Η Γεωργία Δρακάκη γράφει και τραγουδά. Το βιογραφικό της θα μπορούσε να λήξει εδώ, αλλά για την τιμή των όπλων, μερικές πληροφορίες ακόμα: Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1992. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή Αθηνών και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο πρόγραμμα «Δημοσιογραφία και Νέα Μέσα» του ΕΚΠΑ. Βιοπορίζεται ως δημοσιογράφος, ραδιοφωνική παραγωγός και τραγουδίστρια. Διατηρεί την πολυδιαβασμένη στήλη Sex Editor στο Andro.gr. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί, διηγήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογές, ενώ τρία θεατρικά της έργα έχουν ανεβεί σε αθηναϊκές σκηνές. «Ο Τάσος πέθανε» δεν είναι το πρώτο της βιβλίο, αλλά μοιάζει σαν να είναι το πρώτο της. Το έγραψε σαν να το τραγουδούσε συνοδεία τρίχορδου μπουζουκιού.
Η Γεωργία Δρακάκη, επίσης, είναι πολλά παραπάνω από τη δουλειά της. Είναι μια πανέμορφη γυναίκα, μια σπουδαία φίλη και ένας από τους πιο δοτικούς ανθρώπους που θα γνωρίσεις. Αγαπάει, συγχωρεί, ονειρεύεται, πετυχαίνει, δημιουργεί. Αυτή η «συνάντηση» κάθε άλλο παρά τυχαία δεν είναι καθώς σηματοδοτεί τα πλέον σίγουρα πάνω από 10 χρόνια φιλίας μας.
Επιμέλεια συνέντευξης: Γιώργος Βιτωράτος
Γεωργία, ο Τάσος πέθανε;
Πέθανε, το πουλάκι μου. Πέθανε κι έγινε άνεμος-καλά, και εν ζωή άνεμος ήταν. Έγινε και βιβλίο, το δικό μου βιβλίο, το πολύτιμό μου, το έναστρό μου. Απλώς, μες στο βιβλίο μου ο Τάσος γίνεται εγώ και εγώ γίνομαι οι λέξεις και οι λέξεις δεν ανήκουν στον συγγραφέα όταν τις δημοσιεύει, καλώς ή κακώς. Ο Τάσος υπήρξε, για 3 δεκαετίες και κάτι ψιλά, παντελώς ένδοξα. Όπως είπα και ο φίλος του, ο φίλος μας, ο Δημήτρης Μπαρμπαγιάννης στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου: «Ο Τάσος έζησε».
Τι έχει αλλάξει μέσα σου από τα «18 ντεσιμπέλ» μέχρι σήμερα;
Έχουν ανεβοκατεβεί ένα σωρό φεγγάρια. Καλέ, ήμουν 19 στα 20 όταν τυπώθηκε από τις εκδόσεις Άπαρσις, το συνειδητοποιείς; Πέρασαν 12 χρόνια, Γιώργο. Έχει αλλάξει η ματιά μου πάνω σε πολλά πράγματα. Έχω κλάψει τόσα γαλόνια κλάματα από τότε, έχω δοκιμάσει ένα σωρό εμπειρίες. Ο πυρήνας μου, ως παιδάκι φιλοπερίεργο, ερωτικό, γλεντζέδικο, παθιάρικο, δεν έχει αλλάξει. Αυτόν τον πυρήνα τον ανακάλυψα για τα καλά το καλοκαίρι των 18ων γενεθλίων μου και δεν σκοπεύω να τον εγκαταλείψω σύντομα. Ούτε αυτός νομίζω. Πάντως, την εποχή των 18 ντεσιμπέλ ένιωθα ότι κατείχα πολλά μυστικά της πλάσης. Όσο πάω και μεγαλώνω, νιώθω ότι δεν γνωρίζω τίποτα. Και πως δεν πρόκειται και να μάθω ποτέ πώς στ’ αλήθεια λειτουργεί αυτός «ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας». ΥΓ: Μ’ αρέσει αυτό! Πολύ!
