Φοιτητική ζωή, σπουδές, νέα ξεκινήματα, αλλαγές, μετακομίσεις, όλα αυτά αποτελούν αδιαμφισβήτητα μια αξέχαστη εμπειρία. Από θεωρητική άποψη δυστυχώς αποτελούν ένα σκουριασμένο κρίκο μια αδύναμης εκπαιδευτικής αλυσίδας. Πρόκειται για προέκταση μιας στείρας, μιας ξύλινης μάθησης που στηρίζεται στην απομίμηση, υποκινούμενη από τον φόβο των εξετάσεων, προσφερόμενη με το τίμημα της υποχρεωτικότητας σε μια εποχή που λειτουργεί εφηβικά απαντώντας με αντίδραση σε κάθε πρέπει. Ειδικά αν αυτό το πρέπει είναι δομημένο σαθρά. Πρακτικά ωστόσο, αποτελεί ξεχωριστό ενδιαφέρον με ιδιαίτερα έντονη επιρροή στην είσοδο προς την ενηλικίωση. Πόσοι από εμάς αντιλαμβανόμαστε και απολαμβάνουμε την εμπειρία αυτή; Εν τέλει σπουδάζεις ή σπουδάΖΕΙΣ; Το να σπουδάζεις αντιστοιχεί σε μια παρατεταμένη εφηβεία ή αποτελεί ένα σπουδαίο σκαλοπάτι στην ενηλικίωση μας, σε μια προσπάθεια ωρίμανσης, ανάπτυξη, εξέλιξης;
Ας σημειώσουμε σε αυτό το σημείο, η ενηλικίωση σαφώς δεν επέρχεται μέσω μιας ακολουθίας αριθμών. Δεν είναι συνυφασμένη με την ηλικία. Η προσπάθεια επίγνωσης των αναγκών και των συναισθημάτων και η διαδικασία αναγνώρισης και αυτοφροντίδας αποτελεί συνεχή, επίπονο αγώνα. Οι διαφορετικές εμπειρίες και η διάθεση μας να παθαίνουμε για να μαθαίνουμε εξυπηρετούν την διαδικασία της ενηλικίωσης με το βάπτισμα του πυρός να παίρνει η μοναδική εμπειρία του να σπουδάζεις. Η μετάβαση των νέων από την προστατευμένη οικογενειακή φωλιά σε μια ανεξάρτητη ζωή, εκτεθειμένοι σε ένα άγνωστο περιβάλλον με νέα ερεθίσματα, με το καινούριο να εμφανίζεται ως διαφορετικό και συνεχώς να τους εκπλήσσει, δεν είναι εύκολη. Διψάει για προσαρμοστικότητα, αντοχή, ανοχή, για υπερυψωμένες κεραίες αντίληψης και για μια δημιουργική περιέργεια. Προϋποθέτει θάρρος, τόλμη, ενθουσιασμό. Μην ξεχνάμε όμως πως όλα αυτά βρίσκονται σε πλεόνασμα σε τέτοιες ηλικίες.
Η αυτονομία είναι πρωτόγνωρη, όχι πάντα ευχάριστη, μα αναγκαία. Η διέλευση από την εφηβεία στην ενηλικίωση, η ανάληψη ευθυνών, η πληθώρα προκλήσεων γίνονται βίαια σε μια ηλικία αρκετά πιο τρυφερή και ευαίσθητη γεγονός που καθιστά την διαχείριση αυτή της ελευθερίας άγνωστη και ξαφνική. Επιπλέον μια τέτοια ηλικία θεωρείται, ιδιαίτερα εύπλαστη, με ένα ξέσπασμα ορμονών και μια προ των πυλών ρομαντική ανοσία στην ταλαιπωρία.
Ο φόβος, η αγωνία, το άγχος και οι πυροδοτημένοι μηχανισμοί άμυνας των νέων, όπως η συστολή, μια πιο συντηρητική στάση σε συμπεριφορικό επίπεδο, πιο εσωστρεφείς κατά βάση, με μια κληρονομημένη επιμέλεια έντονης ενασχόλησης με χαρακτηριστικά οργάνωσης και αυστηρής προετοιμασίας όσον αφορά το αντικείμενο σπουδών υπό την επήρεια της φρέσκιας μνήμης του σχολείου είναι μερικά από τα λάφυρα των νέων για την μάχη με το καθηλωτικό άγνωστο.
Το να σπουδάζεις για πρώτη φορά ειδικότερα πέραν ενός ασφαλούς, οικείου, ευρύτερου και μη, οικογενειακού περιβάλλοντος σε καθιστά αμέσως αμέσως άτομο στο κατώφλι προς το ακόνισμα αρετών και γνωρισμάτων που θα αποδειχθούν εφαλτήρια στο μακρύ δρόμο της αυτογνωσίας. Όπως την αρετή της υπομονής, της τόλμης, της δημιουργίας, της αυτοεκτίμησης, το δικαίωμα στις επιλογές και την διαχείριση αυτών. Όλα αυτά δυστυχώς δεν μπορούν να εξασκηθούν μέσα από το οικογενειακό σπίτι. Χρειάζεται απόσταση που σε συνδυασμό με την γνώση προσφερόμενη μέσω των σπουδών, δεδομένων γερών ηθικών θεμελίων που ήδη τους έχει εμφυσήσει ο στενός κύκλος τους κατά το μεγάλωμα τους θα χαρίσει την ευκαιρία στους νέους να πλάσουν πρόσωπα που μαθαίνουν να τιμούν τα συναισθήματα τους και να σέβονται τον εαυτό τους.
Αποδεκτά και γνώριμα όλα αυτά. Άλλα θα ήταν πιο φρόνιμο να μην ξεχνάμε την δύναμη και την λάμψη της νιότης. Όσο γιγάντια σημασιολογικά ορθώνεται αυτή η εμπειρία δεν πρέπει να αμελούμε πως αποτελεί εμπειρία. Αυτό με την σειρά του περικλείει την διασκέδαση, την απόλαυση, την ανεμελιά, τον αχαλίνωτο ενθουσιασμό, την επιβράδυνση των εκπαιδευτικών ρυθμών, την καλλιέργεια της κοινωνικότητας, την δημιουργία αναμνήσεων, τα δεκάδες χιλιάδες συναισθήματα που περιμένουν να εξερευνηθούν από τους νέους. Σπουδάζεις σαφώς, αλλά δεν σταματάς να αναπνέεις και όσο αναπνέεις ζεις, άρα σπουδάΖΕΙΣ!
