Τι χρώμα να βάψω το μαλλί μου αυτή τη φορά; Το φως στο μπάνιο μου δε βοηθάει την νευρική μου ψυχοσύνθεση, αποκαλύπτοντας την καστανή μου ρίζα κάθε μέρα και περισσότερο. Να το αφήσω κόκκινο, ή μήπως να αξιοποιήσω την μπλε βαφή που πιάνει σκόνη στο γραφείο μου; Στη μάνα μου δεν άρεσε ποτέ το μπλε, μου υπενθύμιζε με κάθε ευκαιρία ότι δε μου πηγαίνει, ακόμα κι αν σε καμία από αυτές τις ευκαιρίες δεν ζήτησα τη γνώμη της. Ίσως ήρθε η ώρα να γίνω ξανθιά, κι ας έχω καταστρέψει τελείως το μαλλί μου από την ντεκαπάζ. Ο αδελφός μου πάντα έλεγε να γίνω ξανθιά, άλλωστε. Ή να περάσω στην άλλη πλευρά και να τα βάψω μαύρα, να μην ξεχωρίζουν οι τρίχες όταν πέφτουν πάνω στα ρούχα μου από το άγχος. Να χαρεί και ο σεκιουριτάς στη δουλειά που το πρώτο πράγμα που μου πρότεινε είναι η μαύρη βαφή, τονίζοντας ότι θα μου ταίριαζαν περισσότερο.
Και παρά τον ενοχλητικό φωτισμό ξέρω τι μου λέει ο καθρέφτης μου, ο κομμωτής μου και κάποιοι γνωστοί μου. Άσε, επιτέλους, τα μαλλιά σου να αναπνεύσουν! Άστα φυσικά, έστω για λίγο βρε παιδί μου, να θυμηθούμε ότι είσαι καστανή.
Πείτε με, λοιπόν, δραματική, υπερβολική, ακόμα και περίεργη καθώς καλύπτω τον καθρέφτη μου, γκοστάρω τον κομμωτή μου, εξαφανίζομαι από τους γνωστούς μου, κλείνω το φως του μπάνιου, βάζω το μπουφάν μου και αρπάζω μία μάσκα, αδιαφορώντας πλήρως για τον covid.
Βγαίνοντας από το σπίτι, καλύπτω τις καστανές μου ρίζες με την κουκούλα και το πρόσωπό μου με την μάσκα. Ίσως νιώθω λίγο σαν διάσημη που βγαίνει βόλτα και θέλει να περάσει απαρατήρητη. Ίσως, στην πραγματικότητα, μοιάζω λίγο τρελή έτσι όπως κρύβω την ταυτότητά μου στην πόλη που έχω περάσει όλη μου τη ζωή, λες και θα ενδιαφερθεί κανείς που βάφω τα μαλλιά μου με την συχνότητα που ο μέσος άνθρωπος προσπερνάει τα story στο instagram.
Όσο περιμένω το λεωφορείο πληκτρολογώ τι σημαίνει η διαρκής ανάγκη να βάψεις το μαλλί σου, σε μια προσπάθεια να αποδείξω στον εαυτό μου ότι δεν έχω κάποιο πρόβλημα. Βέβαια, τα αποτελέσματα της αναζήτησής μου αυτής είναι τουλάχιστον αμφίσημα.
Το πρώτο αποτέλεσμα τονίζει το προφανές• τα μαλλιά, ως στοιχείο της προσωπικότητας του ανθρώπου, συνδέονται με το πώς θέλει ο καθένας από εμάς να παρουσιάζει τον εαυτό του στην κοινωνία. Ύστερα έρχεται η ανάγκη να ακολουθούμε trends ή να δείχνουμε την αντίθεσή μας σε αυτά. Η αλλαγή στην εμφάνισή μας προσφέρει, έστω και προσωρινά, την αίσθηση του ενθουσιασμού, της αυτοπεποίθησης και της ανανέωσης.
Όσο το σκέφτομαι μάλλον είναι καλύτερο να σταματήσω εκεί και να μην το ψάξω παραπάνω, αλλά το 852 δε φαίνεται να έρχεται για τουλάχιστον ένα δεκάλεπτο ακόμα.
Ανοίγω άλλο άρθρο που μου τραβάει την προσοχή. “Η λέξη κλειδί είναι ο εθισμός”. “Η ανάγκη να είσαι διαφορετικός με βάση ένα έναυσμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εξηγηθούν άλλα πράγματα, όπως γιατί μερικοί άνθρωποι αλλάζουν τα μαλλιά τους μετά από έναν χωρισμό ή άλλο σημαντικό γεγονός”. Όχι, αρνούμαι να δεχτώ κάτι τέτοιο και κάνω κλικ στην επόμενη ιστοσελίδα. “Το να βάψω τα μαλλιά μου δεν έλυσε τα προβλήματά μου, αλλά η απλή πράξη του να κάνω κάτι που μου άφηνε να έχω τον έλεγχο της εμφάνισής μου ήταν αρκετή παρηγοριά”. “Τα μαλλιά μας έχουν συνδεθεί με την αντίληψή μας για την εικόνα του εαυτού μας και η αλλαγή των μαλλιών μπορεί να θεωρηθεί ως ένας τρόπος να ασκήσουμε μια αίσθηση εξουσίας μετά από την κατάρρευση μιας σχέσης”.
Άουτς.
Κλείνω το κινητό, καθώς ανεβαίνω στο λεωφορείο και καταπιάνομαι στο να σκέφτομαι αν θα πάρω την ακριβή κόκκινη βαφή που κάνει τα μαλλιά μου πιο έντονα και διαρκεί περισσότερο ή την φτηνή που, ενώ δε μένει για πολύ, βγάζει πιο φυσικό αποτέλεσμα, αγνοώντας τον ελέφαντα στο δωμάτιο (λεωφορείο).
