«Τα παιδιά είναι ακόμα το σύμβολο της αιώνιας συνύπαρξης της αγάπης και του καθήκοντος.» ~ George Eliot
Το 2000, το Women’s World Summit Foundation (WWSF), μια μη κυβερνητική οργάνωση, εγκαινίασε την Παγκόσμια Ημέρα για την Πρόληψη της Παιδικής Κακοποίησης στις 19 Νοεμβρίου. Το WWSF, μαζί με έναν διεθνή συνασπισμό οργανώσεων υπεράσπισης για θέματα που αφορούν γυναίκες και παιδιά, κινητοποίησε κυβερνήσεις και κοινωνίες να αναλάβουν δράση και να αποτρέψουν την παιδική κακοποίηση.
Μετά από μια μακρά παράδοση σιωπής, η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών καταγγέλλεται όλο και περισσότερο και γίνεται δημόσιο και πολιτικό θέμα.

Η Παγκόσμια Ημέρα για την Πρόληψη της Παιδικής Κακοποίησης στοχεύει στο να αποτελέσει σημείο συγκέντρωσης γύρω από το θέμα της παιδικής κακοποίησης και να τονίσει την ανάγκη να κινητοποιηθούν και να εκπαιδευτούν οι κυβερνήσεις και οι κοινωνίες, ώστε να αναλάβουν δράση για την πρόληψη της κακοποίησης παιδιών, συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης.
Η κακοποίηση και η παραμέληση των παιδιών δεν είναι πρόβλημα του ατόμου ή της οικογένειας, αλλά της ευρύτερης τοπικής κοινότητας και της κοινωνίας. Η 19η Νοεμβρίου μας υπενθυμίζει ότι είναι καθημερινό μας καθήκον να καταβάλουμε τις προσπάθειές μας για να εξασφαλίσουμε ένα ασφαλές μέρος για την ανάπτυξη των παιδιών.
Τι είναι η παιδική κακοποίηση;
Είναι η ενέργεια ή η αποτυχία ενός ενήλικα να αναλάβει δράση που έχει ως αποτέλεσμα τη σωματική κακοποίηση, τη σεξουαλική κακοποίηση, τη συναισθηματική κακοποίηση, την παραμέληση και την ιατρική παραμέληση ενός παιδιού ή ενέχει κίνδυνο να βλάψει σοβαρά ένα παιδί (Dubowitz, 2017).
Γιατί συμβαίνει η παιδική κακοποίηση;
Υπάρχουν πολλοί λόγοι και παράγοντες που κάνουν τους ενήλικες να κακοποιούν τα παιδιά. Οι γονείς μπορεί να αγνοούν εντελώς το μέγεθος της βίας που χρησιμοποιούν όταν χτυπούν ένα παιδί. Ένας άλλος λόγος είναι η έλλειψη γνώσης σχετικά με εναλλακτικές μεθόδους θετικής πειθαρχίας με αποτέλεσμα τη συχνή χρήση ακατάλληλης και σκληρής πειθαρχίας, όπως η σωματική τιμωρία (Font & Maguire-Jack, 2020). Οι παράγοντες που συμβάλλουν στην παιδική κακοποίηση περιλαμβάνουν: ο γονιός να κακοποιήθηκε ως παιδί και να συνεχίζει τον κύκλο της βίας, έλλειψη γονικών δεξιοτήτων, μη ρεαλιστικές προσδοκίες για τη συμπεριφορά και τις δυνατότητες των παιδιών, δυσκολία στον έλεγχο και τη διαχείριση των συναισθημάτων θυμού και του στρες, συχνές οικογενειακές κρίσεις, κατάχρηση ναρκωτικών ή αλκοόλ (Borah, 2020).

Γνωρίζουμε ότι οι γονείς θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους και δεν θέλουν να τα πληγώσουν. Αλλά μερικοί καταλήγουν να τα κακοποιούν από την απογοήτευση, που τους δημιουργείται, λόγω έλλειψης γνώσης σχετικά με το τι είναι ικανά να κάνουν τα παιδιά και να κατανοήσουν σε διαφορετικές ηλικίες. Επίσης, ορισμένοι στερούνται δεξιοτήτων και στρατηγικών για να πειθαρχήσουν και να ανταποκριθούν στις δύσκολες συμπεριφορές των παιδιών με τρόπους κατάλληλους για την ηλικία τους.
Αναγνωρίστε τα σημάδια
Οι ανεξήγητοι τραυματισμοί δεν είναι τα μόνα σημάδια κακοποίησης. Η κατάθλιψη, ο φόβος ενός συγκεκριμένου ενήλικα, η δυσκολία να εμπιστευτεί άλλους ή να κάνει φίλους, ξαφνικές αλλαγές στα πρότυπα διατροφής ή ύπνου, ακατάλληλη σεξουαλική συμπεριφορά, κακή υγιεινή, μυστικότητα και εχθρότητα, είναι συχνά σημάδια οικογενειακών προβλημάτων και μπορεί να υποδηλώνουν ότι ένα παιδί παραμελείται ή δέχεται σωματική, σεξουαλική ή συναισθηματική κακοποίηση (Weglarz, et al., 2018).
Βάζοντας φρένο στη κακοποίηση
Για να σταματήσει η κακοποίηση και να αποφευχθούν οι συνέπειες της στη ζωή των παιδιών, οι οικογένειες πρέπει να συνειδητοποιήσουν το πώς συμπεριφέρονται στα παιδιά τους. Πρέπει επίσης να γνωρίζουν πόσο επιζήμια είναι η συμπεριφορά τους και τις συνέπειες, που μπορεί να έχει, για τα παιδιά τους.
Τα παιδιά που εκτίθενται στη βία νωρίς στη ζωή τους είναι πιο πιθανό να γίνουν κακοποιοί αργότερα, να έχουν προβλήματα υγείας, να έχουν κατάθλιψη, να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και να αποτύχουν στο σχολείο (Freeman, 2018).
Οι γονείς που κακοποιούν τα παιδιά τους μπορεί να χρειαστούν βοήθεια από μια εξωτερική πηγή, όπως ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης γονέων, έναν ψυχολόγο ή κάποιο άλλο είδος συμβούλου ψυχικής υγείας.

