Η Σάρα Κέιν υπήρξε ένας διάττων αστέρας. Διέγραψε την εγκόσμια πορεία της θέτοντας τους δικούς της όρους, κοινώς αντισυμβατική, με επαναστατικό πνεύμα και την ορμή μιάς έφηβης με βαθιά ωριμότητα. Ακολουθούσε την αναλυτική, επώδυνη μεν, πορεία θεώρησης των κοινωνικών και ανθρώπινων στοιχείων, επιχειρώντας την αποδόμησή τους και την ανασύνθεσή τους πάνω στην βάση της αλήθειας. Προκειμένου, λοιπόν, να επιτύχει την απογύμνωση των πάντων, μίλησε με ωμότητα, υπήρξε σκληρή, χωρίς επιείκεια και καθωσπρεπισμό, δίχως να χαϊδεύει τα αυτιά των θεατών και επ’ ουδενί επιζητούσε τη αποδοχή των κριτικών. Άλλωστε η πραγματικότητα αυτή καθαυτή δεν είναι τρομακτική; και η αλήθεια δεν είναι εξίσου επώδυνη; επομένως προς τι η ωραιοποίηση; προς τι η σμίλευση των επίμαχων γωνιών; Έτσι, λοιπόν, κι αυτή δεν έκλεινε το μάτι στο θεατή με γυναικεία πονηρία (αλλοίμονο!) αλλά ‘έφτυνε’ την αλήθεια τους στο πρόσωπο τους. Μια πρόκληση και ένα σοκ, ταυτόχρονα και για τους κριτικούς που δεν της χαρίστηκαν καθόλου, την υποτίμησαν και της συμπεριφέρθηκαν με σκληρότητα. Η θορυβώδης φωνή της συνέχισε να ακούγεται ώσπου σταδιακά συγχρονίστηκε με εκείνες των Τζο Πένχολ, Τζεζ Μπάτεργουορθ, Άντονι Νίλσον, Μάρτιν Μακ Ντόνα, Μαρκ Ρέιβενχιλ, που μαζί έστησαν το καινοτόμο in–yer–face theatre που ‘σκανδάλισε’ το κοινό με την ωμή αναπαράσταση της πραγματικότητας. Κανείς στενόμυαλος δεν μπορούσε να διακρίνει το ρόδο μέσα στα αγκάθια, την αισιοδοξία που φώναζε μέσα στην απελπισία, την ανάγκη που αχνοφαινόταν μέσα στην κραυγή. «Με το που συνειδητοποιήσεις ότι η ζωή είναι πολύ σκληρή και βάναυση, η μόνη λύση είναι να ζήσεις με όσο πιο πολύ ανθρωπισμό, χιούμορ και ελευθερία μπορείς», έλεγε.
Πάσχιζε με τον ίδιο της τον εαυτό, αναζητούσε το στίγμα της στο κόσμο, ανήσυχη, αεικίνητη στη δίνη των σκέψεών της και της ανάγκης της να αυτοπροσδιοριστεί μέσα σ’ ένα κόσμο που της δημιουργούσε τρόμο. Τρομαγμένη και κυνηγημένη από την κατάθλιψη, έδωσε τέλος στη ζωή της ενώ νοσηλευόταν. Στο τελευταίο έργο της «4:48 Ψύχωση» περιέγραφε με ανατριχιαστικό τρόπο την οδυνηρή πορεία προς το κατ’ επιλογή τέλoς.
Άξιο επανάληψης το ‘Λαχταρώ’, ένα από τα κορυφαία ποιήματα και θεατρικά του 20ου αι, που ολοκλήρωσε λίγο πριν την αυτοκτονία της το 1999. Ένα μακροσκελές έργο, ‘ωδή’ στο έρωτα που ανυψώνει αλλά και τσακίζει.
