Εγώ είμαι εγώ. Δεν είμαι εσύ. Δεν είσαι εγώ. Ποτέ δε θα αποκτήσουμε κοινό παρελθόν, κοινό μέλλον, κοινά όνειρα και καριέρα, ποτέ δε θα αποκτήσουμε κοινές τύψεις.
Όσο και αν σου φαίνεται απίθανο, δε θα περπατήσουμε ποτέ στο ίδιο στενό, ούτε καν στους ίδιους σταθμούς μετρό δε θα κατέβουμε.
Με κόβω για πιο ροκά, δε σε κόβω για ροκά. Ξέρεις, συναυλίες, καπνοί, ζάλη, ευχάριστη και μη. Ξέρεις, κάψιμο στις φτέρνες από το χοροπήδημα και πιασμένοι αυχένες από το headbangin. Ιδρωμένες μπλούζες και λιγούρα στην κοιλιά. Ξέρεις;
Μάλλον είμαι πιο απλός τύπος. Δεν απαιτώ να βγω για να περάσω καλά, να τα σπάσω στα μπουζούκια, πιάτα και απωθημένα, σου είπα, με κόβω για πιο ροκά.
Δεν είναι ένα συνηθισμένο, απόλυτα πιστό στα ιδανικά ενός κειμένου κείμενο. Το βλέπεις, ίσως και να απορείς. Σου είπα… δεν είμαι εσύ.
Και το ποιος είσαι το καθορίζει το παρελθόν σου. Αν παρενοχλούσες κάποιον συνεχώς στο δημοτικό, λυπάμαι, μα θα παραμείνεις μαλάκας μια ζωή. Δεν ήσουν μικρός και αθώος, κανίβαλος ήσουν.
Αν κακομεταχειρίζεσαι την κοπέλα σου, αν τη δέρνεις, αν τη χτυπάς μέχρι να σε σταματήσει το αίμα που θα τρέχει από το κάτω χείλος της, ή όταν δε θα μπορείς να ξεχωρίσεις το άσπρο του ματιού της, θα το ξανακάνεις. Το είχες ξανακάνει. Γιατί, λοιπόν, να μην το ξανακάνεις;
Αν περιφρόνησες έναν άστεγο, αν σκέφτηκες πως σε κοροϊδεύει, πως το κομμένο χέρι ή τα σημάδια στο πρόσωπο είναι απλά μια μέθοδος για να βγάλει λεφτά, τότε θα τον περιφρονήσεις και αύριο.
Βλέπεις, το παρελθόν από το παρόν και το μέλλον απέχουν στιγμές. Απλά το παρελθόν θα καθορίσει και τα άλλα δύο, θα καθορίσει εσένα.
Δεν ξέρω αν είσαι ακόμα μαζί μου, αν έφυγες από οργή διαβάζοντας τις προηγούμενες γραμμές, αν σε ενόχλησε η δική μου οργή, αν σε ενόχλησε ένα πιο καθαρό παρελθόν από το δικό σου.
Λογικά ποτέ δεν είναι αργά να διορθώσεις αυτό που έκανες πριν με ένα υγιές μετά, λογικά ποτέ δεν είναι αργά να τη ζητήσεις εκείνη τη συγνώμη, λογικά ποτέ δεν είναι αργά να αγκαλιάσεις, να αγκαλιαστείς, να πας σε αυτό το λάιβ, ακόμα και στα μπουζούκια, αν σε ευχαριστεί. Λογικά ποτέ δεν είναι αργά να σε βρεις, λογικά ποτέ δεν είναι αργά να βρεις ό,τι έχασες. Τι έχασες εσύ;
Αν πήγες στην εκκλησία από ουσιαστική αγάπη, θα το κάνεις και μια άλλη φορά. Αν έφερες μια φορά ένα λουλούδι στην αγαπημένη σου, θα το κάνεις και μια άλλη φορά. Αν έδωσες high five στο παιδί σου που μουτζούρωσε τον τοίχο με τους μαρκαδόρους, θα το κάνεις και μια άλλη φορά. Γιατί η ουσιαστική αγάπη είναι ποιοτική, δεν είναι ποσοτική. Δεν μετριέται η αγάπη, δεν την αναζητάς στο σούπερ μάρκετ ή στο φαρμακείο, δε θα έχουν. Θα τη βρεις όταν δεν έχει προφυλακτικά στο σούπερ μάρκετ και όταν έχει τεστ εγκυμοσύνης στο φαρμακείο…
Εκείνος ο δρόμος, λοιπόν, θα βελτιώσει το παρόν σου, ενδεχομένως και το μέλλον σου. Ίσως και όχι. Σου θυμίζω, δεν είμαι εσύ, δεν είσαι εγώ.
Σου θυμίζω τη ροκ, τα μαύρα μπλουζάκια, τους εμετούς μετά το λάιβ και τις μπύρες του, τον πικρό καφέ της επομένης.
Το παρελθόν μου είμαι εγώ. Δεν ξέρω για το μέλλον. Εσύ ξέρεις;
