Αγαπητέ Χ,
Έχει περάσει σχεδόν 3 χρόνια από την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Ήθελα καιρό να σου γράψω αυτό το γράμμα. Όλο το ξεκινούσα, κατέληγα, όμως, δεν σβήνω κάθε λέξη με τον ίδιο τρόπο που κάνω και τώρα.
Κάθομαι στο καφέ που με είχες πάει πρώτη φορά εσύ, ήδη τρεις ώρες τώρα, και δεν μπορώ να αποφασίσω αν θέλω να αποκαλέσω αγαπητό στην αρχή. Γιατί μου φέρνει ναυτία να σκέφτομαι ως αγαπητό μου πρόσωπο. Γκουγκλάρω πώς αλλιώς μπορεί κάποιος να ξεκινήσει ένα γράμμα και οι μόνες σελίδες που εμφανίζονται είναι εκείνες με συμβουλές για τις πανελλαδικές. Αγαπημένε; Αξιότιμε; Κύριε Χ; Ή σκέτο Χ; Τίποτα δεν σου ταιριάζει.
Αγαπητέ Χ,
Θα κρατήσω αυτό το επίθετο και δε θα αναβάλλω το γράμμα για σένα για άλλη φορά.
Μπορεί να σε αποκαλώ αγαπητό, αλλά δε μου είσαι αγαπητός πια. Και η αλήθεια είναι ότι σιχαίνομαι τον εαυτό μου που υπήρξε έστω και για εκείνο το λίγο χρόνο. Αλλά περισσότερο ντρέπομαι που χτες έψαχνα πάλι το προφίλ σου. Κοίταξα τα ποστ σου, τις νέες σου φωτογραφίες, τα σχόλια σου, τα highlights σου, τις εκκλήσεις για κάθε κοινωνικό ζήτημα που ανεβάζει. Κατέβαινα και κατέβαινα μέχρι τις φωτογραφίες σου να δώσουν θέση σε εκείνες που έδειξα στις φίλες μου, όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε. Χαμογελούσες πλατιά σε μία, με τα μαλλιά σου να έχεις δακτυλίδια στο κούτελο σου. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έκοψες τα μαλλιά σου, αφού χωρίσαμε.
Αγαπητέ Χ,
Με θυμάσαι καν ή μιλάω μόνη μου, όπως και τότε; Ίσως με ξέχασες και αυτό το γράμμα δεν είναι ανώφελο. Μπορεί να έχει μεγαλύτερο νόημα να το έγραψε μετά το χωρισμό ή έστω όταν ακόμα η σκιά σου με κυνηγούσε. Περίμενα, όμως, μήπως εφεύρω τις κατάλληλες λέξεις για να σου απευθυνθώ. Μάταιος κόπος αλήθεια. Χτυπώ το στυλ στο χαρτί, γράφω άκυρες φράσεις πάνω σε παρατημένες αποδείξεις στη δουλειά, κλείνω τα μάτια μου και ακούω τους αντιλόγους που δεν τόλμησα να σου ξεστομίσω.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο• μπορεί να καταφέρεις να βρω τη δική μου φωνή, αν η δική σου δεν ούρλιαζε εκκωφαντικά, ακόμα, μέσα στο κεφάλι μου ότι δεν ξέρω τι λέω.
Αγαπητέ Χ,
Φοβάμαι πως όσα γράμματα κι αν προσπαθήσω να σου γράψω, δε θα σε ξεφορτωθώ ποτέ από μέσα μου. Γιατί σου μοιάζω όλο και περισσότερο καθώς περνάει ο χρόνος.
Τελείωσα τη σχολή μας το χειμώνα. Πήρα το χαρτί εκείνο που δεν πίστευες ποτέ ότι θα αποκτήσω. Τράβηξα φωτογραφίες που παραλίγο να καταλήξουν στο τσατ μας. Από απωθημένο και μόνο να σου τρίψω στη μούρη ότι αξίζω έστω και ελάχιστα.
Σιχάθηκα το επάγγελμά μας σχεδόν όσο κι εσένα και το παράτησα. Και θα μου πεις ότι σε αντιγράφω, ότι ήξερες πόσο αδύναμη ήμουν εξαρχής για τον κλάδο και άλλα όμορφα, ενθαρρυντικά λόγια.
