Άκουσα τυχαία το όνομα “Greta Van Fleet” σε μια πρόσφατη συνέντευξη του Nikki Sixx και παρακινούμενη από την περιέργεια να δω τι μουσική ακούνε σήμερα οι θρύλοι των 80’s hard rock, τους γκουγκλάρω και βάζω να ακούσω το “Highway Tune”. Κλασσικές ροκ κιθάρες, κλασσικός ροκ ρυθμός, μια ιδιαίτερη, αξιοπρόσεκτη φωνή και 4 πιτσιρικάδες που τζαμάρουν εντελώς αβίαστα λες και γεννήθηκαν μόνο για να παίζουν μουσική. Κι όμως, δεν ήταν μόνο αυτό, είχα μια συνεχή απροσδιόριστη αίσθηση πως κάτι έτρεχε μ’ αυτά τα παιδάκια. Βάζω το επόμενο τραγούδι και συγκεντρώνομαι σ’ αυτό που ακούω. “When the curtain falls”, και πάλι υπάρχει κάτι που γνωρίζω πολύ καλά αλλά δεν μπορώ να προσδιορίσω. Οι 20χρονοι νεαροί από το Μίσιγκαν είναι τόσο κλασσικοί που νομίζεις ότι ταξιδεύεις στο χωροχρόνο. Κι έχουν μια ενέργεια, λες και το ροκ κυλάει στις φλέβες τους, λες και η μουσική πραγματικά τους διαπερνάει!
Με ένα γρήγορο google search θα δείτε ότι πολύς κόσμος τους έχει αγαπήσει, αν και πολλοί επίσης τους κατηγορούν για απλή αντιγραφή και απομίμηση των Led Zeppelin, αν και κατά τη γνώμη μου αυτή η κατηγορία είναι λίγο υπερβολική για παιδιά 20 χρονών που ξεκίνησαν τα επίσημα βήματά τους πριν ελάχιστα χρόνια και γράφουν τέτοια μουσική καταφέρνοντας να ξεχωρίσουν από τον βούρκο της σημερινής μουσικής βιομηχανίας. Άλλωστε να σας υπενθυμίσω πως υπάρχουν φυσικά πάρα πολές περιπτώσεις άμεσων επιρροών και αντιγραφής μουσικών και φωνητικών στυλ με την πιο γρήγορη που μου έρχεται στον νου, τον αγαπημένο και μοναδικό Zakk Wylde που επηρρεάστηκε και αντέγραφε φωνητικά τον Ozzy Ozbourne με εμφανέστατο τρόπο. Επίσης να κάνω ένα μικρό προσωπικό σχόλιο και να υπενθυμίσω ότι εμείς οι ακροατές-κριτές-μουσικόφιλοι είμαστε ολίγον τι μονίμως ανικανοποίητοι: “o Bruce Dickinson δεν τραγουδάει, τσιρίζει, οι Dream Theater παίζουν επιτηδευμένα, οι Guns n’ Roses ήταν πόζεροι, οι ACDC ήταν μουσικά μετριότατοι” κλπ κλπ. Και σίγουρα σε όλα αυτά υπάρχουν δόσεις αλήθειας, άλλοτε μεγάλες κι άλλοτε μικρές. So what? Όλα αυτά δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξουν την επίδραση όλων αυτών στην μουσική, οπότε ας το ξεπεράσουμε κι ας ηρεμήσουμε λίγο, καθιστώντας τους εαυτούς μας λίγο πιο ανοιχτούς σε αξιοπρόσεκτα ακούσματα (δεν πιστεύω ότι γράφω αυτές τις λέξεις) πριν σκουριάσουμε ολικά ως πνεύματα και γίνουμε πεισματικοί κι αδιάλλακτοι φύλακες των χαρακωμάτων του παρελθόντος, αρνούμενοι να δεχτούμε το παρόν.
