Τα βιβλία είναι οι φίλοι μας, η συντροφιά μας. Δεν απαιτούν τίποτα από εμάς, κάθονται εκεί υπομονετικά και περιμένουν να τα ανοίξουμε. Πλέον έχω συνειδητοποιήσει ότι κάθε βιβλίο έχει και την δική του ξεχωριστή μυρωδιά. Είναι σαν το κάθε βιβλίο να αποτελείται από δύο κόσμους. Ο υλικός, πως είναι το εξώφυλλο, αν είναι η μαλακή ή σκληρή έκδοση, από τι υλικό είναι φτιαγμένες οι σελίδες του, είναι απαλές στο άγγισμα ή τραχιές, είναι έτοιμες κομμένες ή πρέπει εσύ να τις κόψεις ; Υπάρχουν σκίτσα μέσα ή όποια εικόνα σχηματίζεται την φτιάχνεις εσύ με την φαντασία σου; Από την άλλη ο άυλος. Ο πιο όμορφος, ο μοναδικός, αφού για τον κάθε αναγνώστη είναι διαφορετικός. Αυτό κάνουν τα βιβλία, μπορούν να γίνουν πολλά, μπορούν να γίνουν χιλιάδες, όσα και οι άνθρωποι που τα διαβάζουν. Σε εμένα ο πρωταγωνιστής μπορεί να μου θυμίζει τον πατέρα μου, σε εσένα μπορεί να σου θυμίζει τον καλύτερο του φίλο, για κάποιον άλλον ακόμα να του θυμίζει και τον εαυτό του. Αν δεν μπορείς να γίνεις ήρωας στην ζωή σου, μπορείς να γίνεις σε έναν άλλο κόσμο, πλασμένο σύμφωνα με τα θέλω σου. Στην ζωή υπάρχουν περιορισμοί, στην τέχνη και στην φαντασία όμως, όχι.
Τα βιβλία ακόμα μπορούν να εμπνεύσουν, να βοηθήσουν, μπορούν να δώσουν απαντήσεις που τις ψάχνεις πολύ καιρό και τίποτα άλλο δεν σε βοηθάει. Δεν υπάρχει κριτική, δεν υπάρχει κακία, μόνο παρηγοριά. Είναι η ζεστή αγκαλιά που σου λείπει, ο άνθρωπος που δεν έχεις, το πρότυπο που θέλεις να ακολουθήσεις. Είναι το ξενύχτι για να δεις τι θα γίνει στο τέλος, ακόμα και αν την επόμενη μέρα δουλεύεις. Τα βιβλία είναι η έμπνευση ενός ανθρώπου και η μετουσίωση αυτής της έμπνευσης σε πράξη. Είναι μια ολόκληρη ομάδα που δουλεύει πίσω από το τελικό αποτέλεσμα, είναι τα βιβλιοπωλεία που μπαίνεις μέσα και σε αγκαλιάζουν με τις τόσες επιλογές που σου προσφέρουν, είναι ακόμα οι άνθρωποι που δουλεύουν εκεί και ενδιαφέρονται πραγματικά να σε βοηθήσουν να βρεις αυτό που ψάχνεις. Τα βιβλία αποτελούν έναν από τους πυλώνες του πολιτισμού μας. Αντικατοπτρίζουν τι συνθήκες τις κάθε εποχής, κάποια περισσότερο κάποια λιγότερο. Μιλούν για τα ιδανικά του συγγραφέα, που μπορούν να γίνουν ιδανικά πολλών ανθρώπων. Δεν ανήκουν σε κανέναν, και ανήκουν σε όλους.
Το σπίτι που μένω, άνηκε στο θείο μου μέχρι τον θάνατο του. Πλέον ανήκει σε μένα. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά πράγματα που αντικρίζει κανείς είναι η τεράστια βιβλιοθήκη στο σαλόνι που πιάνει έναν ολόκληρο τοίχο. Μάλλον έτσι καταλαβαίνει κανείς ακόμα και αν δεν τον έχει γνωρίσει πόσο αγαπούσε τα βιβλία, και δεν έχει σχέση απαραίτητα με την χωρητικότητα, αλλά με τον τρόπο που επέλεξε να τα έχει φυλαγμένα. Με τον χρόνο που θα αφιέρωσε για να βρει το κατάλληλο έπιπλο, με την σημασία που τους δίνει στον χώρο. Ξέρετε, όταν μπαίνω σε ένα σπίτι, εκτιμώ πολύ τους ανθρώπους που όχι μόνο έχουν βιβλία, αλλά και με τον τρόπο που τα έχουν τοποθετήσει στον χώρο. Αυτόματα πάω προς εκείνο το σημείο και αρχίζω να ψαχουλεύω τίτλους, εξώφυλλα, οπισθόφυλλα, εκδόσεις, εκεί όμως που καταλαβαίνω πραγματικά είναι όταν ρωτάω τον ιδιοκτήτη ποια είναι τα αγαπημένα του. Δεν είναι απαραίτητο να έχουμε τα ίδια γούστα, αλλά ο τρόπος που μιλάει και ο τρόπος που τα περιγράφει λέει πολλά.
Τι να πω, ίσως είμαι και εγώ λίγο παράξενη, αλλά ο καθένας με τις ιδιαιτερότητες του. Που ξέρετε, μπορεί κάποια μέρα να γράψω και εγώ ένα βιβλίο και να μπει σε κάποιο ράφι μια βιβλιοθήκης ή σε κάποια συζήτηση σε ένα καφέ ένα ήρεμο απόγευμα Τετάρτης. Μέχρι τότε θα συνεχίζω να προτιμάω τα βιβλιοπωλεία από τα μαγαζιά με τα ρούχα, όχι γιατί είμαι καλύτερη ή πιο έξυπνη, αλλά γιατί μαγεύομαι όταν ένα αντικείμενο μπορεί να πάρει πολλές διαστάσεις.
