Την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου έκανε πρεμιέρα η θεατρική παράσταση «Το παλτό» του Νικολάι Γκόγκολ στο Θέατρο Σοφούλη. Πρόκειται για μια νουβέλα η οποία γράφτηκε το 1842 από τον Νικολάι Γκόγκολ. Ο πατέρας του χρυσού αιώνα του ρωσικού πεζογραφικού ρεαλισμού στηλιτεύει εύστοχα το γραφειοκρατικό σύστημα της τσαρικής Ρωσίας μέσα από την ιστορία ενός άσημου υπαλληλάκου του Ακάκιου Ακακίεβιτς. Το έργο έχει ανέβει από πολλά θέατρα ανά το κόσμο γεγονός που αποδεικνύει την μεγάλη δυναμικότητα και διαχρονικότητα του.
Ο βασικός πρωταγωνιστής του έργου είναι ο Ακάκιος Ακακίεβιτς, ένας ασήμαντος άνθρωπος ο οποίος εργάζεται ως αντιγραφέας σε μια δημόσια υπηρεσία. Φαίνεται να αγαπά την δουλειά του,παραβλέποντας ότι ζει μέσα στα όρια της ταπείνωσης και της εξαθλίωσης. Ακόμη, όταν έρχεται η στιγμή να αλλάξει το κουρελιασμένο παλτό του υποβάλλει τον εαυτό του σε φριχτές οικονομίες για 8 μήνες , χωρίς να παραπονιέται. Δεν τα παρατά γιατί η απόκτηση ενός νέου παλτό γίνεται συνώνυμο της ύπαρξης του. Τελικά καταφέρνει να ράψει ένα νέο παλτό, πράγμα που του δίνει κύρος και κοινωνική υπόληψη και αποδοχή. Ολα ανατρέπονται την στιγμή που κάποιος κλέφτης του αρπάζει το καινούργιο του παλτό, και στην προσπάθεια εξεύρευσης του έρχεται αντιμέτωπος με ένα άκαμπτο γραφειοκρατικό σύστημα.
Στην θεατρική παράσταση «Το παλτό» την μετάφραση και την θεατρική διασκευή κάνει η πεπειραμένη Δέσποινα Καλαϊτζίδου, η οποία μετέτρεψε εύστοχα, πειστικά και δίχως ελλείψεις τη νουβέλα σε θεατρικό κείμενο. Ο Lorenzo Bellelli επιμελείται το όλο σκηνικό της παράστασης που είναι λιτό αλλά ταυτόχρονα αλληγορικό. Αυτό συνίσταται από φωτιστικά που κρέμονται απο αλυσίδες και έπιπλα αλυσοδεμένα. Ως σύμβολο οι αλυσίδες εκφράζουν τον περιορισμένο της ελευθερίας και των κινήσεων, την «φυλακισμένη» ζωή του πρωταγωνιστή στα δεσμά της σαθρής καθεστηκυίας τάξης. Η μουσική επένδυση της παράστασης είναι του Γιώργου Καζαντζή και προκαλεί ακουστικό ρίγος. Μάλιστα, το μουσικό κομμάτι του «Το παλτό», με στίχους που έχουν γραφτεί από τον Κρίτωνα Ζαχαριάδη, ερμηνεύει με την υπέροχη φωνή της η Ναντίν Κυριαζή.
Παράλληλα, ο σκηνοθέτης της παράστασης Αντώνης Καραγιάννης έκανε μια δουλειά σύνθετη, ενδιαφέρουσα και ισορροπημένη. Ειδικότερα, παρουσιάζει τον Ακάκιο Ακακίεβιτς ως μια γκροτέσκα φιγούρα που μιλά και κινείται αργά επάνω στην σκηνή, θέλοντας να υπογραμμίσει την θλιβερή και ανιαρή ζωή που ο χαρακτήρας αυτός ζει. Σε ισορροπημένη αντίθεση έρχονται οι κωμικοί ρόλοι του Βασίλη Κανελλόπουλου όπου ο σκηνοθέτης δίνει μέσω αυτών έναν εύθυμο τόνο στην παράσταση. Ο ηθοποιός που υποδύεται τον Ακάκιο Ακακίεβιτς είναι ο Κρίτωνας Ζαχαριάδης ο οποίος εντυπωσίασε και συγκίνησε το κοινό μέσα από το υποκριτικό του ταλέντο χρησιμοποιώντας τα πλούσια εκφραστικά του μέσα όπως για παράδειγμα, ο δραματικός τόνος της φωνής του. Ηταν ιδιαίτερα συγκινητική η στιγμή που ο Ακάκιος έκλαιγε πάνω στο παλιό του παλτό. Από την πλευρά του ο Βασίλης Κανελλόπουλος υποδύεται τρείς διαφορετικούς ρόλους, τον συνάδελφο του Ακάκιου, Αλεξάντρ, τον ράφτη Πέτροβιτς και ένα υψηλά ιστάμενο πρόσωπο. Με αυτό το τρόπο αποδεικνεύει το υποκριτικό του σφρίγος και την άνεση του να μεταλλάσσεται από τον έναν ρόλο στον άλλο.
Συνοψίζοντας, η παράσταση «Το παλτό» είναι μια προσπάθεια άρτια με ωραίες και μεστές ερμηνείες. Όλοι οι συντελεστές έδρασαν ως μια αρραγή ομάδα που νοιάζεται ειλικρινά για το αισθητικό τελικό αποτέλεσμα. Πιστεύω ότι πέτυχαν τον στόχο τους δεδομένου ότι το νόημα του θεατρικού κειμένου γίνεται πλήρως κατανοητό από τους θεατές οι οποίοι νιώθουν μεγάλη συγκίνηση κατά την διάρκεια της παράστασης.
