Ο Μάκης Μπένος γεννήθηκε στο Θετίδιο Φαρσάλων και τελείωσε το εξατάξιο γυμνάσιο στα Φάρσαλα. Στη συνέχεια, Ο Μάκης Μπένος σπούδασε Δημόσια Διοίκηση και Πολιτικές Επιστήμες στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Οι πρώτες του απόπειρες στη στιχουργική έγιναν στα τελευταία γυμνασιακά χρόνια, τα αποτελέσματα των οποίων έχουν χαθεί. Συνέχισε να γράφει κατά τη διάρκεια της φοιτητικής του ζωής, όπως και κάποια χρόνια αργότερα. Στα μετέπειτα χρόνια, οι βιοτικές ανάγκες οδήγησαν την επαγγελματική του ενασχόληση στην ελεύθερη αγορά και σε επιχειρήσεις, περιορίζοντας αυτή τη δημιουργία σε σποραδικές εξάρσεις. Οι εσωτερικές του ανάγκες, όμως, που απαιτούσαν να εκφραστούν, επανήλθαν έντονα και οδήγησαν ξανά το χέρι του στο μολύβι και στο πληκτρολόγιο.
Στην «ύστερη» νεότητά του, εκδίδεται το πρώτο του βιβλίο, η «Ποιητική διλογία», από τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ, όπου έγινε και η αφορμή για αυτήν μας την κουβέντα. Άκρως ενδιαφέρουσα ποιητική διλογία, μεταξύ επανάστασης και έρωτα, δύο θέματα που είναι άκρως επίκαιρα. Αυτό το βιβλίο ανήκει στα “διαμάντια” της βιβλιοθήκης μου και προτείνω ανεπιφύλακτα να “ταξιδέψετε” μαζί του.
Επιμέλεια συνέντευξης: Γιώργος Βιτωράτος
Μεγαλώνοντας σε ένα χωριό κοντά στα Φάρσαλα, πώς ονειρευόσασταν το μέλλον σας;
Σ’ ένα μικρό χωριό η καθημερινή δραστηριότητά μου μετά τα μαθήματα, όπως και όλων των συμμαθητών μου, ήταν το ποδόσφαιρο. Γύρω από αυτό περιστρέφονταν και τα όνειρά μου. Διάβαζα, όμως από μικρός εφημερίδες που έφερνε από τα Φάρσαλα ο πατέρας μου. Επίσης είχα το προνόμιο, λόγω στενής συγγενικής σχέσης του πατέρα μου, να πηγαίνω στη Λάρισα επί ένα μήνα κάθε καλοκαίρι, όπου η συναναστροφή με τα ξαδέρφια μου και τους φίλους τους καθώς και η παρακολούθηση κινηματογραφικών ταινιών διεύρυναν τους ορίζοντές μου χωρίς να το συνειδητοποιώ τότε. Αυτό συνεχίστηκε και στα γυμνασιακά μου χρόνια στα Φάρσαλα, όπου, πολύ συχνά εν μέσω δικτατορίας, άκουγα τις ελληνικές εκπομπές του BBC και της Ντόϋτσε Βέλλε. Τα όνειρά μου, όμως εξακολουθούσαν να έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο.
Κοιτώντας πίσω στον χρόνο, κάνατε όσα θα θέλατε να έχετε κάνει στη ζωή σας μέχρι τώρα;
Νομίζω ότι πολύ λίγοι έχουν κάνει στη ζωή τους όλα όσα ονειρεύτηκαν. Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι ανήκω σ’ αυτούς τους λίγους.
Πως νιώθετε που κρατάτε στα χέρια σας το πρώτο σας βιβλίο;
Ικανοποιημένος που ο εκδοτικός οίκος ΚΑΚΤΟΣ προέκρινε την έκδοσή του και μπόρεσα έτσι να μεταφέρω κάποια έντονα συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν και κάποιες σκέψεις που έχω κάνει πάνω σε θέματα σημαντικά, θέλω να πιστεύω, για τη ζωή όλων μας. Ελπίζω αυτά να ενδιαφέρουν και άλλους ανθρώπους και να αγγίξουν κάποιες ευαίσθητες χορδές των αναγνωστών.
Έχετε δημιουργήσει μια ποιητική διλογία, ένα έργο που αποτελείται από δύο διαφορετικές ποιητικές συλλογές. Υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ τους;
Ο συνδετικός κρίκος είναι η βαθιά αγωνία για τα θέματα που απασχολούν όλους τους ανθρώπους. Ο έρωτας, τα όνειρα των ανθρώπων, ο θάνατος, ο πόλεμος, οι ελευθερίες, η καταπίεση και η ελπίδα για έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο χωρίς βία και πολέμους και ο τρόπος με τον οποίο στεκόμαστε μπροστά σε αυτά.
