Τι γίνεται άραγε όταν είσαι παιδί? Πόσο απλά φαντάζεσαι τον κόσμο, τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Πόσο ελεύθερα είναι τα συναισθήματα σου, μέχρι που κάποια στιγμή νιώθεις ότι δεν είναι. Ότι πρέπει. Ή ακόμα χειρότερα ότι δεν είναι λογικό να νιώθεις έτσι. Μα αφού μ’ αγαπούν πως γίνεται να νιώθω μόνος-η? Αφού λένε ότι κάνουν το καλύτερο για μένα, πως νιώθω απειλή? Όχι δεν είναι σωστό, είναι η οικογένεια μου, δεν γίνεται. Το λέει και η τέταρτη εντολή, «τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου». Όπως αναφέρει στο βιβλίο της η Alice Miller[1], « Το εύρος και η δύναμη της Τέταρτης Εντολής είναι απροσμέτρητα, καθώς τρέφονται από τον φυσικό δεσμό του μικρού παιδιού με τους γονείς του. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι και συγγραφείς δεν τόλμησαν ποτέ να εναντιωθούν στην συγκεκριμένη εντολή. Ο Νίτσε, παρά την αυστηρότατη κριτική που άσκησε στην χριστιανική Ηθική, ουδέποτε έστρεψε τις κρίσεις του ενάντια στην δική του οικογένεια».
Έτσι, το μικρό παιδί αρχίζει να νιώθει εγκλωβισμένο στα ίδια του τα συναισθήματα, μεγαλώνει με απαγορεύσεις, όχι τόσο από τους άλλους, αλλά από εκείνον τον ίδιο, αφού δεν «κάνει» να νιώθει έτσι. Σταματάει να εμπιστεύεται τον εαυτό του, και αφού δεν ακούει τα συναισθήματα του, δεν έχει επαφή με το μέσα του. Τώρα πια δεν νιώθει απλά μόνος μέσα στην οικογένεια του, νιώθει μόνος και με τον εαυτό του. Μια μοναξιά που όπου και αν πας, με όσους ανθρώπους και αν είσαι την κουβαλάς, δεν μπορείς να της ξεφύγεις. Μεγαλώνεις νιώθοντας ότι συνεχώς κάτι λείπει, ότι κάτι έχει παγώσει μέσα σου. Μια θλίψη, μια κούραση να παλεύεις έτσι μόνος σε ένα κόσμο που μπορεί να σε πληγώσει, να σου κάνει κακό, να σε κάνει να νιώσεις ακόμα πιο μόνος και το μικρό παιδί που έχεις μέσα σου να κλαίει, σιωπηρά, ήσυχα και σχεδόν συνεχώς.
Οι άνθρωποι όμως, δεν είναι άβουλα όντα. Όσο κακό μπορεί να είναι αυτό, άλλο τόσο λυτρωτικό μπορεί να γίνει. Δεν είμαστε απλά έρμαια των συναισθημάτων μας. Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά μόνο όταν κάποιος καταλάβει ότι ως ενήλικος κάνει τις επιλογές του, και έχει την θέληση να κάνει κάτι καλύτερο για εκείνον, να κάνει καλύτερο το παρόν του από το παρελθόν του, τότε μπορεί να γιατρευτεί από τον πόνο του μικρού παιδιού που κρύβει μέσα του. Μπορεί να παραμείνει στον ίδιο τρόπο σκέψης ή να αποπροσανατολιστεί τελείως είτε με εθισμούς, είτε με λάθος για εκείνον σχέσεις και δυστυχώς ποτέ να μην ανακαλύψει τον πραγματικό του εαυτό. Ξέρετε, αυτό το σλόγκαν «ανακάλυψε τον πραγματικό σου εαυτό» που παίζει σε διάφορα σποτάκια, ισχύει. Το θέμα είναι πως το κάνεις, γιατί πολλές φορές είναι πολύ δύσκολο. Και για πόσο το κάνεις, αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο. Συνεχίζεις ή σταματάς?
Κλείνοντας αυτό το άρθρο θέλω να πω, σε όλους τους ανθρώπους που συνεχίζουν να κρατούν αυτό το μικρό παιδί μέσα τους, να μην τα παρατήσουν. Αυτά τα μικρά παιδιά είναι που κάνουν τον κόσμο πιο όμορφο. Μην τα σκοτώσετε. Κρατείστε τα μέσα σας ως το πιο πολύτιμο πράγμα που έχετε, είναι αυτό που μας κρατάει ανθρώπους. Να το αγαπάτε, να το φροντίζετε, και αν ο ενήλικας που είστε κάποιες φορές το θεωρεί πολύ «αθώο», πολύ «παιδικό» σε αυτό τον «σοβαρό» κόσμο που ζούμε, βάλτε το μικρό παιδί να του δώσει λίγη χαρά, λίγη ελπίδα, την χρειάζεται. Ως ενήλικες άνθρωποι έχετε την μοναδική υποχρέωση στον εαυτό σας και καμία άλλη, να κάνετε τις επιλογές που νιώθετε ότι συμβαδίζουν με αυτό που είστε, να εξελιχτείτε προς το καλύτερο και αυτό το παιδί πια, να σταματήσει να κλαίει, να νιώθει ότι τώρα ο ένας πιο σημαντικός άνθρωπος για αυτόν, τον ακούει και ποτέ ξανά δεν θα είναι παραμελημένο.
“Οι δύο πιο ισχυροί πολεμιστές είναι η υπομονή και ο χρόνος. Αυτοί καταφέρνουν τα πάντα”[2]
[1] Miller A, Μαζαράκη Λ (μτφρ), 2009, Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ, Αθήνα: 2009
[2] Λέων Τολστόι: 10 πράγματα που πρέπει να ξέρουμε για αυτόν και 30 αποφθέγματα(2019). Ανακτήθηκε από https://kalosiluate.blogspot.com/2019/06/10-30.html (Τελευταία πρόσβαση 19/10/2021)
