Μπορεί τυπικά να βγήκαμε από την καραντίνα, αλλά μέχρι να ανοίξουν τα θέατρα χρειάζεται υπομονή. Μέχρι τότε όμως ας παρακολουθήσουμε κάποιες ακόμα διαδικτυακές θεατρικές παραστάσεις από το ψηφιοποιημένο αρχείο του Εθνικού Θεάτρου. Σκαλίζοντας, λοιπόν, το εν λόγω αρχείο βρήκαμε πολλές και ενδιαφέρουσες παράστασεις προγενέστερων ετών που αξίζουν τον πολύτιμο χρόνο μας. Ας δούμε μερικές από τις παραστάσεις που μας κέντρισαν το ενδιαφέρον.
| Νεφέλες (1994) |
Η κωμωδία του Αριστοφάνη «Νεφέλαι» γράφτηκε το 417 π.Χ και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στα Μεγάλα Διονύσια το 423 π.Χ όπου απέσπασε το τρίτο βραβείο. Η παράσταση του 1994 ήταν σε σκηνοθεσία-χορογραφία Κοραή Δαμάτη και αφιερώθηκε στην μνήμη της Μελίνας Μερκούρη. Η υπόθεση του έργου είναι η εξής: Ο Στρεψιάδης (Γιώργος Μιχαλακόπουλος) έχει έναν γιο τον Φειδιππίδη (Γιώργος Λέφας) τον οποίο επιχειρεί να πείσει να φοιτήσει στην σχολή του Σωκράτη. Εκεί, ο νεαρός θα μάθει τους διττούς λόγους: τον δίκαιο και τον άδικο λόγο. Ο Φειδιππίδης όμως δεν πείθεται και έτσι αναγκάζεται ο Στρεψιάδης να φοιτήσει εκεί έχοντας ως σκοπό να μάθει μόνο τον άδικο λόγο προκειμένου να κερδίζει τις δίκες εναντίον των δανειστών του γιου του. Όλα ανατρέπονται όταν ο Σωκράτης (Γιάννης Ροζάκης) διώχνει τον Στρεψιάδη από την σχολή ως ανεπίδεκτο μαθήσεως και πείθει τον Φειδιππίδη να φοιτήσει εκεί.
Ρινόκερος (1997)
Ο Ευγένιος Ιονέσκο έγραψε κατόπιν αιτήματος της Ζενεβιέβ Σερρώ και της εμπειρίας του Ντενίς ντε Ρουζμόν το διήγημα «Ρινόκερος». Το διήγημα δημοσιεύτηκε το 1957 και ακολούθησε το θεατρικό έργο το οποίο ανέβηκε για πρώτη φορά στο Ντυσελντορφ της Γερμανίας στις 6 Νοεμβρίου 1959. Το έργο διαρθρώνεται σε τρεις πράξεις και ανήκει στην κατηγορία του Θεάτρου του Παραλόγου. Διηγείται με τρόπο αλληγορικό τις πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές κατά την δεκαετία του 1930, δηλαδή την άνοδο του φασισμού και του ναζισμού και την επιρροή τους στις μάζες. Η θεατρική παράσταση είναι του 1997 σε σκηνοθεσία Γιάννη Γ. Ιορδανίδη. Η υπόθεση είναι η εξής: Οι κάτοικοι μιας πόλης μεταμορφώνονται σε ρινόκερους. Ο μόνος που δεν κολλάει την ρινοκερίτιδα είναι ο Μπερανζέ (Γιώργος Μιχαλακόπουλος), ένας υπέρμαχος του πολιτισμού,της ελευθερίας και της διαφορετικότητας.
Άλκηστις (2000)
Η τραγωδία «Αλκηστις» του Ευρυπίδη παίχτηκε το 438 π.Χ και κέρδισε το δεύτερο βραβείο. Μας παρουσιάζει το σωστό πρότυπο συζυγικής αφοσίωσης μέσα από το πρόσωπο της Αλκηστις. Ενα έργο εξαιρετικά αινιγματικό και πολυεπίπεδο καθώς αποκαλύπτεται σταδιακά και δεν τοποθετεί το τραγικό στην αρχή ως αυτονόητο, μια τελετή που μας υπενθυμίζει τον κύκλο της ζωής και του θανάτου. Η θεατρική παράσταση δόθηκε από το 5ο Εργαστήρι ηθοποιών στις 9 Μαΐου 2000 και σκηνοθετήθηκε από την Λυδία Κονιόρδου. Η υπόθεση του έργου είναι η εξής: Η Αλκηστις θυσιάζεται για τον σύζυγο της Αδμητο αφού πεθαίνει για εκείνον εκουσίως. Πριν πεθάνει του ζητά να μην ξαναπαντρευτεί ποτέ. Στην συνέχεια αφού έχει κιόλας πεθάνει ο Ηρακλής την επαναφέρει στην ζωή.
Το φάντασμα του κυρίου Ραμόν Νοβάρο (2003)
Πηγή εικόνας: n-t.grTo 1973 o Παύλος Μάτεσις έγραψε το έργο «Το φάντασμα του κύριου Ραμόν Νοβάρο». Ο κεντρικός ήρωας ο Αντωνάκης εγκλωβίζεται σε ενα μητριαρχικό σύμπαν όπου άλλα θέλει και άλλα καταλήγει να κάνει. Είναι άβουλος και ονειρεύεται την φυγή του στην Βενετία αλλά βρίσκει τον λυτρωμό του στον θάνατο. Η παράσταση του 2003 ήταν σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου. Ο αείμνηστος Τάσος Πεζιρκιανίδης ερμήνευσε τον ρόλο του Αντωνάκη έχοντας ως γυναίκα του την Θεώνη (Μπέτυ Βαλάση).
Ορέστεια(Αγαμέμνων,Χοηφόροι,Ευμενίδες) (2005)
Η «Ορέστεια» του Αισχύλου είναι η μοναδική σωζόμενη από το αρχαίο ελληνικό δράμα τριλογία και παίχτηκε για πρώτη φορά το 458 π.Χ. Ο Αγαμέμνων επιστρέφει στις Μυκήνες έχοντας νικήσει στο πόλεμο της Τροίας. Φέρνει μαζί του μια παλλακίδα,την Κασσάνδρα. Η γυναίκα του, η Κλυταιμνήστρα τους σκοτώνει και τους δύο. Ο γιός τους Ορέστης, είχε απομακρυνθεί από την πόλη με πρωτοβουλία της μητέρας του. Επιστρέφει όμως, με την βοήθεια της αδερφής του Ηλέκτρας και σκότωνει την μάνα του μαζί με τον έραστη της Αίγισθο. Οι Ερινύες τον καταδιώκουν αλλά το λαϊκό δικαστήριο τον αθωώνει. Η παράσταση του 2005 είναι σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη και τους βασικούς ρόλους παίζουν οι: Στάθης Μάντζωρος,Δημήτρης Μυλωνάς, Αγορίτσα Οικονόμου, Όμηρος Πουλάκης και Γιώργος Στάμος. Συμμετέχουν – μεταξύ άλλων- οι τότε τελειόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Εθνικού: Νάντια Κοντογεώργη, Λεωνίδας Καλφαγιάννης, Μίνως Θεοχάρης και Θάνος Τοκάκης.
Περισσότερες παραστάσεις από το ψηφιοποιημένο αρχείο του Εθνικού Θεάτρου θα βρείτε στο παρακάτω σύνδεσμο: http://www.nt-archive.gr/plays.aspx
