Η Παναγιώτα Αβραμοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Από μικρή ηλικία ήθελε να ασχοληθεί με το θέατρο. Σπούδασε υποκριτική στη δραματική σχολή του Ανδρέα Βουτσινά. Στη συνέχεια, απέκτησε το μεταπτυχιακό της στο Λονδίνο την περίοδο 2018-2019, στο London School of Dramatic Arts. Ξεκίνησε την πορεία της στο θέατρο παίζοντας σε μιούζικαλ όπως το ‘Grease’, ‘Mamma Mia’ και ‘ We will rock you’ και συνέχισε γράφοντας και ανεβάζοντας τρία δικά της θεατρικά έργα στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα.
Η Παναγιώτα Αβραμοπούλου όταν επέστρεψε από το Λονδίνο ανέλαβε τη θέση βοηθού σκηνοθέτη στο έργο ‘Έξι ευτυχισμένοι άνθρωποι’ σε παραγωγή που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη την περίοδο του Νοεμβρίου του 2019 και παρουσίασε το ντοκιμαντέρ ‘e-shape’ για το πλανητάριο της Πεντέλης.
Μετακόμισε μόνιμα στην Αθήνα το 2019 και μπήκε στην ομάδα ΜΗΔΕΙΑ ‘Medea Theatre Group’ όπου δούλεψε πάνω στο κείμενο του Σαίξπηρ ‘Ιούλιος Καίσαρας’. Έχει συμμετάσχει τόσο σε θεατρικές παραγωγές σε έργα του Χάρολντ Πίντερ, του Μάρμπερ, του Κριμπ, του Τσέχωφ, του Σαίξπηρ κ. α, όσο και ταινίες μικρού μήκους όπως ‘Loop’, και ‘Το κενό’. Έχει ασχοληθεί με τον χορό (σύγχρονο, λάτιν, ελληνικούς παραδοσιακούς, commercial, vague) και πραγματοποιεί σεμινάρια σωματικού θεάτρου. Αυτή τη στιγμή πρωταγωνιστεί στην παράσταση Άννα στο Θέατρο Δρόμος αλλά και στην αστυνομική μαύρη κωμωδία “Παλέρμο” στην οποία υπογράφει και ως συγγραφέας.
Επιμέλεια συνέντευξης: Γεωργία Μαυρογιάννη
Πώς αποφασίζει μια νέα ηθοποιός σαν εσάς με ένα πλούσιο βιογραφικό τόσο σε Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό να επιστρέψει στην Ελλάδα, σε μια τόση δύσκολη κατάσταση εν μέσω πανδημίας;
Ο λόγος που έφυγα για να κάνω το μεταπτυχιακό μου στο Λονδίνο, με την σκέψη ότι ίσως έμενα μετά, ήταν κυρίως η αναζήτηση για εξέλιξη. Και ο ίδιος λόγος ήταν ένας από πολλούς που με έφερε πίσω. Στο Λονδίνο αν και είχα κάποιες προτάσεις για δουλειές από τους ίδιους τους σκηνοθέτες της σχολής, ο μάνατζερ που ήρθε στη σχολή, τον οποίο καλούσαν για να μας εξηγήσει ‘τη βιομηχανία’ του θεάτρου και το πως λειτουργούσαν εκεί τα πράγματα, μου είπε πως ότι και να κάνω θα είμαι για αυτούς Ελληνίδα και δεν θα μπορέσω να παίζω άλλους ρόλους πέρα από αυτούς που χαρακτηρίζει το΄κάστινγκ΄μου. Δεν το ήθελα αυτό. Έχω την ανάγκη να περάσω από διάφορους ρόλους, κόντρα, απαιτητικούς, ρόλους που δεν πίστευα ότι μπορώ να φέρω εις πέρας. Για μένα αυτό είναι εξέλιξη. Ήταν και το ΄κερασάκι στη τούρτα΄αν θέλετε για μένα. Το Λονδίνο δεν μου ταίριαξε. Έχω μεγαλώσει πολύ διαφορετικά. Ονειρεύομαι πέρα από τη δουλειά μου να κάνω οικογένεια, να έχω φίλους και κοινωνική ζωή. Αυτό στο Λονδίνο για μένα δεν υπήρχε. Έτσι γύρισα πίσω, με νέα εφόδια να κυνηγήσω και να συνεχίσω να προσπαθώ για αυτό που τόσο πολύ αγαπάω.
Πώς σας επηρέασε ο εγκλεισμός αυτός (lockdown) ως προς την δημιουργική και την επαγγελματική σας εξέλιξη;
Ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη περίοδος, φαντάζομαι για όλους. Είχα μόλις γυρίσει από το Λονδίνο και ετοιμαζόμουν να μπω ξανά στο ΄παιχνίδι΄επαγγελματικά και εκεί πάνω ήρθε η πρώτη καραντίνα. Στην αρχή θύμωσα, στεναχωρέθηκα, ένιωσα πραγματικά εγκλωβισμένη. Μετά κατάλαβα ότι κανένας και τίποτα δεν μπορεί να εγκλωβίσει τη τέχνη. Άρχισα πάλι να γράφω, να διαβάζω, να φτιάχνω μικρά βίντεο με τη δουλειά μου, να ετοιμάζομαι, και κάπου εκεί ανακοινώθηκε το άνοιγμα των θεάτρων.