«15 συλλαβές για τον Νοέμβρη». Διαβάζοντας το πρώτο μέρος, μπορώ να πω πως είναι κυκεώνας συναισθημάτων για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Υπάρχει κάποιο προσωπικό βίωμα πίσω από αυτό το ποίημα ή θέλατε να μεταφέρετε τα συναισθήματα και τις σκέψεις σας παρακολουθώντας την εξέλιξη των γεγονότων;
Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου ήμουν φοιτητής μόλις ενός μήνα. Ούτε κατά διάνοια δεν ανήκω στους πρωτεργάτες της εξέγερσης. Ήμουν, όμως, και τις τρεις βραδιές, μαζί με φίλους και πολλούς άλλους, μπροστά στην πόρτα του Πολυτεχνείου (αυτήν που έριξε το τανκ). Το τρίτο βράδυ, για ώρες πριν από την επέμβαση του τανκ δίναμε μάχες στήνοντας οδοφράγματα στην Πατησίων και στους κάθετους δρόμους, καθώς είχαν προηγηθεί οι αύρες, οι οποίες, με ορυμαγδό δακρυγόνων, προσπαθούσαν να διώξουν τον κόσμο με στόχο, όπως φάνηκε στη συνέχεια, να ανοίξουν το δρόμο για την επέμβαση του τανκ. Επομένως πρόκειται για προσωπικό βίωμα, το οποίο με συγκλόνισε βαθιά και μου δημιούργησε πλημμυρίδα συναισθημάτων, που αναζητούσαν έντονα διέξοδο μέχρι που δυο μήνες αργότερα άρχισαν να βγαίνουν στο χαρτί.
Είχατε σκεφτεί να εκδώσετε το ποίημα αυτό εκείνη την εποχή ή δεν ήσασταν ακόμη έτοιμος;
Έκανα μια προσπάθεια έκδοσης σε πολύ γνωστό εκδοτικό οίκο, η οποία έμεινε ημιτελής. Η απάντηση ήταν να το δουλέψω κι άλλο και να επανέλθω. Απάντηση που την βρήκα πολύ λογική, καθώς δουλεύοντάς το κατόπιν έκρινα ότι έπρεπε όσο ήταν δυνατόν να βελτιώσω την τεχνική μου. Μην ξεχνάμε ότι ήμουν μόλις δεκαεννιά χρονών και η μελέτη άλλων ποιητών δεν ήταν πολύ μεγάλη. Πράγματι το δούλεψα για καιρό, αλλά δεν επανήλθα.
«Χυμώδη και αποξηραμένα». Το δεύτερο μέρος της ποιητικής διλογίας σας, αφιερωμένο κυρίως στον έρωτα. Πόσο μεγάλο ρόλο στη ζωή σας έπαιξε ο έρωτας;
Ο έρωτας είναι, νομίζω, το μεγαλύτερο και το πιο σπουδαίο βίωμα στη ζωή κάθε ανθρώπου. Είναι μαγεία, μέθη, ανάταση, ζωογόνος δύναμη, δύναμη δημιουργίας, αλλά και πόνος. Όλα αυτά, βέβαια, όταν δεν περιορίζουμε τον έρωτα μόνο στο σεξ, αλλά τον εννοούμε ως πλημμυρίδα συναισθημάτων καταλαμβάνοντας όλο το είναι του ανθρώπου. Μ’ αυτή την έννοια έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή μου και με την παρουσία του και με την απουσία του όταν δεν υπήρχε. Γιατί και η έλλειψή του επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη ζωή μας.
Υπάρχει κάποιο ποίημα που κρατήσατε για εσάς ή για κάποιον αγαπημένο σας άνθρωπο;
Όχι. Κράτησα μόνο ποιήματα που τα εντάσσω σε άλλη συλλογή.
Πείτε μου έναν στίχο ή μια πρόταση που σημάδεψε τη ζωή σας
Με σημάδεψε η φράση που υπάρχει στο μυθιστόρημα του Χάουαρντ Σπρίνγκ ”ΥΙΕ ΜΟΥ, ΥΙΕ ΜΟΥ, ή αλλιώς “Ω ΑΒΕΣΑΛΩΜ”, που το διάβασα στα δεκαοχτώ ή το πολύ στα είκοσι χρόνια μου. Η φράση είναι η εξής: “Αγάπη και πόνος είναι δεμένα αξεδιάλυτα. Αν θέλεις να πάψεις να πονάς πρέπει να πάψεις ν’ αγαπάς. Αλλά αν πάψεις ν’ αγαπάς θα πονάς επειδή δεν αγαπάς”. Βεβαίως θα μπορούσα να σας αναφέρω και πολλούς στίχους πολλών μεγάλων ποιητών που με μάγεψαν, χωρίς, όμως, να με σημαδέψουν όπως η παραπάνω φράση.
Τέλος, υπάρχει κάποιος στόχος σας που θα θέλατε να πραγματοποιηθεί άμεσα;
Δεν θα μιλήσω για άμεσο στόχο. Θα μπορούσα να πω ότι θα προσπαθήσω να γίνουν πραγματικότητα όσο το δυνατόν περισσότερα – έστω και λίγα – από τα όνειρα, που, σύμφωνα με την απάντησή μου στη δεύτερη ερώτησή σας, έχουν μείνει ανεκπλήρωτα. Ξέρετε αισθάνομαι αρκετά νέος. Κανείς, όμως δεν ξέρει πόσο χρόνο έχει για την πραγματοποίηση ακόμα και του πιο άμεσου στόχου. Είναι γνωστό το αρχαίο ρητό “Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε θεός κελεύει”.