Ο Cayetano, ή αλλιώς Γιώργος Μπρατάνης, είναι ένας μουσικός μοναδικής «κόπιας». Έχει το χάρισμα να διατηρεί το χαρακτήρα σε κάθε εγχείρημα και παρ’ όλα αυτά να βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά μετά την ολοκλήρωσή του. Αν θα μας ζητούσες να περιγράψουμε τους ήχους του με μία λέξη θα σου λέγαμε διαχρονικοί, γεγονός που αποδεικνύεται από την αναγνώρισή τους, τόσο εντός, όσο και εκτός συνόρων. Μιλάμε για έναν καλλιτέχνη με τόλμη σε όσα κάνει, που αξίζει να ακούγεται και να συζητιέται για όλες εκείνες τις μελωδίες του που μπορούν να σε ταξιδέψουν μέσα σε δευτερόλεπτα από τη μία άκρη του κόσμου στην άλλη, φτιαγμένες με αγάπη, σκληρή δουλειά και γερή δόση ρίσκου. Έχοντας όλα αυτά λοιπόν στο μυαλό μας, επιχειρήσαμε να μιλήσουμε μαζί του και μέσα από τις σκέψεις του να μπορέσουμε να καταλάβουμε λίγο καλύτερα όλα όσα είναι και όσα κάνει.
Επιμέλεια συνέντευξης: Γεωργία Καμίδου, Κική Παπαδαμιανού
- Cayetano (και όχι Γιώργο, γιατί έτσι σε θέλει ο κόσμος!), όσοι σε γνωρίζουν μιλούν για έναν οραματιστή και ονειροπόλο, έναν καλλιτέχνη που τολμά να δοκιμάζει και να δοκιμάζεται. Αν έπρεπε όμως να πεις εσύ ο ίδιος δυο λόγια για τον εαυτό σου, ποια θα ήταν αυτά;
Νομίζω πως θα με περιέγραφα “εμμονικό” με την μουσική διαδικασία, εξ’ ου και η προσκόλληση μου με τις αναλογικές μεθόδους ηχογράφησης και παραγωγής αλλά και τυχερό που πλαισιώνομαι από πολλούς, τρομερούς και υπομονετικούς απέναντί μου, συνεργάτες.
- Πόσο δύσκολο είναι να είσαι μουσικός στην Ελλάδα του 2016; Όχι μόνο δεδομένης της κατάστασης στη χώρα μας, αλλά και σε γενικότερο πλαίσιο;
Γενικά, το να είσαι καλλιτέχνης είναι εξίσου δύσκολο σε κάθε χώρα. Η “καλλιτεχνία” θεωρείται πολυτέλεια. Απόδειξη το γεγονός ότι όλοι προτιμούν να κατεβάσουν έναν δίσκο ή μια φωτογραφία ή οτιδήποτε άλλο σε χάλια ποιότητα, από το να τα αγοράσουν. Θεωρούν την Τέχνη ως “αέρα” που ανήκει σε όλους, αδυνατώντας να καταλάβουν πως ένα έργο μπορεί να απευθύνεται σε όλους μα ανήκει στον δημιουργό του. Πρόσφατα, σε μια κουβέντα μεταξύ φίλων, εκθειάζαμε τα δικαιώματα ενός καλλιτέχνη επάνω στο έργο του, στην προκειμένη επάνω στους στίχους. Ένας εξ’αυτών λοιπόν, στην ερώτηση “μα πώς θα ζήσει ο στιχουργός, ο ποιητής, ο συγγραφέας δίχως τα δικαιώματα του έργου του”, απάντησε “να πάει να δουλέψει”. Καταλαβαίνετε λοιπόν…
Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να πείσεις ότι είσαι σοβαρός σε αυτό που κάνεις. Δίχως εκπτώσεις και “ευκολάκια” που θα σου αποφέρουν “φήμη”- ίσως- αλλά θα πρόκειται για “πυροτέχνημα”. Θέλει συνέπεια, πολλή δουλειά, πολλή υπομονή και ρίσκο… Το τελευταίο είναι που οι περισσότεροι φοβούνται και βλέπουμε μουσικούς απίστευτους να ζούνε στην ανέχεια παίζοντας διασκευές σε local bar. Διόλου μεμπτό, μα πολλοί από αυτούς θα μπορούσαν να είναι star κανονικοί.