Μακάρι για μία φορά να μπορείς να παραδεχτείς πόσο σου έτρωγε την ψυχή μας και τις προσδοκίες από όλα τα μέτωπα. Ίσως τότε να μην ένιωθες την ανάγκη να μειώνεις τους άλλους για τις δικές σου αποτυχίες.
Αγαπητέ Χ,
Είχες και έχεις δίκιο ότι είμαι αδύναμη. Δεν ξέρω αν ποτέ θα υπερασπιστώ τον εαυτό μου, αν θα με βάλω μπροστά από όλους, αν θα με προστατεύσω, αν θα βάλω όρια, αν θα σταματήσω να δικαιολογώ όσους με παραβιάζουν, αν θα ζήσω για μένα και μόνο. Γιατί εξακολουθώ να αφήνω να με μειώνουν, να με κακοποιούν, να προσπαθούν τα όρια μου λες και δεν υπάρχουν, να ζητάω συγγνώμη ακόμα κι όταν δεν φταίω σε τίποτα.
Και να σου πω κάτι που θα σε απογοητεύσει;
Δε με αγωγήσαν όσα μου έκανες, ίσα ίσα με σκληρά έκανε πιο μόνη, πιο ευάλωτη και πιο φοβισμένη από πριν έρθεις στη ζωή μου.
Αγαπητέ Χ,
Δε ξέρω αν καταλαβαίνεις πόσο πολύ θέλω να ουρλιάξω κάθε γραμμή σε αυτό το γράμμα. Θέλω να φαίνομαι σαν εκείνα τα σκυλιά που βγάζουν αφρούς από το στόμα τους γαβγίζοντας.
Γιατί δε μου μιλάς ποτέ όμορφα, Χ. Κάθε μου αδυναμία την έστρεφες εναντίον μου. Την έκανες ουλή κάθε φορά βαθύτερη στο σώμα μου. Μέχρι που δεν έμεινε χώρος στα χέρια μου και μου έκανες θέμα και γι’αυτό.
Και πίστεψέ με, ίσως θα μπορούσα να μην αφήσω τους χαρακτηρισμούς σου για μένα να ανοίξουν ξανά και ξανά τις ουλές μου, αν δε με χτυπούσε εκείνη τη μέρα. Αν δεν σήκωνες το χέρι σου πάνω μου, που τους άφησα να μου αδειάσουν το στομάχι αντικαθιστώντας το φαγητό με δικαιολογίες, τόσο πετυχημένες που αυτό το γράμμα δεν υπήρχε τώρα.
Αγαπητέ Χ,
Θέλω μόνο έναν λόγο που μου το έκανες αυτό. Έναν. Όσο ασήμαντος κι αν είναι. Θα δεχόμουν ακόμα και το ότι σε εκνεύριζε η φάτσα μου.
Αγαπητέ Χ,
Πες με ηλίθια πάλι, αλλά δεν καταλαβαίνω τι έκανα λάθος και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε.
Μου ζήτησες να σε αγαπήσω , γιατί φοβόσουν ότι κανείς δε θα το κάνει, το έκανα και την επόμενη με χτύπησε. Με χτύπησες γαμώτο! Με χτύπησε ένα μεσημέρι στο στενό έξω από το μαγαζί που με κέρας καφέ, μπροστά σε κόσμο, ενώ ουρλιαζες οτι είμαι χαζή.
Αγαπητέ Χ,
Ήμουν αλήθεια τόσο χαζή που έπρεπε να μου μελανιάσεις το χέρι σε τέτοιο βαθμό που αναγκάστηκα να αγοράσω concealer και να προσποιούμαι ότι για τις μελανιές ευθύνεται ένας καβγάς με τον αδελφό μου;
Αγαπητέ Χ,
Σκέφτεσαι εκείνη ποτέ τη μέρα; Τη θυμάσαι καν; Ακούς τη φωνή μου να κλαίει να την αφήσεις, ότι την πονάς και την τρομάζει έτσι όπως γούρλωνες τα μάτια σου από το θυμό;
Ή επαναλαμβάνεις κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς ότι ήμουν υπερβολική, ότι έφταιγα που σε έφερα σε αυτό το σημείο, ότι έκανες για το καλό μου;
Αγαπητέ Χ,
Γιατί δεν βασανίζεσαι κι εσύ όπως εγώ; Για ποιο γαμημένο λογο δεν ακούς τη φωνή σου να ουρλιάζει κάθε φορά που περνάς από εκείνο το στενό; Γιατί δεν τινάζεσαι όταν ακόμα και κάποιος φίλος σου σε τραβάει στο πεζοδρόμιο; Γιατί δεν φοβάσαι ότι όλες οι επόμενες σχέσεις σου θα σε χτυπήσουν;
Αγαπητέ Χ,
Σε πέτυχα μια μέρα στο μετρό με την τότε κοπέλα σου. Χωρίς καμία συνέπεια, περπατούσε δίπλα της, χαλαρός και άνετος, βάζοντας το χέρι σου στο σβέρκο της.