Βλέποντας τον εαυτό σας σε μερικά χρόνια θα θέλατε να πρωταγωνιστείτε, να σκηνοθετείτε ή και τα δυο;
Να παίζω. Αυτό θέλω. Είτε πρωταγωνιστώ είτε έχω έναν πιο μικρό (σε λόγια) ρόλο. Αυτό δεν έχει σημασία, με την ίδια αγάπη και ζήλο δουλεύω πάνω σε έναν χαρακτήρα. Να συνεχίζω να παίζω σε μικρές ή μεγάλες σκηνές. Να δοκιμάσω και να δοκιμαστώ. Την σκηνοθεσία δεν την έχω σκεφτεί, ίσως επειδή νιώθω ηλικιακά ότι μειονεκτώ. Ίσως γιατί το δικό μου το πάθος είναι να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή, ίσως πάλι γιατί δεν νιώθω έτοιμη πως μπορώ να είμαι το τρίτο μάτι ‘Ο Θεός’, που τα επιτηρεί και τα ισορροπεί όλα.
Ο ρόλος σας ως Άννα στο έργο της Σάμ Πότερ είναι πολύ απαιτητικός! Η Άννα είναι μια νεαρή μητέρα 20 ετών που αναλαμβάνει την ευθύνη του παιδιού της μόνη της. Μιλήστε μας λίγο για την Άννα.
Η Άννα είναι μια γυναίκα που μένει έγκυος στα 19 της χρόνια. Παρά τις κοινωνικές και οικογενειακές αντιρρήσεις για αυτή της την απόφαση η Άννα κρατάει το παιδί και αποδεικνύεται ότι το αντιμετωπίζει τόσο ώριμα όσο και συνειδητοποιημένα από ότι κανείς άλλος θα περίμενε. Στα τρία χρόνια της Έλλης, της κόρης της, μαθαίνει από αποτελέσματα τεστ DNA ότι το παιδί που μεγαλώνει δεν είναι δικό της. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που θα κάνει την Άννα να σταματήσει, να τα παρατήσει. Αντιμετωπίζει μονάχη και την άλλη οικογένεια αλλά και το γεγονός ότι πλέον είναι χωρίς σύντροφο να μεγαλώνει το παιδί της. Και συνεχίζει. Και σφίγγει τα δόντια. Και παρά τις δυσκολίες που συνεχίζουν να έρχονται εκείνη είναι εκεί, βράχος για τη μικρή της. Για μένα η Άννα αντιπροσωπεύει όλες αυτές τις άξιες λόγου γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους. Που παρά την κοινωνική κατακραυγή αυτές χτίζουν οχυρά γύρω τους, να τα προστατέψουν, να τα μεγαλώσουν, να τους δώσουν αξίες, να τα μορφώσουν, να τα βοηθήσουν να βγουν μόνα τους στη κοινωνία. Ταλαντεύεται συνεχώς ανάμεσα στο παιδί που είναι και την γυναίκα-μάνα που καλείται να φέρει εις πέρας. Τη τρέλα και τη συνείδηση. Το συναίσθημα και τη λογική. Και δείχνει σε όλους μας το πραγματικό μας πρόσωπο. Ξεγυμνώνει τη κοινωνία μας και μας διδάσκει ότι η αγάπη είναι μια για όλους και δεν ξεχωρίζει ούτε χρώματα, ούτε χρήματα, ούτε κοινωνικές συμβάσεις.
Ποσό δύσκολο είναι για μια γυναίκα να μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί;
Όπως προανέφερα αυτές οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με τη κοινωνία, την οικογένεια τους ίσως και όμως καταφέρνουν όλα αυτά τα πράγματα. Πέρα όμως από όλα αυτά που καταφέρνουν για τα παιδιά τους έχουμε να σκεφτούμε και κάτι άλλο. Ήδη είναι δύσκολο κάποιος να γίνεται μητέρα ή πατέρας, πόσο μάλλον όταν αυτές οι γυναίκες έχουν και τους δύο ρόλους. Ή πόσο σύνθετο είναι για μια γυναίκα είναι να είναι μητέρα αλλά να κρατάει και τον πρώτο της ρόλο, όταν αυτές οι γυναίκες πολλές φορές ξεχνούν τελείως τη προσωπική τους ζωή. Καταφέρνουν να κάνουν κάτι που για άλλους μοιάζει ακατόρθωτο, και για αυτό έχουν το σεβασμό μου και την εκτίμηση μου.
