Ακούγοντας τον Ερντογάν να μιλάει για τα νησιά μας με πιάνει ανησυχία. Κάτι περισσότερο από ανησυχία είναι η αλήθεια. Αναρωτιέμαι όμως, πως αφού η ίδια μας η χώρα μας κάνει πόλεμο, πώς να μην μας κάνουν πόλεμο οι απ’ έξω; Πως όταν η ίδια μας η κυβέρνηση (όποια έχει υπάρξει και όποια θα υπάρξει) μας εξευτελίζει καθημερινά να μην είμαστε ευάλωτοι σε επιθέσεις άλλων λαών; Απλά αναρωτιέμαι γιατί ο ένας πόλεμος δεν σχολιάζεται και περνάει στα ψιλά και ο άλλος που ούτε αυτός φαίνεται να τον παίρνουμε στα σοβαρά, κάπως αναφέρεται. Εντάξει θα μου πείτε τώρα τι περιμένω από τα μέσα ενημέρωσης. Απλά ήθελα να τονίσω για ακόμα μια φορά την υποκρισία. Νιώθω τόσο ανήμπορη και ευάλωτη χωρίς τίποτα να περνάει από το χέρι μου για να κάνω, που πραγματικά δεν ξέρω τίποτα. Νιώθω ότι είμαι ένας εξωγήινος που όλοι γύρω μου φέρονται φυσιολογικά, αλλά εγώ δεν μπορώ.
Σκέφτομαι όλα αυτά τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που παίζουμε που σκοτώνουμε άλλους «ανθρώπους» με ψεύτικα όπλα, και βάζουμε βόμβες και ανατινάζονται πράγματα, και τώρα με την απειλή η Τουρκία να μας κάνει πόλεμο νιώθω σαν να τα σιχαίνομαι λίγο. Εντάξει θα μου πεις, τώρα περίμενες να το νιώσεις αυτό; Είδες πόσο δεδομένα θεωρούνται κάποια πράγματα… Άραγε έχεις ποτέ φοβηθεί ότι θα πεθάνεις πραγματικά; Όχι σε 60 χρόνια, φέτος. Τώρα, αύριο, μεθαύριο. Ότι μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα απ’ ότι πριν. Κανείς δεν κάνει τίποτα. Ποιος κάνει κάτι; Πες μου ποιος; Ποιος απ’ αυτούς που υποτίθεται ότι εκλέγουμε δημοκρατικά μας προστατεύει; Εμάς τους πολίτες εννοώ, για να μην μπερδευόμαστε. Γιατί συμφέροντα άλλων χωρών μια χαρά προστατεύουμε, και γιατί συμβαίνει αυτό; Ξέρετε γιατί, αφού είμαστε αποικία. Μια πολύ καλή και υπάκουη αποικία, που μέχρι και πόλεμο μπορεί να δεχτεί, άμα είναι να χαλάσει η ισορροπία. Φυσικά.
Ξέρετε, αγαπητέ Ερντογάν, και αναφέρομαι σε εσάς γιατί είστε ο πιο ξεκάθαρος εχθρός, αλλιώς θα έπρεπε να γεμίσει η σελίδα μου με ονόματα, έχω ανθρώπους που αγαπάω στα νησιά αυτά που ισχυρίζεστε ότι είναι δικά σας. Έχω ανθρώπους που νοιάζομαι, και που θα πέθαινα αν πάθαιναν κάτι. Αυτό ποιος το ακούει; Τους ανθρώπους στην Ουκρανία που πεθαίνουν και βιάζονται ποιος τους ακούει; Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που θυσιάζονται για τον πόλεμο και τα λεφτά αυτά που υποτίθεται ότι φέρνει μαζί του ποιος τους σκέφτεται; Δεν μπορώ να καταλάβω πια γιατί μετά από τόσο πόνο, μετά από τόση καταστροφή είναι ουτοπικό οι άνθρωποι να ζουν αρμονικά. Γιατί ακόμα αυτό θεωρείται μια ουτοπία. Τι στο καλό συμβαίνει; Δεν βλέπετε; Δεν ακούτε; Πρέπει να το βιώσετε για να καταλάβετε ε; Μετά όμως θα ξεχαστεί και θα ξαναψηφίσετε τους συνεργάτες των κατακτητών. Ξέρετε γιατί; Γιατί την παιδεία την φτιάχνει το κράτος.
Νιώθω απελπισία μπροστά σε αυτό που συμβαίνει. Νιώθω απελπισία και αηδία μπροστά σε όλα αυτά που έχουν συμβεί. Θέλω επιτελούς να ζούμε όλοι οι άνθρωποι όμορφα. Δεν καταλαβαίνω αυτούς που σκοτώνουν και τελειώνουν μια ζωή. Αποφασίζουν ότι εκείνοι έχουν την δύναμη, και πράττουν αναλόγως. Φαίνεται πως αυτοί οι άνθρωποι είναι που αποφασίζουν για όλο τον κόσμο, φαίνεται ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι στις κορυφές του κόσμου. Ελπίζω για τον κάθε πόλεμο που γίνεται αυτή την στιγμή που μιλάμε στον πλανήτη μας να σταματήσει. Δεν θα γίνει. Απλά το εύχομαι για να νιώθω ότι ξεχωρίζω απ’ αυτό ακόμα και αν δεν κάνω τίποτα για αυτό. Για να νιώθω λίγο καλύτερα με τον εαυτό μου ότι δεν είμαι ίδια. Ο πόλεμος, είναι εδώ και πάντα ήταν , αλλά δεν χρειάζεται να είναι, απλά πολλοί θέλουν, γιατί είναι λεφτά για αυτούς που τον χορηγούν!
Άλλωστε τι θα γίνουν και αυτοί που φτιάχνουν όπλα; Κλέφτες;