Η διαδρομή είναι σύντομη και πριν προλάβω να το καταλάβω, στέκομαι μπροστά στις βαφές. Μετράω τα χρώματα που έχω κάνει, αρνούμαι διακριτικά την βοήθεια της πωλήτριας που προσφέρεται να με κατευθύνει και βάζω στο καλάθι μου την ακριβή κόκκινη βαφή. Καλύτερα να κρατήσει περισσότερο να μην είμαι αναγκασμένη να ξανακάνω την ίδια αναζήτηση σύντομα.
Πίσω στο μπάνιο μου με τον ίδιο χλωμό φωτισμό, δεν χάνω χρόνο και με τρεμάμενα χέρια ξεκινάω τη διαδικασία να καλύψω αυτές τις καστανές ρίζες που μου προκαλούν πονοκέφαλο. Αδειάζω το σωληνάριο στο μπολάκι, ανακατεύω το κόκκινο περιεχόμενο με το πινέλο, φοράω τα πλαστικά γάντια και χωρίζω το μαλλί μου σε κομμάτια. Πρέπει κάθε τρίχα να βαφτεί.
Και όσο κι αν δεν το θέλω το μυαλό μου, ελαφρώς ζαλισμένο από τα χημικά, πιάνει την αναζήτηση ξανά, ανακρίνοντάς με.
Πότε ξεκίνησες να βάφεις τα μαλλιά σου;
Το 2018, στο δεύτερο έτος της σχολής. Ήθελα να ξεχωρίσω, ήθελα να γυρνάει ο κόσμος όταν μπαίνω σε ένα δωμάτιο και να φαίνομαι κουλ. Πιθανόν να επιθυμούσα να σπάσω και λίγο τα δεσμά της εικόνας της μάνας μου. Να μην της μοιάζω τόσο.
Και μετά; Σταμάτησες να βάφεις τα μαλλιά σου;
Ναι. Σταμάτησα για λίγο, μέχρι να έρθει η καραντίνα.
Τι συνέβη τότε;
Μόλις άρθηκε η απαγόρευση κυκλοφορίας και άνοιξαν τα κομμωτήρια, έκλεισα ραντεβού χωρίς να το πω σε κανέναν και έκοψα τα μακριά ως τότε μαλλιά μου λίγο κάτω από τα αυτιά μου. Κοιτούσα τον καθρέφτη καθώς ο κομμωτής μου αποκεφάλιζε την μία τούφα μετά την άλλη, δεν έχω νιώσει πιο περίεργα στη ζωή μου. Ταυτόχρονα έκπληκτη και τρομοκρατημένη από την απόφασή μου.
Μετά, τι έγινε μετά;
Ύστερα, έβαψα τα μαλλιά μου ξανά και ξανά, έκοψα αφέλειες με το ψαλίδι για τα υφάσματα της γιαγιάς, πήρα ντεκαπάζ, κάλυψα όλο μου το κεφάλι με αλουμινόχαρτο πάνω από τρεις φορές. Κάθε φορά που έλεγα να σταματήσω, ένα νέο χρώμα εφευρισκόταν και ένιωθα την ανάγκη να το δοκιμάσω.
Σταμάτησες ποτέ να βάφεις τα μαλλιά σου;
Ναι.
Πότε και γιατί;
Το 2021 αποφάσισα να τα αφήσω φυσικά για να δυναμώσουν, αλλά η περίοδος αυτή δεν κράτησε πολύ.
Δεν απάντησες στο γιατί.
Είναι ντροπιαστικό.
Ο λόγος που βάφω τα μαλλιά μου είναι για να νιώθω ότι έχω έλεγχο πάνω στον εαυτό μου, κι όμως σχεδόν πάντα υπάρχει κάποιος άλλος που με κατευθύνει σε ποιο χρώμα να διαλέξω.
Όταν βάφω τα μαλλιά μου κόκκινα θυμάμαι εκείνον τον παραβιαστικό τύπο που μου μίλησε στο δρόμο ένα απόγευμα και απείλησε να με χτυπήσει όταν αρνήθηκα να του δώσω το τηλέφωνό μου. Τα μπλε μαλλιά μου συμβολίζουν την αντίθεσή μου στην οικογένειά μου, τα πιστεύω τους και την εικόνα τους για μένα που προσπαθούν να μου επιβάλλουν. Τα φούξια ήταν το στοίχημα να αποδείξω σε μία τοξική φίλη ότι μπορώ να υποστηρίξω ένα ‘κοριτσίστικο’ χρώμα. Τέλος, τα μωβ προέκυψαν ως αντίδραση στον κακοποιητικό πρώην που αντιπαθούσε τα περίεργα χρώματα στα μαλλιά.
Τέλος πάντων, δεν έχει τόση σημασία ποιος με κατευθύνει κάθε φορά, καταλήγω την στιγμή που το κινητό μου υπενθυμίζει ότι ήρθε η ώρα να αφαιρέσω από πάνω μου το χρώμα.
Όσο το νερό τρέχει, λιγότερο κόκκινο κάθε λεπτό που περνάει, ψιθυρίζω στον εαυτό μου, δε θα πάψω να βάφω τα μαλλιά μου, δε θα σταματήσω να ενοχλώ όσο περισσότερο μπορώ, δε θα κάνω πίσω από το να αποζητάω την προσοχή και δε θα αφήσω αυτές τις καστανές ρίζες να συναντήσουν το φως του μπάνιου ξανά.