Γνωρίζουμε επίσης ότι τα πρώτα χρόνια είναι μια κρίσιμη περίοδος στη ζωή ενός παιδιού, όταν τα παιδιά μαθαίνουν βασικές διαπροσωπικές δεξιότητες, επίλυση προβλημάτων και αυτοέλεγχο (Keddell, 2017).
Ένα μάθημα για γονείς και παιδιά
Είναι μια καλή στιγμή για τις οικογένειες να μάθουν πώς να διδάσκουν στα παιδιά θετική συμπεριφορά και τις δεξιότητες που χρειάζονται για να τα πηγαίνουν καλά με τους άλλους.
Διδάξτε στα παιδιά να ελέγχουν το θυμό τους και να επιλύουν τις συγκρούσεις τους με μη βίαιους τρόπους. Τα παιδιά μαθαίνουν μέσω της μίμησης και της παρατήρησης. Άλλωστε, ένας από τους κύριους τρόπους διδασκαλίας των μικρών παιδιών είναι μέσω των παραδείγματα που παίρνουν από τους ενήλικες. Έτσι, οι ενήλικες είναι αναγκαίο να μάθουν πώς να ελέγχουν και να εκφράζουν τον θυμό τους με μη βίαιους τρόπους, ώστε οι πράξεις τους να δείχνουν στα μικρά παιδιά το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται και τα ίδια.
Κάποτε ήσουν κι ήμουν παιδί. Και τα παιδιά του σήμερα θα είναι κάποτε εγώ και εσύ. Γι’ αυτό όταν τους μιλάς ή τους απευθύνεις το λόγο να τα κοιτάς στα μάτια και να έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά. Τα παιδιά είναι η συνέχεια μας, άφησε τα να σου μιλήσουν και θα καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι να παλέψεις και για τα δικά τους δικαιώματα.

Μη μένεις σιωπηλός απέναντι στη βία και τον εκφοβισμό τους.
Ένα παιδί δίπλα σου μπορεί να χρειάζεται τη βοήθειά σου χωρίς να μιλά.
Μπορεί να κακοποιείται και να υποφέρει.
Κάνε κάτι να το βοηθήσεις. Τηλεφώνησε:
Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης:
197 (24ώρες χωρίς χρέωση)
1107 (24ώρες αστική χρέωση)
Χαμόγελο του Παιδιού: 1056 (24ώρες χωρίς χρέωση)
Βιβλιογραφικές Αναφορές
Borah, T. (2020). Perceptions of parents on child abuse. Indian Journal of Health and Wellbeing, 11(7-9), 384-386. Doi: https://iahrw.org/our-services/journals/indian-journal-of-health-wellbeing/
Dubowitz, H. (2017). Child sexual abuse and exploitation—A global glimpse. Child abuse & neglect, 66, 2-8. Doi: https://doi.org/10.1016/j.chiabu.2017.02.011
Font, S. A., & Maguire-Jack, K. (2020). The scope, nature, and causes of child abuse and neglect. The ANNALS of the American Academy of Political and Social Science, 692(1), 26-49. Doi: https://doi.org/10.1177%2F0002716220969642
Freeman, M. (Ed.). (2018). Overcoming child abuse: a window on a world problem. Routledge. E-book, Ανακτήθηκε 4 Νοέμβρη 2021
Keddell, E. (2017). The Child Youth and Family review: A commentary on prevention. Policy Observatory, Auckland University of Technology. E-book, Ανακτήθηκε 4 Νοέμβρη 2021
Weglarz, M., Corcoran, E., Gutter, D., Barbel, P., Brown, S., Mulholland, J. T., & Colabelli, N. B. (2018). Child Abuse: Intercepting Behavioral Health Issues. Behavioral Pediatric Healthcare for Nurse Practitioners: A Growth and Developmental Approach to Intercepting Abnormal Behaviors, 405. E-book, Ανακτήθηκε 4 Νοέμβρη 2021