Επειδή θέλω όμως να βεβαιωθώ, ψάχνω λίγο παραπάνω και παρατηρώ ότι όλοι μιλάνε για τα πιτσιρίκια-μετενσάρκωση των Led Zeppelin. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να πω πως δεν ήμουν ποτέ μεγάλη φαν των προαναφερθέντων, μάλλον γιατί την περίοδο που μου τους πρότειναν είχα πέσει με τα μούτρα στους Deep Purple και τους Queen και απολάμβανα απόλυτα ικανοποιημένη το overdose μου. Παρ’ όλα αυτά οι επιρροές των Greta Van Fleet από τους Led είναι εμφανέστατες (ιδίως στον τρόπο που χειρίζεται την φωνή του ο τραγουδιστής), χωρίς αυτό όμως να τους κάνει μια μπάντα που μιμείται τους Led Zeppelin· έχουν μια πολύ ωραία δική τους χροιά και ιδιομορφία, που εγώ θα προσπαθούσα να την χαρακτηρίσω κάτι ανάμεσα σε Led, Tesla, Blue Oyster Cult, Jimmy Hendrix ίσως και λίγο Lynyrd Skynyrd, με εμφανή στοιχεία και από τον χώρο του πιο σκληρού rock. Και έτσι κατάλαβα τι ήταν αυτό το απροσδιόριστο στην μουσική τους, ήταν όλα αυτοί οι ήχοι που ήξερα τόσο καλά, συνδυασμένοι όμως με έναν πολύ δημιουργικό τρόπο, με μια πρωτοφανή, για την σύγχρονη εποχή της μουσικής, αυθεντικότητα. Πώς αλλιώς άλλωστε να μην είναι ιδιαίτερη μια δημιουργική ένωση ήχων από ένα ευρύτατο φάσμα του ροκ ήχου.
Λίγη ώρα αργότερα, έχω χαθεί κι εγώ μέσα στη μουσική που με ταξιδεύει, και διαβάζω άρθρα να δω τι λέει η διεθνής μουσική σκηνή για τα πιτσιρίκια του rock n’ roll. Ο ίδιος ο Robert Plant τους συνέχαιρε, σχεδόν λέγοντας πως μισεί (ειρωνικά) τον Josh Kiszka, o Alice Cooper τους δόξασε ως νέους Led Zeppelin που παίζουν το αυθεντικό ροκ που δε θα πεθάνει όπως λέει, ποτέ, ο Satriani δήλωσε πως είναι το αγαπημένο του νεανικό συγκρότημα και πως ο ήχος τους είναι ότι ο ίδιος ήθελε να πετύχει με το συγκρότημα που έπαιζε στο λύκειο, o Slash πως συγκροτήματα όπως οι Greta Van Fleet κουβαλάνε το μέλλον του rock στα χέρια τους, ο Nikki Sixx τους κάλεσε στην εκπομπή του, o Ted Nugent τους εκθείασε λέγοντας πως έχουν την μυστική φόρμουλα, κι ο sir Elton John τους κάλεσε και παίξαν ζωντανά μαζί του το “Saturday Night’s Alright for Fighting” και το δικό τους “You’re the one” στο περσινό πάρτυ των Όσκαρς. Με 2 εκπληκτικούς EP δίσκους μέσα στο ’17 και τον πρώτο τους full length δίσκο “Anthem of the Peaceful Army” να κυκλοφορεί μόλις πριν από λίγους μήνες και να αποσπά διθυραμβικές κριτικές, κι έχοντας όλη αυτή την υποστήριξη από τα αστέρια του ροκ, οι Greta Van Fleet κάνουν τα πρώτα τους βήματα στην μουσική πάνω σ’ έναν δρόμο που μοιάζει να ‘ναι φτιαγμένος από αστερόσκονη.
