Εδώ και περίπου μιάμιση βδομάδα περνάω κορονοϊό. Όχι πολύ καλή φάση είναι η αλήθεια. Νιώθω και λίγο ότι τον έχω παντρευτεί και θα πορευτούμε μαζί στην ζωή και στα καλά και στα κακά μέχρι ο θάνατος να μας χωρίσει. Αλλά εγώ η αλήθεια είναι ότι θέλω να πάρω διαζύγιο, όπως μια γυναίκα παντρεμένη που δεν αντέχει άλλο τον άντρα της, αλλά τι θα πει και η γειτονιά, και άμα έχουμε και καμιά γυναικοκτονία πάλι; Το ρισκάρεις; Ε ναι λοιπόν! Εγώ το ρισκάρω και το λέω δυνατά! Θέλω να σταματήσω να βγαίνω θετική! Μέχρι και η δουλειά μου έλειψε. Δεν θέλω άλλο κορονοϊό! Όμως γιατί αποφάσισα να γράψω άρθρο για αυτό και όχι για κάτι άλλο; Θα σας πω καλέ, να μην σας κρατάω και σε αγωνία.
Θα σας κάνω μια περιγραφή της προηγούμενης κατάστασης για να σας βάλω λίγο στο κλίμα. Εγώ γενικά έχω πολλά ψυχοσωματικά, εκτός και αν είναι κάτι άλλο και δεν το ξέρω, και γενικά είναι κάποια σημεία του σώματος μου που πονάνε καθημερινά. Τι να κάνουμε κάπου πρέπει να βγει και αυτός ο ριμάδης ο πόνος, κάπως πρέπει να μιλήσει. Ο κορονοϊός λοιπόν για όσους δεν τον γνωρίζετε (τυχεροί άνθρωποι) πέρα από όλα τα άλλα όμορφα που φέρνει, φέρνει μαζί και πόνους στο σώμα. Πόνους όμως ε, όχι πονάκια, σαν να έχεις φάει ξύλο. Άμα δηλαδή πονάς και από μόνη σου, όπως περιέγραψα και πιο πάνω, είναι σαν να τρως ξύλο εις διπλούν. Δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια κυριολεκτικά. Τον άτιμο τον κορονοϊό! Κύριε μου, εγώ το νιώθω έτσι το σώμα μου από μόνη μου, ποιος σας είπε ότι σας χρειάζομαι; Ε;
Μου βγαίνει θυμός, καταλαβαίνετε. Είναι και το επόμενο στάδιο από τον πόνο. Ούτε να είχα χωρίσει καλέ! Τέλος πάντων, ο λόγος που τα λέω αυτά είναι γιατί θέλω να καταλήξω κάπου ωραία. Η ιστορία έχει happy end. Ακόμα και τώρα που γράφω το κείμενο αυτό, ακόμα θετική βγαίνω βέβαια, αλλά άλλο αυτό. Θέλω να σας πω το μάθημα μου από τον κορονοϊό. Όταν πονάς τόσο πολύ και βασικά σου βγαίνουν όλοι αυτοί οι πόνοι, φτάνεις σε ένα σημείο που λες δεν θέλω άλλο. Τέλος. Φτάνει! Έφτασα λοιπόν σε αυτό το σημείο, σαν να ήμουν μέσα σε μια καταιγίδα στην θάλασσα και είπα δεν θέλω άλλες φουρτούνες, θέλω να βγω στην στεριά να περπατήσω. Για αυτό λοιπόν τον ευχαριστώ τον κορονοϊό, αλλά πιο πολύ ευχαριστώ τον εαυτό μου που πήρα αυτή την απόφαση.
Δεν θέλω άλλο πια να αισθάνομαι έτσι, είτε σωματικά είτε ψυχολογικά, είτε και τα δύο μαζί. Το μυαλό μου έγινε πουρές αυτές τις μέρες, θόλωσε, αλλά τώρα σαν να βλέπω πιο καθαρά. Ιδανικά δεν θα ήθελα να ξαναπεράσω τον κορονοϊό, είναι μια πολύ επίπονη διαδικασία, που σε ρίχνει με πάρα πολλούς τρόπους και θέλεις πολύ καιρό μετά για να επανέλθεις, ειδικά αν είσαι ευαίσθητος –η με το αναπνευστικό σου. Παρόλα αυτά όμως, και για να μην μακρηγορώ, αυτή η όλη «πίεση» της ασθένειας μου έδειξε πολλούς μικρούς πόνους που είχα συνηθίσει εδώ και πολύ καιρό και δεν τους θέλω άλλο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πονέσεις, δυστυχώς, ας μην το κάνουμε χειρότερο για τον εαυτό μας!
