Σε μικρότερη ηλικία και αρκετά συχνά θα έλεγα «ζήλευα» εκείνους που δεν είχαν αδέρφια.
Όλη η προσοχή στραμμένη πάνω τους. Η αδυναμία και της μαμάς και του μπαμπά. Περισσότερα παιχνίδια τα οποία δεν του έπαιρνε κανείς κρυφά. Καθόλου τσακωμοί και εντάσεις. Αδυναμία της γιαγιάς αλλά και του παππού ειδικά αν δεν υπήρχαν και ξαδέρφια.
Εν αντιθέσει καταλάβαινα απόλυτα εκείνους που είχαν αδέρφια και ειδικά εκείνους που είχαν πάνω από ένα. Τους «λυπόμουν» κατά κάποιο τρόπο. Κυρίως τα μεγαλύτερα αδέρφια γιατί έζησαν ένα διάστημα της απόλυτης «ευτυχίας» μέχρι τη μέρα που το μωρό ήρθε σπίτι και όλα χάλασαν. Όλοι ασχολούνταν με ένα μωρό που κλαίει συνέχεια. Απίστευτα εκνευριστικό. Εσύ πουθενά σε όλο αυτό. Σκεφτόσουν όλη μέρα και όλη νύχτα τι θα μπορούσες να κάνεις για να σου δώσουν και εσένα λίγη σημασία, Χρησιμοποιούσες θεμιτά και κάποιες φορές αθέμιτα μέσα, κυρίως σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία. Δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο να ξεκινάς τσακωμό και να κατηγορείς το «αθώο» αδερφάκι σου. Όταν τίποτα από αυτά δεν έκανε τη μαμά και το μπαμπά να σε αγαπάνε λίγο παραπάνω ξεκίνησες τον πόλεμο. «Είσαι υιοθετημένος, έπρεπε να το ξέρεις ». Καμία σημασία δεν είχε αν έμοιαζε πολύ στους γονείς σας. Εσύ έλεγες την αλήθεια.
Πόσοι τσακωμοί μέσα στο σπίτι, πόσες τιμωρίες εξαιτίας του ή της; Πόσα παιχνίδια σου πέρασαν εν αγνοία σου στην κατοχή άλλων; Το δωμάτιο ποτέ σε σειρά και όταν έφτανε η ώρα να μαζευτούν τα παιχνίδια εκείνο το μικρό αδερφάκι ήταν κουρασμένο, εξάλλου δεν τα έβγαλε εκείνο (το μεγαλύτερο ψέμα). Εσύ σαν μεγαλύτερος έπρεπε να κάνεις πίσω (η φράση που άκουγα συχνότερα από τους γονείς μου και ειλικρινά τη σιχαινόμουν). «Κάνε πίσω είσαι μεγαλύτερος» λες και έφταιγες εσύ για αυτό.
Μα όλα αυτά άλλαξαν. Δε θυμάσαι πότε αλλά άλλαξαν ριζικά. Και όταν τελείωσαν τα παιχνίδια (εντάξει οι τσακωμοί δεν τελειώνουν ποτέ) άρχισαν τα καλύτερα. Μια λέξη μόνο. Συνωμοσία. Για τα πάντα στην κυριολεξία. Είτε για να κρύψεις μια ζημιά στο σπίτι, είτε για να μη φας ένα φαγητό που σου προκαλούσε αναγούλα και ανάγκαζες το μικρό σου αδερφάκι να φάει και το δικό σου χωρίς να το πείτε στη μαμά (η αδερφή μου θα καταλάβει απόλυτα τι εννοώ), και εκείνο δεχόταν χωρίς αντάλλαγμα.Ψέμα. Πάντα υπήρχε το αντάλλαγμα. Για μια μέρα να κάνεις ότι σου λέει (πάλι θα καταλάβει η αδερφή μου).
Όλα αυτά και άλλα πόσα που θα μπορούσα να γράφω μέρες και νύχτες. Όλα εκείνα που έκαναν την παιδική σου ηλικία να μοιάζει υπέροχη αν και τότε σου φαινόταν μαρτύριο. Εκείνος ο άνθρωπος που στα μάτια σου όσο και να μεγαλώσει όση διαφορά και να έχετε, έστω και μικρή πάντα θα είναι υπό την προστασία σου. Εκείνος ο άνθρωπος που ειλικρινά χωρίς καμία υπερβολή θα έδινες και τη ζωή σου. Εκείνος ο άνθρωπος που όταν δεν είναι καλά το καταλαβαίνεις και ας είσαι μακριά.
Σε μικρότερη ηλικία θεωρούσα τυχερά τα παιδιά που δεν είχαν αδέρφια γιατί είχαν «περισσότερα» ρούχα, παιχνίδια κλπ, ενώ εσύ θα έπρεπε να τα μοιράζεσαι και πάντα ο προϋπολογισμός να μοιράζεται στα δύο ή στα τρία, ανάλογα με το πόσα είναι τα παιδιά. Ποτέ δεν είχες κάτι μόνο για σένα. Αλλά τώρα καταλαβαίνεις γιατί έμαθες να μοιράζεσαι σχετικά εύκολα και χαίρεσαι γιατί τα μοιραζόσουν με τους ανθρώπους της ζωής σου. Το αίμα νερό δε γίνεται που λένε. Η αδελφική σχέση είναι τόσο δυνατή. Τα αδέλφια μας όπως και οι γονείς μας είναι οι άνθρωποι της ζωής μας. Ούτε ήρθαν σε αυτή αλλά ούτε θα φύγουν. Υπήρχαν σε αυτή από πάντα και θα υπάρχουν και για πάντα.
Τυχεροί όσοι έχουμε αδέρφια. Τώρα καταλαβαίνω πως η περιουσία μου είναι τα αδέρφια μου. Αυτά τα δύο χαμόγελα που αγαπώ όσο τίποτα και που υπάρχουν στη ζωή μου ότι και να συμβεί και με την ύπαρξή τους την ομορφαίνουν.
