Η στιγμή που καλείσαι να πάρεις συνέντευξη από ένα ζωντανό θρύλο της ελληνικής μουσικής είναι αμήχανη. Μοιάζει με το δώρο για τα γενέθλιά σου που πρέπει να κάνεις υπομονή ένα χρόνο για να το ξαναπάρεις και η αδημονία σε τρελαίνει και ακριβώς αυτό συνέβη με το Γιώργο Δημητριάδη. Ο Γιώργος Δημητριάδης είναι παντού, σα να μην πέρασε μια μέρα. Είναι στις καρδιές μας, στα ραδιόφωνα και δε θέλεις να ξυπνήσεις από το μαγικό κόσμο που σε ταξιδεύει ακόμα κι αν κάποιος σου φωνάζει “φτάσαμε”. Ένα νέο τραγούδι το “Μου λείπεις τόσο”, μία εξαιρετική παραγωγή από την Ogdoo Music και είμαστε έτοιμοι για ένα ακόμα ταξίδι μαζί του στα γνωστά μουσικά του μονοπάτια που έχουν κάτι από το παλιό, κάτι από το σήμερα και μια εικόνα του αύριο. Έτσι είναι οι εμπνεύσεις του Γιώργου Δημητριάδη. Πολύπλευρες. Αλλιώς το ταξίδι θα ήταν μικρό.
Κύριε Δημητριάδη καλώς ήρθατε στο Maxmag. Είναι μεγάλη μας χαρά να σας φιλοξενούμε με αφορμή το νέο σας τραγούδι «Μου λείπεις τόσο» από την Ogdoo music σε δική σας μουσική και στίχους. Η αλήθεια είναι ότι μας λείψατε.
Χαίρομαι που το διαβάζω αυτό ομοίως και δική μου χαρά να σας ξαναβρίσκω. Βέβαια εδώ ήμουν και είμαι, και μέσα σε ενάμιση χρόνο έχω κυκλοφορήσει με το Ogdoo Music Group 5 singles αρχής γενομένης από τον Οκτώβριο του 2019 και μετά. Αυτά είναι τα ΚΑΙ ΜΗ ΝΟΜΙΖΕΙΣ, ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ, ΟΔΥΣΣΕΙΑ, ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ και το ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΤΟΣΟ που κυκλοφόρησε στις 21 Μαϊου. Όλα αυτά οδηγούν σε μία αλλαγή πλεύσης προς ένα ολοκαίνουργιο album μέσα στην επόμενη σεζόν, χειμώνα του ‘21/’22.
Εσάς τι σας έλειψε περισσότερο αυτή την μακρόσυρτα «ήσυχη» περίοδο για τη μουσική;
Κυρίως άνθρωποι, πρόσωπα, η δια ζώσης επαφή. Άλλα πράγματα πάλι δεν μου έλειψαν όσο πίστευα πως θα μου λείψουν αρχικά. Το τραγούδι μου μιλά για αυτά που καταλαβαίνω πως αξίζει να μας λείπουν, πως έπειτα από όλη αυτή την πρωτοφανή δοκιμασία ψυχών και χαρακτήρων και απωλειών συνανθρώπων μας θέλω να πιστεύω πως μέσα μας η αντίληψη για τη ζωή και τι και πόσα αξίζουν πραγματικά κάπως ή εντελώς θα έχει αλλάξει.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη στιγμή να κάθομαι στη βεράντα ένα απόγευμα του Σεπτεμβρίου του 1999 λίγες ημέρες μετά τον μεγάλο σεισμό και να μελοποιώ τους στίχους του ΞΥΠΝΑ!ΦΤΑΣΑΜΕ μέσα σε 5 λεπτά κυριολεκτικά. Λες και κάτι με είχε πάρει από το χέρι ή οδηγούσε το χέρι μου στην κιθάρα. Είχε ανοίξει μία πόρτα εκεί που πριν δεν φαινόταν.