Πόσα ποιήματα σου θα βρει κάποιος ψάχνοντας τα συρτάρια σου;
Αν και δεν έχω εκδώσει αμιγώς ποίηση ούτε είμαι ποιήτρια-συγγραφέας είμαι-μια πρώτη αποτύπωση γραπτή αυτών που έχω στο κεφάλι μου γίνεται συχνά μέσω ποίησης. Για μένα, και είναι η πρώτη φορά που έχω την ευκαιρία να το σκεφτώ και να το αρθρώσω αυτό, η ποίηση είναι ο ενδιάμεσος σταθμός των λέξεών μου πριν φθάσουν στον προορισμό τους που είναι το πεζό ή ο θεατρικός λόγος. Τα συρτάρια μου είναι τα πιο ακατάστατα συρτάρια του κόσμου. Οι κάλτσες, τα βρακιά μου άνω κάτω. Αλλού, θα βρεις κεράκια, καλώδια, μπαταρίες, τα βιβλιάρια των ζώων μου, τηλεκοντρόλ παλιά, απίθανα σημειώματα, αποξηραμένες γαρδένιες και γαρύφαλλα, σοβαρολογώ. Ναι, το συνονθύλευμα αυτό ίσως αποτελεί ποίηση. Αλλά τα per se ποιήματά μου τα φυλώ στα τετράδιά μου που από μαθήτρια κρατώ. Όταν δουλεύω πάνω σε ένα έργο, τα ανοίγω εμπρός μου, τα απλώνω και ‘’κλέβω’’ από τον εαυτό μου τον 16χρονο, τον 25χρονο και ούτω καθεξής ιδέες…
Κάνοντας «ταξίδι» ανάμεσα στις εκδόσεις, τα έντυπα, τα πάλκα και τα ραδιοφωνικά στούντιο, ποια ήταν η τελευταία φορά που σε καθήλωσε η τέχνη κάποιου άλλου;
Ξέρεις πολύ καλά και από πρώτο χέρι ότι συχνά ενθουσιάζομαι με πράγματα που ακούω ή βλέπω. Αλλά να καθηλωθώ, δύσκολο. Έχω φάει ένα κόλλημα τελευταία με την τραγουδοποιία του Παντελή Δημητριάδη (Κόρε Ύδρο, Παιδιά της Παλαιότητας)-αυτό το κομμάτι με τίτλο «Τα Πληγωμένα Μηνύματα Αναθεωρημένα» μου’ χει θερίσει την ψυχή. Οι ερμηνείες επίσης του Μιχάλη Βαλάσογλου στις δύο παραστάσεις του Άρη Μπινιάρη (Αρτούρο Ούι και Προμηθέας) έκανε το σαγονάκι μου να πέσει πολλές φορές-τελευταία φορά αυτό το είχα πάθει με τις θεατρικές καταθέσεις του Στέλιου Δημόπουλου. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην φωνή του Phil Diamond, που είδα τους τελευταίους μήνες live, σε διάφορες εκδοχές και κάθε φορά έβλεπα τις τρίχες στα χέρια μου να σηκώνονται. Ρίγος, ειδικά στην συναυλία των Man Called Shadow στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Να αναφερθώ και σε λογοτεχνία. Το έχω γράψει και ξαναγράψει, το βιβλίο της Μαρίας Α. Ιωάννου από τις εκδόσεις Νεφέλη, «Οι Ενδιάμεσοι» με τίναξε σαν ηλεκτρικό ρεύμα, με διαπέρασε ολόκληρη. Έκλαιγα με αναφιλητά στα μετρό και τα λεωφορεία καθώς το διάβαζα.
Και ποια η τελευταία φορά που ρίγησε το κορμί σου στην όψη ενός άντρα.
Προχθές το βράδυ. Ωραίο να ριγάς για εκείνον που αγαπάς. (δεν αντιλαμβάνομαι ζωή χωρίς το ρίγος τούτο)
Ως «αδερφός» σου ρωτώ, σε πληγώνει η ζήλεια των (συν)ανθρώπων;
Μάλλον από προσωπικές ανασφάλειες, μέχρι αρκετά πρόσφατα, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι κάποια ή κάποιος θα μπορούσε να με ζηλέψει. Ποια είμαι για να με ζηλέψεις; Τι είμαι; Βίωσα ζήλεια, κακεντρέχεια και διάφορα συμπαρομαρτούντα τους και συνειδητοποίησα ότι και κάποιες συμπεριφορές που είχα δεχθεί στο παρελθόν πήγαζαν από την ζήλεια, τον φθόνο. Πώς να μην με πληγώνει, Γιώργο; Ποιος δεν πληγώνεται από αυτά τα πράγματα; Πρέπει να είσαι αναίσθητος ή παντελώς χαλυβδωμένος και άρτια δουλεμένος και, να σου πω, τριαντάρηδες είμαστε, δεν γίνεται να έχουμε ωριμότητα και σοφία εξηντάρηδων. Φροντίζω εγώ να μην βλάπτω κανέναν με την ζήλεια μου. Διότι κι εγώ ζηλεύω-συνήθως, βέβαια, «με την καλή έννοια».
Αν έπαιρνε κάτι μαζί της η χρονιά που μας πέρασε, τι θα ήταν αυτό;
Κάτι δικό μου εννοείς; Μα, την Πατωματοποίησή μου για έναν έρωτα. Την Αποφτέρωσή μου για έναν έρωτα. Πρώτη φορά ο έρωτας, ο θεός μου, η αιώνια πίστη μου, κατάφερε να με λαβώσει τόσο βαθιά. Να φύγουν τα βόλια, μια και καλή. Οι πληγές θα μείνουν, το ξέρω. Για πάντα. Σαν ουλές-παράσημα-μνήμες ευτυχοδυστυχίας. Μαγκιά μου!
