Ο κ. Δημήτρης Αντωνίου στα 16 του μετά από ένα σοβαρό τροχαίο βρέθηκε σε αμαξίδιο. Παρά αυτό το γεγονός που του άλλαξε τη ζωή είναι γεμάτος αισιοδοξία και όρεξη για ζωή. Είναι συγγραφέας τουλάχιστον 3 βιβλίων μέχρι στιγμής. Κάνει έναν αγώνα για να εφοδιαστούν όλα τα μέρη υγειονομικού ενδιαφέροντος με μπάρα για τα αναπηρικά αμαξίδια και έχει ανεβάσει μια φανταστική παράσταση “στα καλά του καθισμένου” με το συγκεκριμένο θέμα στο θέατρο Σοφούλη.
https://www.google.gr/url?sa=i&url=https%3A%2F%2Fwww.infowoman.gr%2Fculture%2Fsinenteuxeis%2Fo-dimitris-antoniou-mila-sto-infowoman-gr-gia-to-atychima-sta-15-tou-pou-ton-odigise-stin-techni-tis-aisiodoksias%2F&psig=AOvVaw1o_DJMMUKiMpJ0XM_btkAP&ust=1668858556326000&source=images&cd=vfe&ved=0CBAQjRxqFwoTCLCHvt7Ut_sCFQAAAAAdAAAAABAO
1.Πώς συνέβη το ατύχημα και πώς σας έκανε να σκεφτείτε διαφορετικά για τη ζωή;
Το 2006 ήμασταν έξω από το σχολείο μαζί με τους συμμαθητές μου όταν ένα αυτοκίνητο έχασε τον έλεγχο. Έτρεχε υπερβολικά, ανέβηκε στο πεζοδρόμιο και χτύπησε τρία παιδιά. Το ένα από τα τρία ήμουν εγώ. Εγώ χτύπησα πιο σοβαρά ενώ οι φίλοι μου ευτυχώς πιο ελαφριά. Το αποτέλεσμα ήταν η μόνιμη αναπηρία και διάφορα άλλα προβλήματα υγείας. Από τότε είμαι σε ηλεκτροκίνητο αναπηρικό αμαξίδιο.
Ένα ατύχημα προφανώς σε ταρακουνάει αρκετά, πρέπει να επαναπροσδιορίσεις αρκετά πράγματα και να φροντίσεις να συνέλθεις. Να βάλεις καινούριους στόχους, να μάθεις να ζεις με τις νέες συνθήκες και τις καινούριες δυσκολίες. Γενικά ένα μάθημα που μπορεί να πάρει κανείς από αυτή την ιστορία είναι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και πρέπει να εκτιμούμε όλα όσα έχουμε γιατί δεν ξέρουμε τι ξημερώνει αύριο και κάθε αύριο. Ανά πάσα στιγμή όλα μπορούν να αλλάξουν και για αυτό πρέπει να προσπαθούμε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία.
2.Δεχτήκατε εύκολα την αλλαγή αυτή;
Δεν έχει να κάνει με το αν ήταν εύκολο ή δύσκολο. Έχει να κάνει με το πως θα προσαρμοστείς με αυτά που έμειναν και με τις νέες συνθήκες. Αλλιώς δεν προσαρμόζεσαι, δεν μπορείς να το διαχειριστείς και μένεις σε ένα σπίτι μαζί με τη δυστυχία σου και περνάς τον υπόλοιπό σου χρόνο εκεί. Οπότε είναι στην ουσία μια επιλογή ανάμεσα σε δύο ενδεχόμενα. Ή προχωράω με όσα έχω και ότι έμεινε ή παρά όλα όσα συνέβησαν, ή δεν προχωράω και απλά περιμένω να περάσει ο χρόνος παρέα με τον πόνο και την θλίψη μου. Οπότε στην πορεία βλέπεις ότι επέλεξες σωστά. Όταν καταλαβαίνεις ότι από το τίποτα είναι καλύτερο το κάτι. Προχωράς με αυτό και συνεχώς καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν καθόλου λίγο τελικά. Δηλαδή μπορεί να έχασα τα χέρια μου και τα πόδια μου αλλά είχα το μυαλό μου, το χαμόγελό μου, τους φίλους μου, την οικογένεια μου. Βλέπω ότι έχω αρκετά πράγματα να κάνω που δεν μπορούσα στην αρχή να φανταστώ. Όλο αυτό ήθελε χρόνο και προσπάθεια. Δεν συνέβη από τη μία μέρα στην άλλη.