Είστε από τους μουσικούς που τα τραγούδια σας έχουν έναν αναγνωρίσιμο ήχο. Δηλαδή, το ¨Μου λείπεις τόσο» φωνάζει Γιώργος Δημητριάδης, χωρίς όμως να υπάρχει κορεσμός στον ακροατή. Θεωρείτε πως η ταυτότητα ενός καλλιτέχνη είναι το μοτίβο της επιτυχίας ή πρέπει να δοκιμάζεται σε νέους ήχους;
Κάθε φορά επιχειρώ αυτό που νιώθω πως μου ταιριάζει περισσότερο. Δεν δοκιμάζω να κάνω πράγματα που είναι ξένα προς το ψυχισμό μου, προς την μουσική μου κουλτούρα απλά για να δημιουργήσω εντυπώσεις που μετά θα εξατμιστούν .Δεν πάω με το ρεύμα. Φτιάχνω το δικό μου ρεύμα, το δικό ποτάμι, δρόμο. Αυτό θαρρώ που χαρακτηρίζει τον ‘ήχο’ μου όπως γράφετε είναι ο τρόπος που γράφω τα τραγούδια μου. Η σύνθεση βασικά κι έπειτα ακολουθούν η ερμηνεία, η ενορχήστρωση, η παραγωγή εν συνόλω που εδώ είχα την τύχη να συνεργαστώ με έναν εξαιρετικό νέο συνθέτη και παραγωγό τον Κώστα Μπουντούρη. Συναντιούνται οι γενιές κι αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό.
Κύριε Δημητριάδη μετά από μία σπουδαία καριέρα, επιτυχίες και αναγνώριση μπορείτε να απαντήσετε στην ερώτηση «τι είναι το ροκ»;
Αυτό που τόσα χρόνια επιχειρούμε να προσδιορίσουμε και δεν μπορούμε ειδικά εδώ στην Ελλάδα. Έχει γίνει τόση κουβέντα γύρω από αυτό με αποτέλεσμα να χάσει το νόημα της. Επιπλέον κατήντησε μία ταμπέλα που ο καθείς την βάζει μπροστά του σαν τις πινακίδες το καλοκαίρι στα νησιά που διαφημίζουν Rooms To Let.Για αυτόν τον λόγο δεν θα αποπειραθώ να επεκταθώ περισσότερο. Ας αφήσουμε τη μουσική να μιλά μόνη της.
Η φωνή σας παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο. Το «Σαν να μην πέρασε μια μέρα» και το « Μου λείπεις τόσο» μοιάζουν σαν να ηχογραφήθηκαν στον ίδιο δίσκο. Το ίδιο και η δίψα του κοινού για τη μουσική σας. Τελικά ποιο είναι το μυστικό για αυτή τη συνέπεια και διάρκεια στη μουσική σκηνή κύριε Δημητριάδη;
Είναι το πείσμα που αφετηρία του έχει την ανάγκη μου να εκφράζομαι ελεύθερα σαν δημιουργός χωρίς να κάνω ‘πολιτική’ γιατί απλούστατα δεν μπήκα στον χώρο γι’ αυτό αλλά για να κάνω μουσική. Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται συνέπεια γιατί δεν σκέφτομαι με πρέπει. Πράττω όπως αισθάνομαι. Η μουσική για μένα είναι ο μοναδικός τόπος όπου είμαι ελεύθερος. Απόλυτα ελεύθερος. Όταν ξεκινούσα αφελής ών δεν διανοούμουν πως θα συναντούσα αυτά που έζησα στην πορεία. Πίστευα πως αρκούσαν οι καλές δουλειές, γιατί όχι και μαζικές επιτυχίες, για να έχεις έναν αξιοπρεπή κύκλο εργασιών στον χώρο των συναυλιών. Έκανα λάθος ,η πραγματικότητα η Ελληνική με διέψευσε με αποτέλεσμα χωρίς να το επιδιώκω να βρεθώ εκτός νυμφώνος -βλέπε-καλοκαιρινές συναυλίες και τα συναφή για περίπου 20 χρόνια. Από ένα σημείο και μετά σταμάτησα να ασχολούμαι με το θέμα και συγκεντρώθηκα στο καθαρά δημιουργικό κομμάτι της δουλειάς μου κάνοντας μονάχα χειμερινές εμφανίσεις εδώ κι εκεί.