Η γραφή σου είναι εξομολογητική, απελευθερωτική και απενοχοποιημένη. Έχεις μετανιώσει ποτέ για πράγματα που έγραψες ή είπες;
Μετανιώνω συνεχώς για πράγματα που λέω πάνω στα νεύρα μου. Αλλά όχι για πράγματα που γράφω. Ίσως επειδή, όσο αυθόρμητη κι αν είμαι, φροντίζω να μην γράφω κάτι που θα δημοσιευτεί σε κατάσταση μη νηφάλια. Από την άλλη, ίσως πω κάτι διαφορετικό σε πέντε ή εικοσιπέντε χρόνια, αν ζω. Θα δείξει, λοιπόν.
Πες την αλήθεια, εξαιτίας σου το raw content είναι τρεντ στην Ελλάδα.
Αν αναφέρεσαι στην σεξ στήλη μου στο Andro.gr, με κολακεύεις. Η αλήθεια είναι ότι έχει αρχίσει να παίζει πολύ έντονα το σεξ ως περιεχόμενο σε σάιτ, σε πόντκαστ-τις περισσότερες φορές, κάποια πονήματα μου φαίνονται παντελώς πασέ, υποκριτικά ή χαμηλής αισθητικής. Ο στόχος μου με την στήλη μου Sex Editor είναι να συγγράφω πορνογραφία λογοτεχνικής υφής στο Internet, όσο παράτολμο κι αν ακούγεται. Βάζω τον εαυτό μου αρκετά μες στα κείμενά μου, με χρησιμοποιώ ως ηρωίδα στις αφηγήσεις, με μπόλικη αλήθεια πασπαλισμένη με φαντασία μυθοπλαστική. Έχω αναπτύξει σχέσεις με αρκετούς αναγνώστες, συζητάμε πράγματα, με εμπνέεουν. Η στήλη δεν δίνει συμβουλές για σεξ, ούτε καμώνεται την πρωτοπόρα σε κάτι. Θέλει να αποτελεί μια μικρή όαση καύλας μέσα
στην ημέρα. Να ψυχαγωγεί. Να δημιουργεί ιδέες, φαντασιώσεις και μικρές δονήσεις παντός τύπου.
Ξέρεις τι θέλω να γίνει τρεντ; Ο έρωτας, το φλερτ, η ηδονή, Να γουστάρουμε. Η στήλη χαίρομαι που πάει καλά, αλλά περισσότερο χαίρομαι να μου λένε άνθρωποι πως δοκίμασαν στο κρεβάτι τους κάτι διαφορετικό και τους πέτυχε και χάρηκαν και χαμογέλασαν και φώναξαν και ευτύχησαν-έστω για μερικές στιγμές. Εκεί εντοπίζω το νόημα. Αλλά, επειδή raw content δεν είναι μόνο το ερωτικό, μπορώ να πω ότι όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με τα social media (με σχετική αποδοχή, χωρίς επουδενί να είμαι influencer ή με καμιά συγκλονιστική απήχηση), δε σκέφτηκα να βάλω φίλτρα ή να δείξω μόνο πτυχές ευτυχίας, προκάτ, ψευτο-εστέτ, πλάστικ φαντάστικ. Είμαι μποέμ, είμαι η ίδια αφιλτράριστη, μου αρέσει η ομορφιά κι η αισθητική αρτιότητα, αλλά να πηγάζει από ουσία, ρε παιδί μου.
Και ακόμα μια αλήθεια σου θέλω. Για τη ζωή, τον έρωτα, την τέχνη. Ό,τι αγαπάς.
Δεν ξέρω, γαμώτο. Δεν ξέρω καμία αλήθεια, πέρα από τις δικές μου, τις οποίες δεν διστάζω να θέτω συνεχώς υπό αμφισβήτηση. Μια αλήθεια μου για την ζωή: δεν υπάρχει πιο ζωή από αυτήν που ζεις και δεν σε νοιάζει αν πεθάνεις την αμέσως επόμενη στιγμή. Για τον έρωτα: δεν υπάρχει πιο έρωτας από αυτόν που έχει την δύναμη να μεταμορφώνεται σε αγάπη και να στεριώνει-ο έρωτας μπορεί να σε ρίχνει στα πατώματα, αλλά οφείλει να έχει την δύναμη να σου χαρίζει φτερά και να σε σηκώνει, αλλιώς δεν είναι έρωτας, καρδιά μου. Μια αλήθεια για την τέχνη: τέχνη δεν κάνει κανείς που λέει ότι κάνει τέχνη. Τέχνη δεν είναι αυτό που κατανοούμε, αλλά αυτό που περισσεύει ανάμεσα στην Ανάταση και την Σφαλιάρα. Κάτι απροσδιόριστο, με το ειδικό βάρος της ψυχής που φεύγει από το σώμα και οι ιατροδικαστές το βρίσκουν πάντοτε μερικά γραμμάρια ελαφρύτερο. Ας πούμε…
Το βιβλίο της Γεωργίας Δρακάκη «Ο ΤΑΣΟΣ ΠΕΘΑΝΕ – Ένας; αντι- επιτάφιος» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος.