3. Τι ήταν αυτό που σας απασχολούσε περισσότερο μετά από αυτό το γεγονός που σας άλλαξε τη ζωή;
Τα θέματα υγείας. Δηλαδή για να βγω από την επείγουσα κατάσταση πέρασαν κάποια χρόνια. Για να σταθεροποιηθεί η υγεία μου και να πω ότι δεν χρειάζεται να ανησυχώ πια αν αύριο θα ξυπνήσω και πώς θα ξυπνήσω. Είναι μεγάλο άγχος να ξυπνάς και να προσπαθείς να διαχειριστείς την ιδέα ότι όλο αυτό είναι όνειρο ή η νέα πραγματικότητα; Θα είναι καλύτερα ή χειρότερα; Διαρκώς άλλαζαν τα δεδομένα γιατί δεν είχε ακόμα σταθεροποιηθεί η υγεία μου. Ήμουν ακόμα παιδί οπότε έπρεπε να διαχειριστώ κι άλλα πράγματα. Δεν θα μπορούσα πλέον να παίζω, να κάνω αυτά που συνήθιζα μέχρι τότε να κάνω. Αλλά άρχισα να ψάχνω πράγματα που να μπορούσα πλέον να κάνω. Είναι μια διέξοδος πιστεύω να συγκεντρώνεις τις σκέψεις σου και την ενέργεια σου σε κάτι από όλα όσα μπορείς να κάνεις. Και όλο αυτό να σου δίνει δύναμη.
4. Ποιο είναι το πρόσωπο που σας στάθηκε τότε και τώρα περισσότερο; Ποιον αισθανόσασταν πιο πολύ στο πλευρό σας;
Νομίζω ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι πάντα κυρίως η οικογένεια. Σίγουρα είχα και τους φίλους μου αλλά ξεκάθαρα αισθανόμουν την μητέρα μου. Ήταν ο άνθρωπος που έκανε τα πάντα. Ήταν και μητέρα και πατέρας, και νοσηλευτής και γιατρός και συνοδός. Ήταν τα πάντα.
5. Αναφέρεστε πολύ συχνά στη φράση << c’ est la vie>>. Και είναι και ο τίτλος του ενός από τα τρία σας βιβλία.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν το άκουσα πρώτη φορά. Ήταν όταν ο γιατρός στην ερώτηση της μητέρας μου :<< Πότε θα ξαναπερπατήσει ο Δημήτρης;>>, σήκωσε απορημένος τους ώμους σαν να λέει δεν σας είπαν , δεν το έχετε καταλάβει ότι δεν θα ξαναπερπατήσει. Δεν ήξερα τη φράση αυτή. Είδα τους άλλους να κλαίνε γύρω μου και τότε άρχισα να αναρωτιέμαι και να καταλαβαίνω τι εννοούσε ο γιατρός. Με αυτή τη φράση συγχρόνως δεν είπε και όχι. Το είπε ως κάτι αινιγματικό. Έκανε πιο μαγικό το νόημα της φράσης. <<Έτσι είναι η ζωή>>. Ο καθένας από αυτή τη φράση μπορεί να καταλάβει και κάτι διαφορετικό. Είναι σαν να απαντάει σε όλα και ταυτόχρονα σε τίποτα. Έτσι με κέρδισε αυτή η φράση. Δείχνει ότι όλα είναι μέσα στο παιχνίδι, μέσα στη ζωή. Κανείς δεν σου εγγυήθηκε ότι όλα θα πάνε καλά από την πρώτη έως την τελευταία στιγμή της ζωής σου. Και τα εύκολα και τα δύσκολα είναι μέσα σε αυτή. Πρέπει να πορευτείς με κάθε νέο δεδομένο. Αυτή η φράση με βοηθάει να θυμάμαι ότι ανά πάσα στιγμή όλα είναι ρευστά, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Την έκανα τατουάζ και έτσι ξεκίνησε μια παρέα. Έκαναν το ίδιο και κάποιοι φίλοι μου και όλοι μαζί αρχίσαμε να κάνουμε κάποια γκράφιτι. Άρχισαν να μας φωνάζουν και σε σχολεία όπου προσπαθούσα να εξηγήσω στα παιδιά το νόημα αυτή της φράσης. Με αυτόν τον τρόπο κατέληξε να γίνει και ο τίτλος στο ένα μου βιβλίο. Στην ουσία την θεωρώ κομμάτι μου πλέον. Με απασχολεί κάθε μέρα. Όχι ακριβώς το νόημα της αλλά η φιλοσοφία της. Πολύ συχνά οι άνθρωποι ξεχνάμε, παρασυρόμαστε και χάνουμε την ουσία. Θέλει συχνή υπενθύμιση για το ποια είναι αυτά που έχουν πραγματική σημασία. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούμε να χαρούμε περισσότερα. Αντί να ξεχνάμε και να γκρινιάζουμε με ασήμαντα και επιφανειακά. Κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία να κάνουμε κάτι καλό ενώ εμείς απλά περνάμε τον χρόνο μας. Βέβαια αυτό δεν είναι κατακριτέο αλλά οφείλουμε να σκεφτόμαστε και να θυμόμαστε που και που όλα αυτά που έχουν πραγματική σημασία στη ζωή μας.
6.Μέσα από τα διηγήματά σας τι προσπαθείτε να θίξετε;
Αρχικά ξεκίνησε ως μια προσωπική ανάγκη να εξωτερικεύσω κάποια συμπεράσματα, κάποια βιώματα, κάποιες εμπειρίες που μου πρόσφεραν αρκετά μαθήματα ζωής. Πολλές από αυτές τις ιστορίες είναι αυτοβιογραφικές. Γεγονότα που έζησα ο ίδιος μέσα στα νοσοκομεία, στην πορεία μου στον χώρο της αναπηρίας. Δύσκολες στιγμές αλλά και κάποιες αισιόδοξες. Καθώς και πολλά βιώματα πριν το ατύχημα. Τα πρώτα χρόνια είχα πολύ ελεύθερο χρόνο στο κρεβάτι παρέα με τα προβλήματα και θυμόμουν πολλά γεγονότα από το παρελθόν. Ανέτρεξα, λοιπόν, σε όλες μου τις εμπειρίες που μου δίδαξαν πράγματα για τη ζωή και αυτές τις μοιράστηκα μέσα από τα βιβλία μου, τα διηγήματα μου. Κάθε διήγημα είναι μία εμπειρία, ένα βίωμα που ξεχώρισα από όλα όσα έχω περάσει. Πίστευα ότι είναι άξια να καταγραφούν και να τα μοιραστώ ώστε ο καθένας να μπορεί να τα αξιοποιήσει όπως καλύτερα μπορεί.
https://www.google.gr/url?sa=i&url=https%3A%2F%2Fwww.newsit.gr%2Ftopikes-eidhseis%2Fdimitris-antoniou-deite-pos-einai-simera-to-paidi-pou-emeine-anapiro-otan-parasyrthike-apo-aytokinito%2F3383486%2F&psig=AOvVaw1o_DJMMUKiMpJ0XM_btkAP&ust=1668858556326000&source=images&cd=vfe&ved=0CBAQjRxqFwoTCLCHvt7Ut_sCFQAAAAAdAAAAABAT
7.Χαρακτηρίζεστε ως ακτιβιστής προσπαθώντας να προκαλέσετε το ενδιαφέρον να εφαρμοστούν μπάρες για τα αναπηρικά αμαξίδια. Πιστεύετε υπάρχει η κατάλληλη μέριμνα από το κράτος αλλά και γενικά από την κοινωνία;
Ο ακτιβισμός προκύπτει από τις ελλείψεις της πολιτείας, Για πολλά χρόνια δεν ήμουν ακτιβιστής. ήμουν ο Δημήτρης που δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ήρθε μια στιγμή που ο Δημήτρης κουράστηκε να περιμένει από την πολιτεία να φτιάξει ράμπες, από τους καταστηματάρχες να βάλουν πρόσβαση, από τα σχολεία να γίνουν προσβάσιμα. Άρχισα, λοιπόν, να καταλαβαίνω ότι δεν αλλάζει τίποτα, αδίκως βέβαια γιατί ενώ ο