Η δημιουργία ενός τραγουδιού, αν γίνεται με οδηγό την καρδιά και την έμπνευση είναι μια μαγική διαδικασία. Μπορείτε να μας περιγράψετε την πιο έντονη στιγμή σας με την ιδιότητα του συνθέτη και στιχουργού;
Όλες οι στιγμές είναι έντονες. Ακόμα και όταν γράφεις κατά παραγγελίαν κάτι που μου έτυχε λίγες φορές και μάλιστα το έκανα με όλη μου την καρδιά και έμπνευση. Υπάρχουν πολλές και διαφορετικές στιγμές στη ζωή ενός δημιουργού, συνθέτη και στιχουργού. Αμηχανίες στιγμές αρχικής έμπνευσης και μετά εγκατάλειψη για μέσα στη νύχτα ή ένα πρωί με τον πρώτο καφέ πετάγεται άξαφνα μία μελωδία μέσα στο κεφάλι σου. Πιάνεις την κιθάρα να την μεταφέρεις από τον κόσμο σου στις χορδές και δεν ακούγεται τόσο υπέροχη όσο ακουγόταν μέσα στο αφύπνιο όνειρο σου. Άλλοτε για μέρες σου έχει κολλήσει μία λέξη που δεν ξέρεις από πού στην ευχή ήρθε όπως βέβαια και η μελωδία. Όλα αυτά καμιά φορά νιώθω πως είναι έξω εκεί για να τα πιάσουμε. Υπάρχουν ήδη.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη στιγμή να κάθομαι στη βεράντα ένα απόγευμα του Σεπτεμβρίου του 1999 λίγες ημέρες μετά τον μεγάλο σεισμό και να μελοποιώ τους στίχους του ΞΥΠΝΑ!ΦΤΑΣΑΜΕ μέσα σε 5 λεπτά κυριολεκτικά. Λες και κάτι με είχε πάρει από το χέρι ή οδηγούσε το χέρι μου στην κιθάρα. Είχε ανοίξει μία πόρτα εκεί που πριν δεν φαινόταν.
Τελικά σε αυτή τη μάχη της πολύπλευρης μουσικής σας προσωπικότητας ποιος κερδίζει; Ο μουσικός, ο συνθέτης ή ο ερμηνευτής.
Επιδίωξη είναι να υπάρχει ισοδυναμία. Τώρα το κατά πόσον αυτό αποδίδει το αφήνω στην κρίση του ακροατή. Το θέμα είναι η μία ιδιότητα να ενισχύει την άλλη και δεν πρόκειται για μάχη. Η πηγή όλων είναι η σύνθεση και ο στίχος. Έπειτα έρχεται η ερμηνεία.
Από μικρό παιδί τραγουδούσα όσα άκουγα από το ραδιόφωνο και μάλλον επειδή δεν ήμουν παράφωνος κανένας στο σπίτι δεν διαμαρτυρόταν άλλο βέβαια που εκτός από εμένα και αυτοί δεν μπορούσαν να φανταστούν πως κάποια μέρα θα με έβρισκαν να παίζω με διάφορα ροκ γκρουπς της Θεσσαλονίκης.