«Λαχταρώ», (Σάρα Κέιν, 1998)
«Και θέλω να παίζουμε κρυφτό και να σου δίνω τα ρούχα μου
και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου
και να κάθομαι στα σκαλιά ενώ εσύ κάνεις ντουζ
και να σου τρίβω το σβέρκο
και να σου φιλάω τα πόδια και να σε κρατάω απ’ το χέρι
και να βγαίνουμε για φαγητό
και να μη με νοιάζει που τρως το δικό μου
και να σε συναντώ στου Ρούντυ και να μιλάμε για τον καιρό
και να πληκτρολογώ τα γράμματά σου
και να κουβαλάω τα πράγματά σου
και να γελάω με την παράνοιά σου
και να σου δίνω κασέτες που δεν τις ακούς
και να βλέπουμε σπουδαίες ταινίες και να βλέπουμε άθλιες ταινίες
και να γκρινιάζουμε για το ραδιόφωνο
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι
και να σηκώνομαι για να σου φέρνω καφέ
και κουλούρια και κρουασάν
και να πηγαίνουμε στου Φλόρεντ
και να πίνουμε καφέ τα μεσάνυχτα
και να μου κλέβεις τα τσιγάρα
και ποτέ να μην μπορώ να βρω ένα σπίρτο
και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση το προηγούμενο βράδυ
και να σε πηγαίνω στον οφθαλμίατρο
και να μη γελάω με τα αστεία σου
και να σε θέλω το πρωί μα να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα
και να φιλάω την πλάτη σου και να χαϊδεύω το δέρμα σου
και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα μαλλιά σου,
τα μάτια σου, τα χείλη σου,
ο λαιμός σου, το στήθος σου, ο κώλος σου
και να περιμένω στα σκαλιά καπνίζοντας
μέχρι να γυρίσει σπίτι ο γείτονάς σου
και να περιμένω στα σκαλιά καπνίζοντας
μέχρι εσύ να γυρίσεις σπίτι
και να ανησυχώ όταν αργείς
και να ξαφνιάζομαι όταν έρχεσαι νωρίς
και να σου δίνω ηλιοτρόπια
και να πηγαίνω στο πάρτι σου
και να χορεύω μέχρι τελικής πτώσης
και να μετανιώνω όταν κάνω λάθος
και να χαίρομαι όταν με συγχωρείς
και να κοιτάω τις φωτογραφίες σου
και να εύχομαι να σε ήξερα από πάντα
και ν’ ακούω τη φωνή σου στα αυτιά μου
και να νιώθω το δέρμα σου στο δέρμα μου
και να τρομάζω όταν θυμώνεις
και το ένα σου μάτι έχει γίνει κόκκινο
και το άλλο γαλάζιο και η χωρίστρα σου στα αριστερά
και το πρόσωπο σου σαν Κινέζου
και να σου λέω ότι είσαι πανέμορφος
και να σε αγκαλιάζω όταν αγχώνεσαι
και να σε κρατάω όταν πονάς
και να σε θέλω όταν σε μυρίζω
και να σε προσβάλλω όταν σε αγγίζω
και να κλαψουρίζω όταν είμαι δίπλα σου
και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι
και να μου τρέχουν τα σάλια στο στήθος σου
και να σε πνίγω τη νύχτα
και να κρυώνω όταν παίρνεις την κουβέρτα
και να ζεσταίνομαι όταν δεν την παίρνεις
και να λιώνω όταν χαμογελάς
και να διαλύομαι όταν γελάς
και να μην καταλαβαίνω γιατί νομίζεις ότι σε απορρίπτω
όταν δε σε απορρίπτω
και να αναρωτιέμαι πως σου πέρασε απ’ το μυαλό
ότι θα μπορούσα
ποτέ να σ’ απορρίψω
και να αναρωτιέμαι ποιος είσαι
αλλά να σε δέχομαι ούτως ή άλλως
και να σου λέω για το μαγεμένο ξωτικό του δάσους
που διέσχισε πετώντας τον ωκεανό επειδή σε αγαπούσε
και να σου γράφω ποιήματα
και να αναρωτιέμαι γιατί δε με πιστεύεις
και να αισθάνομαι κάτι τόσο βαθύ
που να μη βρίσκω λόγια να το περιγράψω
και να θέλω να σου αγοράσω ένα γατάκι
το οποίο θα ζηλεύω επειδή θα το προσέχεις περισσότερο από μένα
και να σε κρατάω στο κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις
και να κλαίω σα μικρό παιδί όταν τελικά το κάνεις
και να διώχνω τις κατσαρίδες
και να σου αγοράζω δώρα που δε θέλεις
και να τα παίρνω πάλι πίσω
και να σου ζητάω να με παντρευτείς
και να λες πάλι όχι
αλλά να συνεχίζω να στο ζητάω
επειδή αν και νομίζεις ότι δεν το εννοώ
πάντα το εννοούσα από την πρώτη φορά που στο ζήτησα
και να περιπλανιέμαι στην πόλη
με τη σκέψη πως είναι άδεια χωρίς εσένα
και να θέλω ό,τι θέλεις
και να νομίζω ότι χάνω τον εαυτό μου
αλλά να ξέρω πως είμαι ασφαλής μαζί σου
και να σου λέω για τη χειρότερη πλευρά μου
και να προσπαθώ να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου
επειδή δεν αξίζεις τίποτα λιγότερο
και να απαντάω στις ερωτήσεις σου
όταν θα προτιμούσα να μην το κάνω
και να σου λέω την αλήθεια
όταν στην πραγματικότητα δεν το θέλω
και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής
επειδή ξέρω ότι το προτιμάς
και να νομίζω ότι όλα έχουν τελειώσει
αλλά να κρατιέμαι για δέκα λεπτά ακόμα
πριν με πετάξεις έξω από τη ζωή σου και ξεχάσω ποια είμαι
και να προσπαθώ να σε πλησιάσω
επειδή είναι όμορφα να σε μαθαίνω και αξίζει τον κόπο
και να σου μιλάω κακά γερμανικά και εβραϊκά χειρότερα
και να σου κάνω έρωτα στις τρεις το πρωί
και κάπως
με κάποιο τρόπο
να σου εκφράζω έστω και λίγο
τον ακάθεκτο
τον ακατάλυτο
τον ακατάσβεστο
τον μεταρσιωτικό
τον ψυχαναλυτικό
τον άνευ όρων
τον τα πάντα πληρούντα
τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ερωτά μου για σένα».
ΠΗΓΕΣ
