Φαντάζομαι μια μεγάλη εταιρεία σαν έναν ανεμοστρόβιλο ή μια πολύ μεγάλη φωτιά που περνάει από το πρόσωπο σου και σου αφαιρεί οτιδήποτε χαρακτηριστικό μπορεί να θεωρηθεί «έξτρα», όπως τα φρύδια σου ή τα βλέφαρα σου, και σου αφήσει τα απολύτως απαραίτητα για να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις. Θα σου αφήσει τα μάτια σου για να δεις και τα αυτιά σου για να ακούσεις. Γιατί αυτά χρειάζονται. Αν δεν χρειαζόντουσαν θα σου τα έπαιρνε και αυτά.
Η εταιρεία είναι εκεί και σου παρέχει σταθερότητα γιατί αυτή παίρνει το ρίσκο για σένα. Τι εννοώ όταν λέω ρίσκο. Κάποιος το ξεκίνησε. Ακόμα και η πιο μεγάλη εταιρεία είχε το άνθρωπο που είχε την ιδέα, που μπορεί να είχε ή όχι το κεφάλαιο, και πήρε το ρίσκο να αρχίσει κάτι με την πιθανότητα να μην έβγαινε. Εσύ ως υπάλληλος παίζεις το μικρότερο ρόλο σε κάτι που έφτιαξε κάποιος άλλος. Άρα δεν έχεις και τόση σημασία. Θα πάρεις το ελάχιστο όχι γιατί δεν αξίζεις πιο πολύ, αλλά για αυτό περιλαμβάνει ο ρόλος σου.
Τι θα γινόταν όμως αν αναγνώριζες τις ικανότητες σου και όχι μόνο τις γνώριζες πίστευες σε αυτές ; Βασική ερώτηση. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι και βάζω και τον εαυτό μου μέσα δεν ξεκινούν κάτι δικό τους γιατί δεν πιστεύουν ότι θα βγει. Άρα δεν πιστεύουν αρκετά στον εαυτό τους. Όχι ότι δεν έχουν τις γνώσεις για να το κάνουν, που αυτό είναι άλλωστε κάτι που το κατακτάς στην πορεία και είναι μια συνεχόμενη διαδικασία, αλλά γιατί φοβούνται ότι δεν θα τους βγει.
Η εταιρεία που δουλεύεις και δουλεύω και οποιαδήποτε άλλη εταιρεία, είτε πληρώνει καλά είτε όχι ξεκίνησε από κάποιο όραμα. Κάποιος σκέφτηκε «ωραία, θέλω να κάνω αυτό και θέλω να γίνει έτσι και να έχει αυτές τις προοπτικές. Αλλά δεν ξέρω πώς να κάνω.». Εκεί οι περισσότεροι άνθρωποι σταματάνε. Συμβιβάζονται με αυτό που έχουν και ξεχνούν το όνειρο τους. Συνεχίζουν έτσι να μένουν χωρίς βλέφαρα.
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που το ξεπερνούν αυτό. Που ξεπερνούν τον φόβο του αγνώστου και αρχίζουν δειλά δειλά να κολυμπάνε. Δεν λυγίζουν κάτω από το βάρος της ενδεχόμενης αποτυχίας. Όμως πέρα από αυτό το βάρος του εαυτό, υπάρχει και το βάρος της ενδεχόμενης απογοήτευσης της οικογένειας. Εξίσου βαρύ και εξίσου σημαντικό.
Η εταιρεία που σκέφτεσαι να φτιάξεις, όποια μορφή και να έχει μπορεί πολύ εύκολα να αποτύχει. Τι σημαίνει αυτό για τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας σου; Μπορεί να σημαίνει οικονομική επιβάρυνση ή οικονομική ανασφάλεια αν θεωρήσουμε ότι σαν κεφάλαιο χρησιμοποιήσεις οικονομικά αποθέματα της οικογένειας. Σε αυτή την περίπτωση δεν μπορείς να σκεφτείς μόνο τον εαυτό σου αλλά και τους άλλους. Εκεί είναι που θολώνει το μυαλό σου γιατί μπαίνουν οι φόβοι μπροστά, και οι φόβοι πάντα θολώνουν την κρίση.
Θεωρώ πως οποιοσδήποτε άνθρωπος θέλει να το προσπαθήσει πρέπει να το κάνει, ακόμα και αν αποτύχει. Τουλάχιστον θα ξέρει ότι το έκανε. Κάπως έτσι ξεκίνησε και ο άνθρωπος για την εταιρεία του οποίου δουλεύεις. Για σκέψου το. Ίσως με φόβους, ίσως με αμφιβολίες αλλά κοίτα να δεις που έχει φτάσει τώρα, δουλεύεις για αυτόν.
Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουμε όλες μας τις βλεφαρίδες γιατί αυτές μας κάνουν ξεχωριστούς. Αν κάποιος άνθρωπος νιώθει έτσι το πρώτο πράγμα με το οποίο πρέπει να ξεκινήσει είναι να κοιτάξει προς τα μέσα και να δει καθαρά τι θέλει και τι τον εμποδίζει για να το καταφέρει. Από εκεί όλα ξεκινούν. Αυτό που μας φοβίζει πιο πολύ είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε.
