Λένε πως περνάει όλη η ζωή από μπροστά σου. Λένε πως όλα είναι ευκρινή και πεντακάθαρα. Λένε.
Είναι δευτερόλεπτα που συνειδητοποιείς δεν μπορείς να αποφύγεις ότι πρόκειται να συμβεί. Σε λίγο θα ξυπνήσεις κι ίσως δε μιλάς, δε θυμάσαι, ίσως δε ξυπνήσεις. Σχεδόν ακούς τον χτύπο της καρδιάς, είναι ταχύς, τη νιώθεις να γεμίζει και να αδειάζει, εξακριβώνεις τη θέση της στο σώμα σου.
Και είναι στιγμές που χάνεις την αίσθηση της πραγματικότητας και της φαντασίας, οι σκέψεις θολώνουν την επίγνωση των δεδομένων και τριγυρνάς σε όσα μετανιώσεις ή θα έκανες ξανά, στα πιο κόκκινα αισθήματα. Δεν ελέγχεις τίποτα γι αυτό είναι όλα πιο αγνά, πιο αληθινά δίχως προσποίηση, αυθόρμητες σκέψεις. Εγώ ξέρω από χημικές ουσίες και ξέρω πως σε κοροϊδεύουν, πως η αδρεναλίνη, η οξυτοκίνη και άλλες τόσες δύσκολες λέξεις μπερδεύουν το μυαλό και το μεθούν. Ίσως το μετατρέπουν σε κάτι νέο, ίσως σε κάτι ειλικρινές. Όταν αγωνιάς γiα την ίδια σου τη ζωή, δε χωρούν ψέματα, μα επιθυμίες, απωθημένα, όσα δεν πρόλαβες, όσα δεν είπες.
Εύχομαι να είχα πει στη μαμά μου το πρωί ότι την αγαπάω και στον μπαμπά μου ότι είναι ο καλύτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει, στην αδερφή μου να προσέχει τον εαυτό της και στην καλύτερή μου φίλη, ένα μεγάλο ευχαριστώ. Εύχομαι να έμπλεκα τα χέρια μου δυνατά με τα δικά του και να είχα παραδεχτεί πόσο ερωτευμένη είμαι. Αντί αυτών, δίστασα.
Εύχομαι να προλάβαινα να ξαναζήσω την αγωνία του πρώτου ραντεβού, την αγωνία του πρώτου φιλιού, να είχα δοκιμάσει παγωτό μάνγκο και να άφηνα τον μπαμπά μου να με μάθει κολύμπι. Να είχα περισσότερη υπομονή και να μπορούσα να ξαναδώ τον εαυτό μου να χαμογελάει όπως εκείνη την ημέρα που φώναξα ότι είμαι ευτυχισμένη.
Η επίγευση των λησμονημένων, των δυνατότερων πόθων, του αξιότερου αισθήματος, της αγάπης, αυτά με συνόδευαν. Κι ύστερα όλα θόλωσαν σε μία εκπυρσοκρότηση, σε ένα τράνταγμα, σε θρύψαλα, στο ερυθρό του αίματος και στο λευκό της επερχόμενης απώλειας.
Ζω, επιβιώνω; «Συγγνώμη», «ευχαριστώ», «σε αγαπάω», «μου λείπεις», «φοβάμαι», «έλα μαζί μου».
Η καρδιά, η καρδιά αρκεί για να επιβιώσεις. Αρκεί να πάλλεται
Η καρδιά, η καρδιά αρκεί για να ζήσεις. Αρκεί κάτι να αγαπά.
