Τι μου δίνει ελπίδα για το αύριο; Η αλήθεια είναι ότι αναρωτιέμαι πολλές φορές μέσα στην μέρα μου. Θα ήθελα αντί απλά να το αναρωτιέμαι, να σκέφτομαι πραγματικά τι μου δίνει ελπίδα. Έχω ακούσει πολλές φορές ότι το αντίθετο του φόβου ή μάλλον το μόνο που μπορεί να νικήσει τον φόβο είναι η ελπίδα. Νομίζω ότι ισχύει. Το ένα είναι ένα συναίσθημα που σε παγώνει. Το άλλο σε κινητοποιεί, σου δίνει ένα κίνητρο να συνεχίσεις. Το σκοτάδι και το φως. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει πολύ σκοτάδι γύρω μας. Μαύρο, πηχτό, σαν δηλητήριο. Μέσα σε αυτή την νύχτα όμως, υπάρχουν διάφορα φωτάκια. Κάποια τα βλέπεις έτσι δειλά- δειλά πάνε να ανάψουν, τρεμοπαίζουν λίγο στην αρχή, δεν είναι σίγουρα αν μπορούν, αλλά τελικά τα καταφέρνουν και μένουν εκεί σταθερά. Έτσι δίνουν ελπίδα και στα υπόλοιπα να ακολουθήσουν. Ξέρετε τι λείπει για να γίνει όλο φως και να νικηθεί το σκοτάδι; Η ομόνοια. Εμένα λοιπόν μου δίνουν ελπίδα αυτοί οι άνθρωποι που στέκονται εκεί , και στα δύσκολα μπορεί να τρεμοπαίξει λίγο το φως τους αλλά δεν θα σβήσει. Γιατί εκείνοι το θέλουν έτσι.
Κάποιες φορές σκέφτομαι, μήπως είμαι χαζή να πιστεύω στους ανθρώπους; Μήπως βγαίνω χαμένη; Αλήθεια κάποιες φορές νιώθω ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα, πουθενά, τίποτα. Βλέπω άτομα δίπλα μου να καταστρέφουν, να κάνουν κακό και να μην τους νοιάζει. Να μην σέβονται κανέναν, ούτε καν τον ίδιο τους τον εαυτό. Να μαθαίνουν στα παιδιά τους να κάνουν το ίδιο. Ότι μόνο αυτοί έχουν σημασία, δεν μετράει τίποτα άλλο. Μπορείς παιδί μου να παρκάρεις όπου βρεις, ακόμα και εκεί που είναι η στροφή το λεωφορείου, ακόμα και μπροστά από την ράμπα. Μπορείς παιδί μου να φας την σειρά του άλλου, δεν πειράζει, αρκεί να τελειώνεις πιο γρήγορα. Δεν τους το λένε φυσικά με λόγια, το κάνουν πρώτα εκείνοι και τα παιδιά μιμούνται. Που υπάρχει ελπίδα σε αυτή την νοοτροπία;
Δεν υπάρχει. Αλλά αρκετά μίλησα για αυτή την πλευρά. Δεν αξίζει άλλο, μεγαλώνει με αυτό τον τρόπο. Θέλω να μιλήσω για την άλλη. Για αυτήν που οι άνθρωποι σέβονται ο ένας τον άλλον, που μιλάνε ευγενικά, που δεν είναι έτοιμοι να μαλώσουν, αλλά να ακούσουν. Να υπερασπιστούν τον εαυτό τους απέναντι στο άδικο. Να υπερασπιστούν και άλλους που μπορεί να μην έχουν αυτή την δυνατότητα. Δεν ξέρω αν φαίνεται σαν ουτοπία, θα ήθελα να μην φαίνεται έτσι. Δηλαδή γιατί θα έπρεπε να είναι ουτοπία ο σεβασμός, η ενότητα, η ελπίδα; Γιατί οι προσβολές, η αναισθησία, η αυτοκαταστροφή να μην είναι αυτά που τα συναντάμε σπάνια και όχι το αντίθετο; Θα μου πεις είναι στην φύση του ανθρώπου. Θα σου πως ναι, αλλά υπάρχουν και θετικά στοιχεία μέσα σε κάθε άνθρωπο, που προάγουν και δεν καταστρέφουν. Το θέμα είναι τι από τα δύο καλλιεργείς.
Εμένα λοιπόν μου δίνουν ελπίδα εκείνοι που παλεύουν για να είναι το τώρα αλλά και το αύριο όμορφο. Να υπάρχει χώρος για τον καθένα και για όλους. Ακόμα και για αυτούς που θέλουν το σκοτάδι. Κατά βάθος αγάπη και προσοχή χρειάζονται. Να ακουστούν πραγματικά. Τότε μόνο δεν θα νιώθουν την ανάγκη να επιβληθούν, να «κατακτήσουν». Εγώ είμαι λοιπόν με αυτούς που ακούν πραγματικά, που συμπονούν, που ατομικά ή ομαδικά παλεύουν για κάτι όμορφο. Για τους εαυτούς τους, για τους άλλους, για το περιβάλλον. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να προβάλλονται πιο πολύ, όχι για να εκθειαστούν, αλλά για όλους αυτούς που ακόμα φοβούνται, να ξέρουν ότι κάπου έξω, υπάρχει ελπίδα.