Πιστεύετε πως θα ταυτιστούν πολλές γυναίκες με την παράσταση;
Ο κόσμος γενικά ταυτίζεται με τη παράσταση και όχι απαραίτητα με το ρόλο της Άννας. Όπως αναφέρθηκα και πιο πάνω η Άννα ξεγυμνώνει την ‘δυτική’ κοινωνία. Μην ξεχνάμε πως το έργο αυτό είναι γραμμένο από Αγγλίδα. Πολλοί έχουμε νιώσει να βρισκόμαστε στο περιθώριο, να μην γινόμαστε αποδεχτοί από το κοινωνικό σύνολο ή την οικογένεια μας, να προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε χωρίς βοήθεια αυτά που ονειρευόμαστε. Και συνάμα πολλοί έχουμε νιώσει ότι αδικήσαμε κάποιον, ότι δεν κάναμε κάτι ενώ μπορούσαμε να τον βοηθήσουμε, ότι κρίναμε πολύ βιαστικά. Πιστεύω ότι το έργο θίγει τόσα πολλά θέματα μέσα από μια συγκεκριμένη ιστορία που όλοι βρίσκουμε ένα κομμάτι μας σε αυτή.
Ποιους ρόλους θα θέλατε να υποδυθείτε ή μάλλον τι είναι εκείνο που σας ιντριγκάρει σε ένα ρόλο;
Είναι αυτοί οι χαρακτήρες που δεν μπορείς να πεις με σιγουριά ‘Είναι καλός άνθρωπος’ ή ‘ Είναι πολύ κακός άνθρωπος’ , ‘Είναι τρελός’, ‘ Είναι λογικός’, ‘Είναι σοβαρός’ ‘Είναι τρελός’. Είναι αυτοί οι χαρακτήρες που τα έχουν όλα και τίποτα μαζί. Που έχουν φως και σκοτάδι μέσα τους και αυτή ακριβώς είναι η πρόκληση των ρόλων αυτών. Να τους μελετήσεις, να τους ψυχογραφήσεις, να τους καταλάβεις. Να βρεις ποια είναι η διαμάχη με τον εαυτό τους που στη τελική τους κάνει να εκτελούν αυτές τις επιλογές.
Ποιους ηθοποιούς Έλληνες και ξένους θαυμάζετε και με ποιους θα θέλατε να συνεργαστείτε;
Θαυμάζω και θα ήθελα να συνεργαστώ με πάρα πολλούς ηθοποιούς μέσα σε αυτούς ο Άρης Σερβετάλης, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ο Τάσος Νούσιας, η Ελένη Ράντου, η Κατερίνα Λέχου, η Μαρία Καβογιάννη και άλλοι πολλοί.
Τελικά ποιος είναι σωστός γονέας; Αυτός που αγαπάει και κάνει ότι μπορεί για το μεγάλωμα του παιδιού ή αυτός με το ίδιο dna ;
Νομίζω η απάντηση είναι αρκετά ξεκάθαρη. Γονιός είναι αυτός που μεγαλώνει το παιδί, το φροντίζει, είναι εκεί όταν αρρωσταίνει, όταν πονάει, όταν γελάει. Γονιός είναι αυτός που κοιτάει τα βράδια αν είναι σκεπασμένο καλά το παιδί ή που ζωγραφίζει μαζί του μετά τη δουλειά και ας είναι κουρασμένος. Όλοι αυτοί που υιοθετούν παιδιά ,δεν νομίζω ότι θα έλεγαν αν τους ρωτούσαμε ότι δεν είναι πραγματικά τα παιδιά τους, ούτε αν ρωτούσαμε τα παιδιά τους ότι θα έλεγαν ότι δεν είναι πραγματικοί γονείς τους.
Βλέπω μια στροφή στη δική σου γενιά των ηθοποιών, οι οποίοι επανέρχονται στις αξίες των παλιών ηθοποιών. Στο σεβασμό του ποιώ τα ήθη και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Αισιοδοξείς για το μέλλον του ελληνικού θεάτρου;
Φυσικά. Βλέπω και η ίδια ότι δεν αναπαυόμαστε στο ‘ταλέντο’ που μπορεί να διακατέχει ο καθένας. Προσπαθούμε να αποκτήσουμε καινούριες τεχνικές, διαβάζουμε θέατρο, ψυχολογία, ιστορία. Ο,τιδήποτε σήμερα μας είναι χρήσιμο. Και η αδιάκοπη αναζήτηση είναι αυτή που μας κάνει να φτάνουμε στην αλήθεια του χαρακτήρα που υποδυόμαστε. Η γνώση και φυσικά η αγάπη και το πάθος για το ίδιο το θέατρο είναι που το κάνει να εξελίσσεται και να εξελίσσεται.
Πες μας για το πού θα δούμε την Άννα και μέχρι πότε αλλά και τις επόμενες σου συνεργασίες σου.
Την Άννα μπορείτε να τη δείτε στο θέατρο Δρόμος στις 20.30 κάθε Τρίτη μέχρι τις 30 Νοεμβρίου. Στο ίδιο θέατρο παίζεται επίσης το Παλέρμο κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 20.30, όπου πρόκειται για μια αστυνομική μαύρη κωμωδία που έγραψα η ίδια. Και από Νοέμβριο ξεκινάμε και πρόβες για το καινούριο έργο του Γιάννη Σολδάτου σε σκηνοθεσία του ίδιου και του Γιώργου Λιβανού, το ‘ Ο γλάρος έφυγε με το Λεωφορείο’.