Κι εγώ κρύβομαι πίσω από το διαχωριστικό των καθισμάτων, να μη με δεις. Και ήθελα τόσο πολύ να τσιρίξω από τρόμο μην κάνεις τα ίδια και σε εκείνη. Αλλά πιο πολύ ευχόμαστε να είναι η κοπέλα ένα τοξικό και κακοποιητικό σκουπίδι όπως εσύ. Για να μην τις χτυπήσεις, όπως εμένα, και μισήσει τον εαυτό της για όλην την υπόλοιπη ζωή της.
Αγαπητέ Χ,
Ξέρεις τι είναι το πιο περίεργο μέσα σε όλο αυτό;
Δεν το έχω μέσα μου να σε μισήσω. Κι ας βρίζω με κάθε ευκαιρία. Δεν αντέχω στην ιδέα να μη βρεθεί κάποιος να σε αγαπήσει, να σε κάνει να χαμογελάς και να μη νιώθεις μόνος στον κόσμο.
Και με πληγώνει ότι προσπάθησα τόσο πολύ να το κάνω εγώ, αλλά δεν ήμουν αρκετή. Γιατί μάλλον χρειαστούν να με χτυπήσουν και άλλο για να νιώσεις την αγάπη μου.
Αγαπητέ Χ,
Μισώ τον εαυτό μου που θα το παραδεχτώ, αλλά μου λείπεις κάποιες φορές.
Μου λείπει πως έκανες πάντα χώρο στο πρόγραμμα σου για μένα. Μου λείπει που μιλούσαμε ασταμάτητα, το πόσο γρήγορα και εύστοχα απαντούσες και τα πειράγματα σου. Μου λείπουν τα memes σου, τα αστεία σου, τα μεταμεσονύχτια μηνύματα σου, το πώς μου περιέγραψες τα όνειρα και τους εφιάλτες σου κάθε πρωί. Μου λείπει η μανία σου να έχεις πάντα τον τελευταίο λόγο, μου λείπουν οι γνώσεις σου για τα πιο άσχετα πράγματα, το γέλιο σου και το πώς μου χαιδεύεις τα χέρια για να μου τραβήξεις την προσοχή όταν ήμασταν έξω.
Αγαπητέ Χ,
Παίζει το γράμμα μου για σένα, δεν είναι από τα χειρότερα άρθρα μου. Είναι άβολο και στενάχωρο. Μοιάζει σαν τραγούδι παιγμένο σε κακοκουρδισμένη κιθάρα, άρρυθμο και κακόγουστο, όπως η σχέση μας. Καμία λέξη δεν είναι σωστά τοποθετημένη, οριακά δε βγάζει νόημα σε κανέναν πέρα από μένα. Μετανιώνω που δεν είναι αυτό που ήθελα να γράψω. Γιατί δε μπόρεσα να γράψω κομμάτια που προγραμμάτιζα, αφού αιμορραγούν ακόμα οι πληγές τους, και κυρίως γιατί δεν καταφέρνουν να στείλω στο διάολο, όπως υπολόγιζα.
Αγαπητέ Χ,
Δε θέλω να διαβάσεις αυτό το γράμμα ποτέ. Όσο γράφω, πανικοβάλλομαι όλο και περισσότερο• μην σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και σου εμφανιστεί πουθενά ανάμεσα στα άρθρα που διαβάζεις κάθε μέρα.
Και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι φοβάμαι πιο πολύ. Μην έρθεις να με βρεις, διαψεύσεις όσα πω, με βγάλεις υπερβολική, με αναγκάσεις να σε δικαιολογήσω και να πεις τους πάντες ότι λέω μαλακίες; Ή πως αν σε αντικρίσω, θα κρεμαστώ από πάνω σου και θα σου ζητήσω να με κακοποιήσεις λίγο ακόμα, γιατί έκανες τόσο καλύτερα από τους άλλους;
