«Νύχτες δίχως όνομα, νύχτες χωρίς σκοπό χαμένοι από χέρι, χαμένοι και οι δυο».
Όμορφο βράδυ το σημερινό… Βράδυ με φεγγάρι, ολόγιομο. Κάθομαι στην ταράτσα και όλα τα φώτα της πόλης είναι αναμμένα. Μιας πόλης που τις μέρες μου είναι τόσο ξένη και τα βράδια τόσο οικεία. Μια πόλη γεμάτη από κόσμο κι άδεια από συναίσθημα. Άδεια γιατί λείπεις εσύ από τα φώτα της. Άδεια γιατί κανένα φως, σε κανένα δωμάτιο από αυτά που βλέπω δεν είναι του δικού σου δωματίου.
Του δικού μας δωματίου… Μου επιτρέπεις να λέω μας, σωστά; Είναι δικό μας το δωμάτιο αφού όλα μας τα βράδια τα περνούσαμε σε αυτό. Δε με αφορά αν είχαν υπάρξει κι άλλες πριν, ή αν θα υπάρξουν μετά. Είναι δικό μας. Έγινε δικό μας το βράδυ που μου έλεγες πως ακόμη κι όταν με διώχνεις, εγώ δεν πρέπει να φεύγω. Έγινε δικό μας όταν μου είπες πως όσα χρόνια κι αν περάσουν ακόμα και να μη μιλάμε αν μου συμβεί κάτι, θα είσαι εκεί. Έγινε δικό μας όταν απλά καθόμασταν χωρίς να μιλάμε και η σιωπή ήταν τόσο οικεία.
Καταλαβαίνεις τώρα γιατί δε με νοιάζει τι υπήρχε πριν ή τι θα υπάρξει μετά;
Σιωπή… Η απόλυτη ησυχία. Βλέπω τα αυτοκίνητα να κινούνται μα δεν ακούγονται. Τίποτα δεν ακούγεται. Θα το αλλάξω αμέσως αυτό. Θα σπάσω αυτή την όμορφη μα και πληκτική σιωπή. Τώρα στο κινητό δίνει μια συναυλία μόνο για μένα ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. «Άδεια η πόλη πού πήγαν όλοι κι όλοι ‘σαι εσύ που έφυγες χωρίς να φταις, άδεια η πόλη τι γίναν όλοι, αν με θυμάσαι στην υγειά μου κάτι πιες».
Στον αέρα μυρίζει το άρωμά σου. Εκείνο που σου είχα πάρει πριν δυο χρόνια. Αν και το μπουκαλάκι είχε αδειάσει από καιρό εξακολουθώ να το μυρίζω καθώς σε σκέφτομαι. Άραγε εσύ με σκέφτεσαι καθόλου; Σε μια πόλη τόσο γεμάτη από ανθρώπους νιώθω τόσο μόνη. Ένα βράδυ χαμένο. Ένα ακόμα βράδυ χαμένο… Κάθε βράδυ που περνά και δεν έχω την καληνύχτα σου είναι ένα βράδυ καμένο, χαμένο.
Τα βράδια κυλούν χωρίς νόημα. Δεν υπάρχει λόγος για έξοδο. Ξέρω πως δε θα σε δω. Ξέρω πως δεν έχει νόημα. Είναι άδικο να θυμόμαστε τόσα πολλά. Είναι όλα εκείνα που μας κρατάνε πίσω. Αν θυμάσαι τα τόσα βράδια που περάσαμε στο παγκάκι αυτό κοντά στο δασάκι είναι δύσκολο να πας παρακάτω. Αν θυμάσαι εκείνες τις βόλτες που κάναμε από αργά το βράδυ μέχρι το ξημέρωμα είναι δύσκολο να πας παρακάτω.
Στο έχω ξαναπεί πως εγώ θα συνεχίσω να σου λέω καληνύχτα για πολύ καιρό ακόμα και αν δε μιλάμε.
Σήμερα κοιτώ το φεγγάρι που είναι τόσο τέλεια γεμισμένο και σε καληνυχτώ. Αν αυτό το βράδυ κοιτάξεις έστω και φευγαλέα τη σελήνη τότε θα έχουμε κάνει μια ολόκληρη συζήτηση. Αν απόψε κοιτάξεις έστω και για λίγο το φεγγάρι ίσως και να μην είναι τόσο χαμένο βράδυ τελικά.