νόμος προβλέπει ορισμένα πράγματα, δεν μπορεί να στερήσει από έναν άνθρωπο σε αναπηρικό αμαξίδιο να ζήσει, να κυκλοφορήσει, να εργαστεί, να σπουδάσει. Είναι κάτι που αξίζει να αφιερώσω χρόνο, ενέργεια να το παλέψω, να το αντιμετωπίσω, να το αλλάξω. Από τη στιγμή που άρχισα να αφιερώνομαι σε αυτό, άρχισαν να αλλάζουν καταστάσεις και αυτή η αλλαγή μου έδωσε δύναμη να εντείνω τις προσπάθειες μου. Αυτό μου άλλαξε την αντίληψή μου για το εμπόδιο. Το εμπόδιο αυτό που λέμε το δημιουργεί η πολιτεία, η κοινωνία σε ανθρώπους με αναπηρικά αμαξίδια. Μέχρι πρότινος κοιτούσα να ξεπεράσω ένα εμπόδιο ενώ δεν έχει νόημα αφού θα το ξαναβρώ μπροστά μου αν όχι εγώ και κάποιος άλλος. Πλέον τα εμπόδια πρέπει να εξαλείφονται. Στην ουσία ο ακτιβισμός είναι μία δράση που προβλέπει όταν συναντάω μια αδικία να κάνω ότι καλύτερο μπορώ ώστε να το εξαλείψω γιατί αυτό είναι το δίκαιο, το σωστό, το ανθρώπινο. Να προσπαθούμε να μην κάνουμε δυστυχισμένους τους ανθρώπους αλλά να προσπαθούμε να τους βοηθήσουμε να ζήσουν τη ζωή που τους αξίζει.
8. Έχετε ανεβάσει και μια υπέροχη παράσταση. Θέλετε να μας πείτε λίγο λόγια για αυτή και τον σκοπό της;
<< Στα καλά του καθισμένου>> λέγεται η τελευταία παράσταση που ανεβάσαμε στο θέατρο <<Σοφούλη>> στην Θεσσαλονίκη. Είναι μία διακοδόμηση όλων όσων αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος σε αναπηρικό αμαξίδιο. Είναι κωμικοτραγικά πράγματα που μόνο με υπερβολική δόση χιούμορ μπορεί να γίνουν διαχειρίσιμα. Παρά, δηλαδή, τα προβλήματα που βγάζουν σε έναν τέτοιον άνθρωπο η πολιτεία, οι συμπολίτες του. Η παράσταση αυτή περνάει μηνύματα που έχουμε ανάγκη. Η διαφορά είναι ότι τα περνάει με έναν ευχάριστο τρόπο, με χιούμορ, με σαρκασμό, με ειρωνεία. Ταυτόχρονα το κάνει πολύ διασκεδαστικό. Ο κόσμος που έρχεται διασκεδάζει και γελάει. Συγχρόνως του περνιούνται και μηνύματα. Για μας αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος που μπορεί να φέρει την αλλαγή. Ζούμε σε μια εποχή που όλοι σου λένε τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνεις. Είναι πλέον κουραστικό. Στα πλαίσια αυτά, λοιπόν, η δικιά μας πρόταση είναι το χιούμορ. Το χιούμορ έρχεται από την ίδια την αναπηρία ενώ πολλοί ταυτίζουν την αναπηρία με στεναχώρια και με λόγους να μην γελάς. Τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πρέπει να έχουμε πολύ δόση χιούμορ για να πορευθούμε. Οπότε θέλουμε να δείξουμε ότι η αναπηρία πηγαίνει μαζί με γέλιο, με χιούμορ, με κωμωδία. Δεν είναι δράμα η ζωή ενός ανάπηρου. Υπάρχουν δύο όψεις. Είναι μία φάρσα που εμείς από θεατές γινόμαστε ενεργοί και την μοιραζόμαστε με τον κόσμο για να πετύχουμε αυτήν την αλλαγή νοοτροπίας και την αλλαγή από μέρους την πολιτείας.
