Ζούμε στο τώρα, έχοντας γαλουχηθεί στο χθες, φοβούμενοι αυτό που ίσως επιφέρει το αύριο. Δεν είναι μια επιλογή, είναι ένα φυσικό επακόλουθο.
Αναμνήσεις, ζοφερές ή χαρωπές, επαφές, ερεθιστικές ή αδιάφορες, βλέμματα, που εισχωρούσαν στη ψυχή σου ή την προσπερνούσαν γοερά. Φόβος, άγχος, άλλα και προσδοκίες, όνειρα, πάθη. Κυρίως όμως, ανάγκη. Ανάγκη να βρεις ξανά τα χαμόγελα που χάραξες κάποτε στα χείλη σου, ανάγκη να βρεις τις καρδιές που έκαναν τη δική σου να χτυπάει, ξανά και ξανά, ανάγκη και να τρέξεις από το παρελθόν, να το επισκιάσεις με δικές σου, νέες και ακαθόριστες σκιές, αλλά δικές σου. Ανάγκη να ζήσεις, να παλέψεις και να ζήσεις ξανά.
Αν υπάρχει κάποιο πόρισμα είναι το τώρα, το σήμερα και ό,τι το περιβάλλει, η αποφυγή του κακιασμένου χθες και το κυνήγι ενός πιο ελπιδοφόρου αύριο. Το τώρα είναι αυτό που διαμορφώνει όσα αναφέρθηκαν, γιατί το χθες ήταν κάποτε ένα ισχυρό τώρα, και πρέπει να είσαι σίγουρος πως το αύριο θα αποτελεί μια οντότητα με δική του προσωπικότητα, επιθυμίες, ορμές.
Γι’ αυτό ζούμε τις στιγμές, όσο κλισέ και χολλυγουντιανό και αν ακούγεται, ζούμε τις στιγμές και τις αποχρώσεις τους. Είτε πρόκειται για έρωτα, για φιλιά και για κορμιά που μένουν όλο και πιο γυμνά όσο περνάνε τα δευτερόλεπτα, είτε για τις σφαλιάρες της καθημερινότητας που μοχθούν να σε χτυπά συνέχεια, που τα χέρια της έχουν κοκκινίσει και μελανιάσει, που η κοφτερή ζώνη από το παντελόνι της φαντάζει μεσαιωνικό μαστίγιο πάνω στη σάρκα σου που παρακαλεί για έλεος ή για μια ακόμα ευκαιρία. Δεν υπάρχουν ευκαιρίες στο παρόν.
Τώρα είναι η στιγμή να πας για εκείνη τη μπύρα που σε παρακαλάει να την πιεις εδώ και μέρες, τώρα είναι ο καιρός να βοηθήσεις τον σκουπιδιάρη που δουλεύει μέχρι αργά για να ξεβρομίσει η γειτονιά σου, τώρα είναι η στιγμή για να κάτσεις για ένα ποτό στο μπαλκόνι σου, τώρα είναι η στιγμή να στείλεις εκείνο το μεθυσμένο μήνυμα νηφάλιος, τώρα είναι η στιγμή να κλάψεις, να γελάσεις δημόσια δυνατά, να βρίσεις λίγο παραπάνω, και να μην νοιαστείς για κάποιον άλλον πέρα από εσένα.
Τώρα είναι η στιγμή να κάνεις ένα χαρούμενο χθες να φαντάζει μέτριο, να δηλώσεις στο βέβηλο αύριο που έρχεται πως δεν σε ενδιαφέρει, ό,τι και αν επιφυλάσσει, ό,τι και αν ελοχεύει.