- Είσαι ένας καλλιτέχνης που έχει βγει εκτός συνόρων. Οι μουσικές σου έχουν αγαπηθεί και έχουν αναγνωριστεί από ανθρώπους εκεί. Έχεις ταξιδέψει, έχεις ζήσει και έχεις δοκιμάσει τον εαυτό σου στο εξωτερικό με επιτυχία. Παρόλα αυτά βλέπουμε ότι εσύ επιλέγεις να μένεις τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Γιατί; Τι σε κρατάει εδώ;
Στα ταξίδια μου πάντα επέλεγα το “δύσκολο” τρόπο. Το να μην περιοριστώ δηλαδή στα τουριστικά αξιοθέατα -πολλά από τα οποία δεν τα επισκέφτηκα ποτέ- αλλά να ζήσω την καθημερινότητα των ανθρώπων εκεί. Να μείνω σε “λαϊκές” συνοικίες αποφεύγοντας τα ξενοδοχεία, να κινηθώ με Μ.Μ.Μ. αποφεύγοντας τους οδηγούς κλπ… Ενώ λοιπόν κάποτε είχα στόχο να μένω όσο πιο μακριά μπορούσα από την Ελλάδα, μέσα από τα ταξίδια ανακάλυψα ότι καλύτερος συνδυασμός ανθρώπων, συμπεριφοράς, κλίματος δεν υπάρχει πουθενά. Εδώ είναι οι φίλοι μου, η οικογένεια μου και οι συνεργάτες μου. Και μπορεί στην Αθήνα να βρήκα την πόλη που μου ταιριάζει, απολαμβάνω όμως κάθε ελληνική σπιθαμή. Φυσικά όμως και τα ταξίδια δεν πρόκειται να σταματήσουν. Είναι το οξυγόνο μου, η έμπνευση μου και αυτά που με κάνουν να θέλω να γυρίσω πίσω κάθε φορά.
- Πώς καταφέρνεις το χόμπι της μουσικής να το κάνεις επάγγελμα και καθημερινότητα, διατηρώντας τη μαγεία και το ρομαντισμό; Θεωρείς ότι μπορεί αυτό να εγκυμονεί κάποιους κινδύνους;
Τα πάντα είναι ρίσκο. Το γεγονός ότι από την πρώτη στιγμή μέχρι και σήμερα που επιλέγω να δημιουργώ μουσική όπως ακριβώς την θέλω, δίχως να προσπαθώ να ενσωματωθώ στα διάφορα -κατά καιρούς- ρεύματα, με αφήνει εκτεθειμένο. Μπορεί εύκολα να θεωρηθεί ένας δίσκος μου παρωχημένος, ξεπερασμένος, βαρετός… Παρ’όλα αυτά, κάθε δίσκος μου είμαι “εγώ”, γράφω καθαρά βιωματικά και είμαι τυχερός που υπάρχει κόσμος που ταυτίζεται με αυτά που δημιουργώ. Από την άλλη, τη μουσική την σπούδασα, από πιτσιρικάς ήξερα ακριβώς τι θέλω να κάνω. Η μαγεία θα χαθεί μόνο αν αποφασίσω να το δω τελείως εμπορικά και να πασχίζω για το hitακι.
- Οι μουσικές σου μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι αγγίζουν ψυχή, σώμα και συναίσθημα. Θα μπορούσαν να ενταχθούν σε μία ταινία και οι ήχοι σου να πάρουν εικόνα. Άλλωστε, έχουμε δει πολλές φορές να συμβαίνει αυτό. Πες μας λοιπόν, πόσο σημαντική θεωρείς την μουσική επιμέλεια;
Καταρχήν, χαίρομαι πολύ που μου το δηλώνετε αυτό και μάλιστα με τόση σιγουριά. Γενικά, η μουσική επιμέλεια περιλαμβάνει από την επιλογή της σειράς των κομματιών σε ένα δίσκο, μέχρι την επιλογή των κομματιών σε ταινίες. Ακόμη και ο resident dj είναι μουσικός επιμελητής, με την έννοια ότι έχει ως “αποστολή” τη δημιουργία της ανάλογης ατμόσφαιρας είτε πρόκειται για μπαρ είτε για ασανσέρ ξενοδοχείου… Είναι λοιπόν πολύ σημαντική σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας ακόμη και αν ελάχιστοι το καταλαβαίνουν. Εγώ τουλάχιστον, προσπαθώ να υπερτονίζω καταστάσεις όπου χρειάζεται, αλλά να δίνω και μια -εξίσου- σημαντική “ανάσα” τις κατάλληλες στιγμές.
- Κι ας πάμε τώρα στον τελευταίο σου δίσκο: ¨The right time¨. Κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη του 2015. Έχει περάσει ήδη ένας χρόνος και ένας πρόχειρος απολογισμός σίγουρα έχει γίνει. Μίλησέ μας για τη διαδικασία δημιουργίας του, καθώς και για το αποτέλεσμα. Ήταν αυτό που επεδίωκες;
Η δημιουργία του ξεκίνησε με το που κυκλοφόρησε ο δίσκος “Once Sometime” το 2012. Συνολικά, πάνω από 20 κομμάτια γράφτηκαν, σβήστηκαν, ξαναγράφτηκαν, μέχρι να επιλέξω τα συγκεκριμένα. Συνολικά τρία χρόνια δουλειάς. Η κυκλοφορία του όμως με βρήκε εκτός Ελλάδας και δεν μπόρεσα να τον παρουσιάσω όπως έπρεπε, με την μπάντα ή χωρίς. Αν προσθέσουμε και την ηχηρή αδιαφορία των τοπικών ΜΜΕ -πλην ελαχίστων-, ο δίσκος δεν βρήκε την ανταπόκριση την οποία ήλπιζα. Όλα αυτά όμως άλλαξαν τον περασμένο Ιούνιο με την κυκλοφορία του σε βινύλιο. Με εξαίρεση πάλι τα τοπικά ΜΜΕ, η ανταπόκριση ήταν σαν να επρόκειτο για μια νέα κυκλοφορία! Από τον Ιούνιο, κινήθηκε και συνεχίζει να κινείται εξαιρετικά, κάτι που με χαροποιεί και μου δίνει δύναμη για το επόμενο που ήδη ξεκίνησε.
- Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του δίσκου φεύγεις για ένα επτάμηνο ταξίδι στην Κίνα. Τι σε ώθησε σε αυτό και τι κέρδισες από αυτή την εμπειρία;
Αντιθέτως, στην Κίνα έφυγα ενάμιση μήνα πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος και επέστρεψα αρκετούς μήνες μετά την κυκλοφορία του. Εμπορικά, όσον αφορά το δίσκο, ομολογώ ότι δεν ήταν και ότι καλύτερο. Τον άφησα “μόνο” του, δίχως υποστήριξη. Το ταξίδι όμως έπρεπε να γίνει. Αν δεν ήταν στην Κίνα, θα είχα φύγει για αλλού. Ήταν μια περίοδος που είχα ανάγκη να αποσυρθώ και να αποξενωθώ κάπως από καταστάσεις που μέχρι τότε άρχισαν να με βαραίνουν επικίνδυνα. Και τότε ήρθε η πρόταση από την Κίνα, να “στήσω” μουσικά έναν χώρο. Εκεί, δημιούργησα 4 διαφορετικά συγκροτήματα με μουσικούς από όλο τον κόσμο. Ξεχάστηκα, ανανεώθηκα και επέστρεψα τον περασμένο Απρίλιο. Ήταν τελικά μια καλή επιλογή. Αυτό που έπρεπε να γίνει.
- Γυρίζεις από την Κίνα και έχεις ήδη στα σκαριά ένα πρωτότυπο project που πραγματοποιήθηκε στην Αγγλικανική εκκλησία του Αγίου Παύλου στην Αθήνα. Ένα sold-out live για την ακρίβεια, το οποίο καθήλωσε το κοινό. Αν σου ζητήσουμε να κλείσεις τα μάτια, ποια εικόνα και ποιο συναίσθημα σου έρχεται από εκείνη τη νύχτα;
Η όλη ιδέα εξελίχθηκε σε κάτι πολύ πιο μεγάλο και πιο όμορφο από ότι αρχικά φανταζόμουν. Θα έλεγα ότι αυτό που κυριαρχούσε μέσα μου ήταν μια αγαλλίαση. Στην κυριολεξία ένιωθα να αιωρούμαι… Και σε αυτό συνέβαλλε το απίστευτο κοινό που πλαισίωσε την βραδιά. Ήρθε να “αφεθεί” και αυτό έκανε. Ούτε ψίθυρος ακούστηκε κατά την διάρκεια της συναυλίας…
- Ας τα αφήσουμε για λίγο αυτά κι ας μιλήσουμε για τις στιγμές χαλάρωσης του Γιώργου. Είσαι σε ένα μπαρ με φίλους και συζητάτε. Τι άλλο μπορεί να μπει στη συζήτηση πέρα από τη μουσική;
Νομίζω ότι η μουσική πια είναι το θέμα για το οποίο δεν μιλάω καθόλου. Βρίσκω λίγο βαρετό να μιλάω για καινούριους δίσκους ή τέλος πάντων για μουσικές που μας αρέσουν κλπ. Όλα τα υπόλοιπα είναι στο τραπέζι. Από γυναίκες μέχρι στουντιακά μηχανήματα και κατασκευές diy. Οι κατασκευές βασικά είναι το αγαπημένο μου θέμα. Να ακούω και να μαθαίνω τρόπους ώστε να φτιάχνω πράγματα και να παίρνω ιδέες.
- Σχεδόν 20 χρόνια στο χώρο, έχοντας ταξιδέψει πολύ, έχοντας κάνει πολλές αξιόλογες συνεργασίες, έχοντας δοκιμαστεί και πειραματιστεί, θεωρείς ότι κατάφερες να αγγίξεις το όνειρο που είχε ο πιτσιρικάς Cayetano; Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να κάνεις;
Γενικά, το όνειρο μου ήταν η ελευθερία. Ελευθερία στο να μπορώ να μένω όπου θέλω και να δημιουργώ ό,τι θέλω, ελευθερία στην καθημερινότητα μου -να ξυπνάω ό,τι ώρα θέλω και να δουλεύω όποτε και όσο θέλω- και διάφορα τέτοια πράγματα. Αν υπάρχουν πράγματα που θέλω να κάνω; Ο,τιδήποτε δεν έκανα ακόμη. Αυτή είναι μια δίψα που δεν παύει να υπάρχει με τίποτα.
[punica-divider]
Web: cayetanomusic.com
Facebook: Cayetano
Ιnstagram: CayetanoMusic
YouΤube: CayetanoMusicTv
Soundcloud: Cayetano
