούν οι οποίες αποστάσεις και από μακριά θα ζουν. Μάχονται κάποιες φορές να βρουν τρόπο να διασχίσουν ό,τι τους χωρίζει. Μπορεί να τα καταφέρουν ή μπορεί σα μικρά σκαντζοχοιρακια όσο προσπαθούν να έρθουν κοντά, να πληγωθούν, να τραυματιστούν και να γυρίσουν πάλι πίσω. Ίσως όχι τελείως μόνοι αλλά πιο μόνοι από όσο θα μπορούσαν να είναι.
Κι ίσως χρειάζονται οι αποστάσεις για να παίρνουμε ανάσες κι από αυτά κι από εκείνους που αγαπάμε κι ίσως μέσα σε αυτές συνειδητοποιούμε την αλήθεια. Ίσως μέσα στο χώρο και στα συναισθήματα, στο κενό αυτών βρούμε τον εαυτό μας κι έτσι συναντήσουμε ευκολότερα τους άλλους. Ίσως πρέπει να φύγεις μακριά για να μάθεις αν αξίζει να ξαναγυρίσεις ή να χαθείς πιο πολύ.