Ανυπομονούμε τώρα γιατί είναι η πρώτη φορά που θα φύγουμε από Θεσσαλονίκη και θα κάνουμε τέσσερις παραστάσεις στο θέατρο <<Αυλαία>> στον Πειραιά. Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι γιατί είναι η πρώτη φορά που θα επισκεφθούμε την Αθήνα με την θεατρική μας παράσταση. Θα γίνει 3, 4, 10 και 11 Δεκεμβρίου. Η πρεμιέρα στον Πειραιά συμπίπτει και με την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία. Με αυτόν τον τρόπο θα <<γιορτάσουμε>> όλοι μας αυτήν την παγκόσμια ημέρα από μία συμβολική μέρα που στην ουσία οι περισσότεροι μόνο τότε θυμούνται την αναπηρία και τον υπόλοιπο καιρό την ξεχνάνε. Θα είναι μια δυναμική φωνή για μια μόνιμη και πιο σταθερή διάθεση για κάτι καλύτερο, κάτι διαφορετικό για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα που στην ουσία τους βάζουμε εμπόδια χωρίς να τους αξίζουν. Το μήνυμα που στέλνουμε είναι χιούμορ, αισιοδοξία και λιγότερα εμπόδια σε αυτούς τους ανθρώπους.
9. Σας διακρίνει μεγάλη αισιοδοξία σαν άνθρωπο. Αυτό είναι το μυστικό για τους ανθρώπους που έχει αλλάξει ριζικά η ζωή τους από τη μία στιγμή στην άλλη;
Είναι η τέχνη της αισιοδοξίας. Μοιράζομαι την φιλοσοφία της ότι δηλαδή η αισιοδοξία είναι ίσως το πιο απαραίτητο πράγμα στην ζωή του καθενός. Όλοι μας θα βιώσουμε στη ζωή μας κάποιες δυσκολίες. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιο άτομο με αναπηρία ώστε να περάσει δυσκολίες. Υπάρχουν πολλών ειδών δυσκολίες στη ζωή. Τα δύσκολα όλοι θα τα συναντήσουν. Η αισιοδοξία είναι ο τρόπος να διαχειριστούμε αυτή τη δυσκολία. Ο αισιόδοξος άνθρωπος φαίνεται στο πώς διαχειρίζεται τις δυσκολίες. Σε αυτό το θέμα έχω πολλές προτάσεις οι οποίες είναι καταγεγραμμένες και στο ένα μου βιβλίο << Η τέχνη της αισιοδοξίας>>. Δεν το θεωρώ ακριβώς μυστικό. Όλοι κυνηγούμε την ευτυχία αλλά πρέπει να την στρέψουμε προς την πορεία της αισιοδοξίας. Θα βοηθήσει πάρα πολύ η αισιοδοξία και στα δύσκολα και στα εύκολα. Η ευτυχία στην ουσία προσφέρει μόνο στα εύκολα. Οπότε προτείνω να προσπαθούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Η αισιοδοξία για μένα είναι επιλογή.
10. Ποια η συμβουλή σας, το σύνθημα σας που λέτε στον εαυτό σας και που θα λέγατε σε ανθρώπους που έχουν περάσει δύσκολες καταστάσεις όπως εσείς;
Χρειάζεται επιμονή και υπομονή. Όταν αισιοδοξούμε προσπαθούμε να δράσουμε και να πιστέψουμε. Αισιόδοξος είναι ο άνθρωπος που κάνει κάτι για την δυσκολία που του συμβαίνει. Αισιόδοξη στάση είναι να πιστεύεις ότι παρόλο που ήρθαν έτσι τα πράγματα θα βρω κάτι να κάνω. Ένας άνθρωπος χαρακτηρίζεται αισιόδοξος όταν επιλεγεί να αγωνιστεί από το να παραιτηθεί. Δεν σημαίνει, βέβαια, ότι είναι σίγουρο το αποτέλεσμα αλλά η αγωνιστικότητα θα γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς του. Οφείλουμε να αγωνιζόμαστε για το καλύτερο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Καλύτερα να αγωνιστείς και να χάσεις παρά να μην αγωνιστείς καθόλου. Έτσι θα έχεις ήδη χάσει.
Σας ευχαριστούμε πολύ που μας παραχωρήσατε αυτή την συνέντευξη.