Κύριε Δημητριάδη θα θέλαμε να μας πείτε δυο λόγια για το ξεκίνημά σας. Από πού ξεκινήσατε για να φτάσετε ως εδώ;
Ουσιαστικά το ξεκίνημα μου είχε γίνει στην ηλικία των 3 ετών χωρίς φυσικά να το συνειδητοποιώ, καταλαβαίνετε. Οι γονείς μου ήταν και οι δύο καλλίφωνοι, αγαπούσαν τη μουσική, στο σπίτι κάθε μέρα ακούγονταν τραγούδια με το ραδιόφωνο ανοιχτό, εκείνο με το μάτι στη μέση που τυχαίνει να το έχω ακόμα. Από μικρό παιδί τραγουδούσα όσα άκουγα από το ραδιόφωνο και μάλλον επειδή δεν ήμουν παράφωνος κανένας στο σπίτι δεν διαμαρτυρόταν άλλο βέβαια που εκτός από εμένα και αυτοί δεν μπορούσαν να φανταστούν πως κάποια μέρα θα με έβρισκαν να παίζω με διάφορα ροκ γκρουπς της Θεσσαλονίκης. Το ξεκίνημα είχε μεν ενθουσιασμό τον οποίο φυσικά δεν τον μοιράζονταν οι γονείς μου εν μέρει δικαιολογημένα μιας και είχαν ζήσει πολύ δύσκολα χρόνια μέσα στον πόλεμο και ήθελαν τον γιο τους να πάρει τον δρόμο σε μία ‘κανονική’ δουλειά, να ‘μπει σε μια σειρά’ όπως έλεγαν, να ‘τακτοποιηθεί’. Η ‘ζημιά’ ολοκληρώθηκε όταν αγόρασα κι εκείνη την πρώτη μου ηλεκτροακουστική ΕΚΟ κιθάρα και σχεδόν αμέσως άρχισα να σκαρώνω μελωδίες που αμέσως γρήγορα μετά ξεχνούσα καταλαβαίνοντας πως ήταν ανοησίες. Η επιμονή μου όμως και οι κατοπινές αλλαγές στη ζωή μου φαίνεται άνοιξαν μέσα μου κάποιες βρύσες έμπνευσης παράλληλα με μία μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Είχα αρχίσει όμως να εργάζομαι ‘κανονικά’ ως καθηγητής Αγγλικών για πολλά χρόνια για να καλύπτω τα βασικά μου έξοδα, νοίκι, τηλέφωνο, ηλεκτρικό και φυσικά τροφή. Προσγείωση μεν αλλά παράλληλα στηνόταν η εξέδρα για την απογείωση με περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας.
Υπάρχουν συνεργασίες σας που νοσταλγείτε; Αν μπορούσατε να γυρίσετε το χρόνο πίσω, σε ποια στιγμή θα θέλατε να εμμείνετε; Ποια περίοδο της ζωής σας θα θέλατε να ξαναζήσετε για να τη χορτάσετε;
Δεν νοσταλγώ όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ την συνεργασία μου με τον Κώστα Λειβαδά που έγραψε τους στίχους του ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ και είχε έρθει ένα μεσημέρι σπίτι μου με τους στίχους. Ήταν μία περίοδος πολύ πλούσια σε ερεθίσματα που δίναμε ο ένας στον άλλον σε αυτές τις μουσικές μας συναντήσεις. Στην περίπτωση αυτή οι στίχοι του με οδήγησαν μέσα σε 10 λεπτά να βρω την μελωδία, τον ρυθμό της και όσα μετά από λίγο μας έκαναν να χοροπηδάμε στο σαλόνι τραγουδώντας το ρεφραίν του. Τόση ήταν η χαρά γιατί είχαμε καταλάβει πως εδώ είχε συμβεί κάτι πολύ σημαντικό. Το πόσο ήταν απεδείχθη στην πορεία.
Ποια είναι η άποψή σας για τη μουσική του σήμερα; Τι πιστεύετε πως λείπει περισσότερο;
Η ψηφιακή τεχνολογία επηρέασε σε μέγιστο βαθμό τη μουσική ανοίγοντας νέες δυνατότητες και για μουσικούς και για τους ακροατές προσφέροντας άπλετο χώρο για ποσότητα προσφοράς. Μπαίνεις στις πλατφόρμες και χάνεσαι π.χ.
Ανοίγεις το YouTube και βρίσκεσαι μπροστά σε έναν κατακλυσμό προτάσεων. Φυσιολογικά δεν έχεις τον χρόνο να τα ακούσεις όλα μεν πολλώ δε μάλλον να αφομοιώσεις όσα ακούς. Άρα για μένα αυτό που λείπει είναι η ακρόαση που είναι αποσπασματική, μερική. Αυτό νομίζω με τη σειρά του έχει επηρεάσει τη δημιουργία αν συνυπολογίσω πως πλέον εδώ και πολλά χρόνια το μουσικό προϊόν δεν έχει φυσική μορφή. Χάθηκε οριστικά η βόλτα μέχρι το δισκοπωλείο από το οποίο μετά έφευγες αν είχες λεφτά βέβαια με ένα βινύλιο παραμάσχαλα.