Με πολύ oldschool rock ντύσιμο και τόσο κλασσικό ήχο, δικαιολογημένα θα φοβόταν κανείς την “ναφθαλίνη” που θα εξέπεμπε η μουσική τους. Και όμως, έχει μια απίστευτη ενέργεια που κάνει τους 70χρονους ροκάδες απανταχού της γης να τους δίνουν τα εύσημα και τις επικείμενες συναυλίες της παγκόσμιας περιοδείας τους να γίνονται η μία μετά την άλλη sold out (για του λόγου το αληθές: http://www.gretavanfleet.com/tour ). Και πραγματικά, η αυθεντικότητα τους και η ποιότητά τους αποδεικνύεται από τις ζωντανές εμφανίσεις τους στις οποίες παίζουν με άνεση και αποδίδουν ακόμα καλύτερα ίσως απ’ ότι στις ηχογραφημένες εκδοχές των τραγουδιών τους. Ο Josh Kiszka που υποστηρίζει ολοφάνερα και απόλυτα την ιδιότητα του frontman και ο Jake Kiszka στην κιθάρα που δείχνει ότι έχει αμέτρητες δυνατότητες και γειώνεται κάθε φορά σωμά και ψυχή με την κιθάρα του – έχει δηλώσει πως ήξερε να παίζει να παίζει σωστά κιθάρα στην ηλικία των δυόμιση χρονών-, το κάνουν και οι δύο με μια άνεση και χάρη που θυμίζει θρύλους του ροκ. Ο Sam Kiszka –ναι όλοι αυτοί είναι αδέρφια, με τον τελευταίο να είναι ο μικρότερος– φαίνεται να είναι διακριτικότερη ύπαρξη, μα αυτό καθόλου δεν του μειώνει κάτι από τον άρτιο τρόπο με τον οποίο χειρίζεται τα δάχτυλα του πάνω στο μπάσο του αλλά, όταν χρειάζεται, και στο πιάνο και τέλος, ο ντράμερ Danny Wagner δίνει ρυθμό στο συγκρότημα, με μια εξαιρετική επίδοση στα κρουστά. Γενικώς και οι τέσσερις, κι αυτό είναι το παράδοξο, παίζουν και κινούνται εντελώς ανεπιτήδευτα, λες και είναι χρόνια πάνω στην σκηνή, στα στούντιο, και γενικώς στην μουσική παραγωγή. Και προφανώς όλος αυτός ο συνδυασμός σιγουριάς και αυτοπεποίθησης που εκπέμπουν πηγάζει από την πίστη τους στην ποιότητα της μουσικής τους και στο ταλέντο τους.
Κι αυτή ακριβώς είναι η πρόκληση, το μεγάλο στοίχημα· Να συνεχίσουν με αυθεντικότητα, κάτι που λείπει πολύ από τον σύγχρονο παραγόμενο ήχο, ασχέτως μουσικού είδους. Γιατί αν φαίνεται ότι μπορούν στα 22 τους να γράφουν και να παίζουν καλό, πραγματικό ροκ σαν να μην υπάρχει αύριο, θα μπορέσουν να αντέξουν την επιτάχυνση πριν χάσουν τον έλεγχο; Οι πάρα πολλά υποσχόμενοι αμερικανοί που πραγματικά, για όλους εμάς που το ζήσαμε στο ροκ, πάνε να αναβιώσουν τον αυθεντικό ήχο, θα κριθούν από τον χρόνο, γιατί όταν υπόσχεσαι πολλά σε μια εποχή μουσικής ξηρασίας, ο κόσμος θα εναποθέσει τις ελπίδες του πάνω σου, βαραίνοντάς σε με το χρεός της συνέχισης, όπως είπε ο Slash, μιας ήδη πολύ βαρειάς κληρονομιάς. Εις υγείαν αυτής της υπέροχης κληρονομιάς λοιπόν και των αφάνταστα ερωτεύσιμων Greta Van Fleet, που είθε να μη μας απογοητεύσουν. (Nikki Sixx σε ευχαριστώ γι’ αυτή την απίστευτη εμπειρία)
Σας αφήνω με το Safari Song και νομίζω πως δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω όταν φωνάζει από μόνη της η μουσική.
