Ξέρεις, όταν συνηθίζεις κάτι, όσο βλαβερό και αν είναι, δεν είσαι ικανός να κρίνεις κατά πόσο αυτό μπορεί να σου προσφέρει κάτι, είτε πρόκειται για το ποτό και τα τσιγάρα διάφορης σφαιρικής πραγματικότητας, αλλά με κάθε τι σε αυτόν τον ματωμένο τόπο.Το σκέφτεσαι, ε; Ναι, για εκείνη τη γκόμενα λέω. Αναπολείς το παρελθόν μαζί της. Τότε, που δήλωνες ερωτευμένος μαζί της. Τότε που βροντοφώναζες πως είναι το άλλο σου μισό. Όταν όλοι οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να σε επαναφέρουν στο δρόμο που θα σου άρμοζε, βλέποντας τα σημάδια που άφηνε η αλαζονική της κακία να πλανάται στον αέρα, τους απομάκρυνες από κοντά σου.
Μέρα με τη μέρα, βυθιζόσουν όλο και πιο πολύ στο βούρκο του σεξ που μπορούσε να σου προσφέρει. Το σκέφτεσαι, ε; Για μια γκόμενα κατάφερες να χάσεις πολλά, κατάφερες να χάσεις πολλούς. Δε σε ένοιαζε και πολύ, όμως. Εσύ δήλωνες ερωτευμένος. Κατά βάθος, βέβαια, γνώριζες. Γνώριζες πολύ καλά. Γνώριζες πως όποιος κράζει συνεχώς και συμπεριφέρεται εξαίσια ως… ντίβα έναντι των υπόλοιπων, δε θα αργήσει να συμπεριφερθεί αναλόγως και απέναντι σε σένα τον ίδιο. Το γνώριζες;
Οι μνήμες σου ζωηρεύουν, ε;
Θυμάσαι εκείνο το βράδυ. Είχατε κανονίσει να βρεθείτε γύρω στις 10. Αποφάσισες να πας από το σπίτι της νωρίτερα, κατά τις 8, για να της κάνεις έκπληξη. Πόσο γελοίο…
Ντύθηκες, ετοιμάστηκες, φόρεσες την καλύτερή σου διάθεση και ξεκίνησες. Ξεκίνησες και έφτασες.
Άκουσες φωνές, χωρίς να καταλαβαίνεις ακριβώς το ποιόν και τον ερχομό τους. Μάλλον καταλάβαινες, μάλλον δεν ήθελες να καταλάβεις. Ο νους σου επέλεξε να μην το φιλτράρει άμεσα. Χτύπησες κουδούνι. Τα λεπτά πέρασαν, οι φωνές σταμάτησαν, όχι όμως και η αγωνία σου να τη δεις. Ξαναχτύπησες. Η πόρτα ανοίγει.
Ένας ψηλότερος, ομορφότερος και ίσως και πιο προικισμένος άντρας άνοιξε την πόρτα.
«Θέλεις κάτι;».
«Ω, μάλλον θα έκανα λάθος στον αριθμό», σκέφτεσαι και ψιθυρίζεις πρόχειρα.
«Δεν πειράζει».
Χαμογέλασες, σχεδόν ειρωνικά, εκείνο το δικό σου χαρακτηριστικό είδος χαμόγελου, που τόσο καλά πετύχαινες. Γύρισες να φύγεις. Έφυγες…
Πονούσες, αλλά καταλάβαινες τώρα όλα τα σημάδια. Τα γυαλιά της αλήθειας ήρθαν να πάρουν τη θέση αυτών των σχεδόν σκουριασμένων και γεμάτων στάμπες και γρατζουνιές γυαλιών που συνήθιζες να φοράς λανθασμένα τόσο καιρό.
Η ψυχρότητα, η υπερβολικά κρυμμένη αλαζονεία, η επίμονη στάση να συναντιέστε μόνο στο δικό σου χώρο, οι συχνές ακυρώσεις των ραντεβού σας, τα υποτιμητικά σχόλια για τους φίλους σου, αυτούς που είχαν δει νωρίτερα την αλήθεια, πολύ νωρίτερα. Είναι όλα μπροστά σου. Αυτή δε θα είναι πια. Πήραν τη θέση της, σαν να είναι ακόμα εκεί.
Γύρισες σπίτι, εκεί που ξεκίνησες λίγες ώρες νωρίτερα. Το ψυγείο άδειο από μπύρες, τα ράφια άδεια από μπουκάλες, το πακέτο τσιγάρων άφαντο. Σκέφτεσαι να δώσεις μια ακόμα ευκαιρία στο ποτό. Βγαίνεις ξανά, σχεδόν αγκομαχώντας, σχεδόν βουρκωμένος. «Να θυμηθώ να πάρω τσιγάρα», μουρμούρισες. Δε θα το ξεχάσεις…