Ωστόσο μέσα σε όλον αυτόν τον κυκεώνα ακούω όμορφα πράγματα αν και την εποχή μας δεν την χαρακτηρίζει ένα κεντρικό μουσικό αφήγημα συμπληρώνοντας πως το να κατέχεις την τεχνολογία απλά δεν σημαίνει πως έχεις και το χάρισμα να φτιάχνεις αριστουργήματα. Υπάρχουν πολλά Μέσα για να κάνεις μουσική σήμερα, αλλά το θέμα είναι αν η μουσική που κάνεις λέει κάτι. Μπερδεμένη εποχή, με πολλούς λογαριασμούς ανοιχτούς ακόμα.
Τελικά ο καλλιτέχνης μέσα από το έργο του καταφέρνει να σώσει την ψυχή του ή στις περισσότερες περιπτώσεις αναγκάζεται να κάνει εκπτώσεις για να αγγίξει την επιτυχία;
Θα αρχίσω λέγοντας πως η επιτυχία δεν σημαίνει πως έχεις πουλήσει την ψυχή σου στον διάβολο. Σημαίνει πως αυτό που έγραψες αγγίζει πολύ κόσμο, μπορεί να σημαίνει πως αυτό που κάνεις ανταποκρίνεται σε όσα μπορεί ο πολύς κόσμος να νιώσει δικά του, να καταλάβει, να αποκωδικοποιήσει πιο εύκολα.
Έπειτα η επιτυχία έχει πολλές αναγνώσεις. Δεν είναι μία μονάχα, δεν έχει να κάνει απαραίτητα με τη μαζικότητα της ή όχι. Μέσα στη ζωή είναι και οι υποχωρήσεις όχι αναγκαστικά με το υλικό σου αλλά με μία πχ συμφωνία με μία εταιρία. Ο καθένας μέσα στη μουσική κουβαλά τον εαυτό του με τις δικές του προτεραιότητες, ματαιοδοξίες, επιδιώξεις, ναρκισσισμό. Στον κόσμο τον πραγματικό που ζούμε ξέρετε ο καθένας μας επιλέγει με ποιο τρόπο θα θεωρήσει πως έχει σώσει τη ψυχή του.
Εν έτη 2021 ο Γιώργος Δημητριάδης υπάρχει στα mp3 των 20άρηδων. Στο mp3 του Γιώργου Δημητριάδη τι υπάρχει;
Υπάρχει άραγε; Εσείς μου το λέτε τώρα. Αν ισχύει χαίρομαι, αν όχι θα το θεωρήσω φυσιολογικό. Κάθε γενιά όταν είναι νέα ακούει τα δικά της. Μετά όταν αρχίζει και μεγαλώνει εκεί είναι ίσως που ξεκινά να αναθεωρεί γούστα και απόψεις. Καθημερινά ακούω πολλά και διάφορα, παλιά, καινούργια παίζοντας όμως και τα βινύλια μου όπως και τις αναρίθμητες κασσέτες μου.
Ποια είναι η σχέση σας με τα social; Απολαμβάνετε αυτή την άμεση επικοινωνία με τον κόσμο;
Από πολύ νωρίς είχα δει τις δυνατότητες που ξανοίγονταν αρχικά με το διαδίκτυο και εν συνεχεία μέσα στα social media.Χρησιμοποιώ αυτές τις πλατφόρμες για να κοινωνήσω τη δουλειά μου, την ιστορία μου και τα σχέδια που κάνω κάθε φορά.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων και συνθηκών επιτρεπόντων η μουσική και οι live εμφανίσεις θα επανέλθουν. Τι προσδοκάτε από αυτό το άνοιγμα; Έχετε κάτι στα σκαριά;
Είμαι ανοιχτός σε προτάσεις. Είμαι όλος αυτιά.
Σας ευχαριστούμε ολόθερμα και ανυπομονούμε να σας απολαύσουμε διά ζώσης.
Εδώ μπορείτε να βρείτε τη σελίδα του Γιώργου Δημητριάδη στο fb
