Βλέπω έναν άνθρωπο και λέω αυτός είναι πόλεμος, αυτός. είναι ειρήνη. Βλέπω την βία που φέρνει, απλά δεν κρατάει όπλα. Κουβαλάει όμως λέξεις με ύφος που πληγώνει, κουβαλάει συμπεριφορές που παραμερίζουν με αδικία και πρόσωπο που μαστιγώνει. Αυτός ο πόλεμος επεκτείνεται στην οικογένεια του, στην δουλειά του, στα παιδιά του. Οι φίλοι θα είναι και εκείνοι πόλεμος, θα πηγαίνουν στο γήπεδο ουρλιάζοντας βρισιές για τους αντιπάλους αλλά και για την ομάδα του, αφού ο πόλεμος όλους τους πληγώνει. Στα παιδιά του θα μάθει το ίδιο, αφού ο φανατισμός είναι από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του. Έπειτα, τα παιδιά αυτά θα βρίζουν τους μπροστινούς τους στο φανάρι, αφού η βία πάντα εξυπηρετεί αυτόν που την ασκεί. Τόσο ανασφαλής και ευάλωτος είναι πραγματικά, βλέποντας το διάλογο και την αλληλοκατανόηση ως κάτι φριχτό που δεν έχει καμία αξία, και πρέπει να παταχθεί υπό την απειλή μιας ενδεχόμενης «εισβολής».
Αδύναμοι σέρνουν το κουφάρι τους στις πόλεις και στα χώρια, γιατί για να πούμε και την αλήθεια, δεν παίζει τόσο ρόλο η καταγωγή. Ένας «πρωτευουσιάνος» μπορεί να είναι τόσο πόλεμος όσο και ένας «χωριάτης», όπως ακριβώς ο πρωτευουσιάνος στο απέναντι μου μπαλκόνι, που άφηνε το σκυλί του να κλαίει επί ώρες χωρίς να κάνει τίποτα. Εσύ που το κάνεις αυτό σε μια ψυχή που υποτίθεται ότι δεν έχει λογική αλλά μόνο ένστικτα αλλά και πολλά συναισθήματα, πως γίνεται να το κάνεις αυτό; Ίσως γιατί εσύ, δεν τα έχεις. Το σκυλί σου αν ήταν στον πόλεμο θα μαχόταν για το παιδί σου να το κρατήσει ασφαλή. Εσύ τι θα έκανες ; Θα το υπερασπιζόσουν ή θα έτρεχες να κρυφτείς από την βία που εσύ πρώτα ασκείς; Αλλά δειλός, όπως και οι αρχηγοί των κρατών, επιτίθεσαι χωρίς να νιώσεις, χωρίς να σκεφτείς το κακό που κάνεις, και δεν είσαι αρκετά δυνατός να σκεφτείς κάποιον άλλον πέρα από τον εαυτό σου.
Θα μου πείτε, το πάω πολύ συναισθηματικά, και όταν έχουμε να κάνουμε με λεφτά, κυριαρχία και γεωπολιτικά παιχνίδια αυτά τα πράγματα δεν χωρούν. Θα μου πείτε, οι αρχηγοί το κάνουν αυτό γιατί θέλουν το καλύτερο για την χώρα τους, όπως ας πούμε και ο Βενιζέλος όταν κυνηγούσε την Μεγάλη Ιδέα, ή όπως όταν ο Μέγας Αλέξανδρος εξαπλωνόταν στα βάθη της ανατολής για να νιώθεις εσύ τώρα περήφανος μακεδονομάχος, να κατεβαίνεις στις διαδηλώσεις υπερασπίζομενος την πατρίδα σου, αλλά τώρα που η τιμή της βενζίνης έχει πάει στα ύψη, πας στις γειτονικές χώρες που βλέπεις ως εχθρό για να καλύψεις τις ανάγκες σου. Θα σου πω ότι οι άνθρωποι είναι βίαιοι χωρίς λόγο, αφού υπάρχουν δεκάδες άλλοι τρόποι να λυθούν τα προβλήματα. Φυσικά εσύ με την σειρά σου μπορείς να πεις το αντίθετο στους ανθρώπους που αντί για παράθυρο πλέον έχουν μια τρύπα στον τοίχο. Πήγαινε να μιλήσεις για το πόσο χρήσιμος είναι ο πόλεμος στους ανθρώπους που δεν κάθονται σε γραφεία με γραβάτες και αποφασίζουν, αλλά στα παιδιά που σκοτώνονται μια για πάντα και δεν θα υπάρξουν ποτέ ξανά.
Ρώτα τον εαυτό σου, αν τελικά εσύ θα ήθελες να γίνεις ένα τέτοιο πιόνι, ή χειρότερα μια τέτοια γραβάτα για τα λεφτά, για τα πετρέλαια, για το κέρδος και για τον έλεγχο. Αν η απάντηση είναι ναι, τότε πιστεύω πως κάτι έχει πεθάνει μέσα σου, κάτι που έχει σχέση με την ζωή, και πως τολμάς αυτό που έχει πεθάνει σε εσένα, να συμβεί και σε άλλους ανθρώπους, που δεν το ζήτησαν και ούτε το θέλουν. Γαμώτο πάλι συναισθηματικά μιλάω, ενώ θα έπρεπε να σκέφτομαι πόσο δυνατή θα ήμουν, αν επιβαλλόμουν, αν κατέστρεφα και γω. Αν γινόμουν πόλεμος. Νομίζω πρέπει να φτιάξω λίγο την νοοτροπία μου, δεν νομίζετε; Πως θα επιβιώσω αλλιώς;
