Τα Χριστούγεννα όλοι το ξέρουμε είναι μια οικογενειακή γιορτή. Άνθρωποι συνωστίζονται στα αεροδρόμια, στα λιμάνια, οι πιο ρομαντικοί(?) στους σταθμούς των τρένων. Τώρα θυμήθηκα αυτή την εικόνα από την Πολίτικη Κουζίνα, ξέρετε που όλοι κλαίμε, όπου ο πρωταγωνιστής ο μεγάλος Φάνης πια, αποχαιρετά την Σαιμέ, μια για πάντα αυτή την φορά, σε ένα σταθμό τρένου, με ρολόγια που δείχνουν τον χρόνο. Τέλος πάντων κλείνει αυτή η σινεφίλ παρένθεση, και πάμε πάλι στο θέμα του άρθρου. Σήμερα θέλω να μιλήσω για τα Χριστούγεννα λοιπόν, αλλά συγκεκριμένα για τα «πρέπει» των Χριστουγέννων. Το πρώτο και μεγαλύτερο «πρέπει» είναι ο συνδυασμός αυτής της γιορτής με την οικογένεια. Κάποιες φορές μπορεί να είναι συνδυασμός που σκοτώνει, όπως τα σφηνάκια που είναι μπόμπα, και άλλες φορές μπορεί πραγματικά να ενώσει ανθρώπους που αγαπιούνται, που πιθανόν είναι καιρό χώρια και τώρα θα επανενωθούν.
Αυτό λοιπόν το «πρέπει», πρέπει να περάσεις τα Χριστούγεννα με την οικογένεια σου, όπως και αν νιώθεις, ακόμα και αν δεν θέλεις, ακόμα και αν έχεις επιλέξει μέσα σου να τα περάσεις με μια άλλη «οικογένεια», που δημιούργησες εσύ, είναι μια δύσκολη απόφαση. Αλλά γιατί; Γιατί είναι μια δύσκολη απόφαση; Ξέρεις γιατί; Γιατί η κοινωνία αυτό λέει. Η οικογένεια είναι ο πιο ιερός θεσμός και επειδή ακριβώς τα Χριστούγεννα είναι πρώτα απ’ όλα μια χριστιανική γιορτή, αυτά τα δύο πάνε παρέα. Ναι είμαι αναρχική και σατανίστρια σαν τον χαρακτήρα που έπαιζε η Σοφία Μουτίδου στους Στάβλους της Εριέτας Ζαίμη. Όλα αυτά πάντως τα λέω σαν μια γενική εικόνα, σαν μια στερεωμένη αντίληψη από το παρελθόν. Προφανώς δεν ισχύει για όλους τους ανθρώπους (αυτό το επισημαίνω στο πλαίσιο
της δικής μου προσπάθειας να γίνω λιγότερο απόλυτη και να σκέφτομαι τι ισχύει πραγματικά.).
Και οι τύψεις; Α οι τύψεις σπουδαίο θέμα! Top shelf! Πως λοιπόν θα πεις εσύ στην μαμά σου και στον μπαμπά σου ότι δεν θέλω να έρθω στο οικογενειακό τραπέζι, ότι δεν θέλω να παριστάνουμε ότι όλα είναι εντάξει, και ακόμα και αν το κάνω θα το κάνω γιατί πρέπει, και όχι γιατί το επιθυμώ πραγματικά. Σε εκείνο το σημείο γυρνάν το κεφάλι οι γονείς σου μαζί με το μάτια τους, και παθαίνουν ένα μικρό εγκεφαλικό. Ώπα, τι έγινε εδώ ρε παιδιά; Δηλαδή τι, δεν τα έχουμε κάνει όλα σωστά; Δεν έχουμε πάρει εμείς στο παιδί μας όλα τα παιχνίδια που ήθελε όταν ήταν μικρό; Δεν το πήγαμε εμείς(!) να μάθει αγγλικά, να πάρει το lower; Αχάριστο νιάτο! «Η γιαγιά σου λέει να τσακιστείς να έρθεις εδώ τα Χριστούγεννα και να αφήσεις αυτές τις βλακείες! Σου φούσκωσαν εκεί τα μυαλά στις Αγγλίες! Ανάθεμα την ώρα που σε στείλαμε να σπουδάσεις!». Με έχει πιάσει παράκρουση τώρα το βλέπετε και θα γράψω και ολόκληρο σενάριο σε λίγο.
Το πιο ωραίο όμως ξέρετε ποιο είναι; Εκεί που δεν υπάρχει «πρέπει» αλλά θέλω. Εκεί που αγωνιάς να πας στους δικούς σου να τους δεις γιατί σου έλειψαν που έχεις να τους δεις από το καλοκαίρι. Που έρχονται να σε πάρουν από το λιμάνι και σου φέρνουν φαγητό να φας γιατί τα σάντουιτς είναι πανάκριβα στο κυλικείο του πλοίου. Που σου αφήνουν τον χώρο σου και σε ρωτάνε πως πάνε τα μαθήματα στην σχολή όχι για να σε ελέγξουν αλλά από ενδιαφέρον. Εκεί που σου λένε να βγεις με τους φίλους σου που έχεις να τους δεις καιρό, και χαίρονται που θα περάσεις καλά, αντί να στεναχωριούνται που δεν θα περάσεις όλο σου το χρόνο μαζί τους. Αυτά είναι ωραία Χριστούγεννα. Αυτή είναι ωραία οικογένεια.
Εγώ σας εύχομαι φέτος τις γιορτές να τις περάσετε όπως επιθυμεί η ψυχούλα σας, ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Και επίσης να φάτε όσα μελομακάρονα-κουραμπιέδες-δίπλες γουστάρετε, και ας πάρετε και κανά κιλό, έτσι και αλλιώς σαν new year resolutions θα γράψετε όλοι να πάτε γυμναστήριο, που θα πάτε 3 φορές όλες κι’ όλες, αλλά δεν πειράζει, κάτι μπορεί να χάσετε και κει!
