Η Σοφία Φιλιππίδου είναι μία προσωπικότητα που μιλά απευθείας στην καρδιά των θεατών με διεισδυτικότητα και απήχηση. Όταν παρακολουθήσεις τις ιστορίες, που σκηνοθετεί ,μπορεί να δακρύσεις από συγκίνηση, αλλά και να γελάσεις με την καρδιά σου,από τις στιγμές χαράς ,που θα σου χαρίσει.
Κάθε μήνυμα που εκπέμπει η Σοφία Φιλιππίδου ,από τα μάτια της είναι κοφτερό σαν λεπίδι και σε κάνει να σκεφτείς.
Η Σοφία Φιλιππίδου είναι προσιτή,διότι πιστεύει ότι μέσω αυτής της οικειότητας γίνεται προσπάθεια καλύτερης προσέγγισης του θεατή, έτσι ώστε να επικοινωνήσει καλύτερα τις σκέψεις της και τους προβληματισμούς της.
Μάς εξομολογείται ότι δεν γράφει με κριτήριο να κατευθύνει τον θεατή σε δικές της ιδέες και συμπεράσματα, αλλά αναφέρεται απλώς σε ό,τι την προβληματίζει.
Είναι η Σοφία Φιλιππίδου,μια υπέροχη ηθοποιός , σκηνοθέτις αλλά και άνθρωπος και είναι μεγάλη τιμή για μένα και το maxmag ,η κουβέντα μας .
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου Παπαθανασίου
Στις 4/5 αν δεν είχε προλάβει ο κορονοιος και η καραντίνα η Σοφία Φιλιππίδου θα έκανε πρεμιέρα με το Ionesco blues.Η τραγική ειρωνεία είναι ότι και στο έργο αυτό μιλά για έναν ιό που αλλάζει την ζωή των ηρώων. Μια τραγική σύμπτωση. Θέλετε να μας μιλήσετε για το
έργο που προετοιμάζετε;
Πράγματι στις 4 Μαΐου είχαμε προγραμματίσει την πρεμιέρα μας στο θέατρο Μεταξουργείο με την παράσταση
Ionesco blues που στηρίζεται πάνω στο Παιχνίδι της σφαγής του Ε. Ιονέσκο και σε τρία ακόμη κείμενα που λειτουργούν σαν χορικά τραγωδίας. Το ένα είναι από τις Βάκχες του Ευριπίδη το δεύτερο από την Αντιγόνη του Σοφοκλή και το τρίτο είναι ένα απόσπασμα από το αριστούργημα του Χέρμαν Μέλβιλ Μομπυ Ντικ. Η παράσταση αυτή είναι μια νέα εκδοχή του έργου που ανέβασα πριν δέκα χρόνια περίπου με την φοιτητική μου ομάδα. Αυτή την φορά έγινε αρχικά η βάση του τρίμηνου σεμιναρίου θεατρικής παιδείας που άρχισα τον Ιανουάριο του 2020 με 25 ηθοποιούς σε δυο τμήματα. Επέλεξα αυτό το έργο γιατί ήθελα στα σεμινάρια μου να μιλήσω για το Θέατρο του Παραλόγου, τους εισηγητές του κινήματος (Καμύ, ο μύθος του Σίσυφου) αλλά και για το μη νόημα και πως αυτό το παράλογο δηλαδή γίνεται αφορμή για μια σκηνική ελευθερία και για μια διονυσιακή σκηνική χαρά αφού απελευθερώνει τον ηθοποιό από τα δεσμά του κλασσικού θέατρου και του χαρακτήρων του.
Σοφία Φιλιππίδου θυμάστε την πρώτη φορά που ανεβήκατε σε θεατρική σκηνή;
Βέβαια και θυμάμαι και πολύ καλά μάλιστα. Ήταν στο Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης το 1972 και έπαιξα πρώτη φορά την φευγάτη υπηρέτρια Μαριάνθη στην παράσταση Φαύστα του Μποστ. Εκεί ήρθα σε επαφή με το τότε φοιτητικό θέατρο και τον σύλλογο Τέχνη που στήριζε το κίνημα του φοιτητικού θέατρου (μέσα στην χούντα )και επιπλέον γνώρισα και αγάπησα τον Μένη Μποστατζογλου (Μποστ) τον σκηνοθέτη Γιώργο Εμιρζα, τον Λουκιανό Κηλαιδονη -που έγραψε τα τραγούδια της παράστασης -τον χορογράφο Γιάννη Φλερυ και φυσικά τους ταλαντούχους και μαχητικούς ηθοποιούς του ιστορικού θεατρικού Εργαστήριου. Ήταν και είναι μοναδική η πρώτη μου εμφάνιση και η παράσταση μας αγαπήθηκε από το κοινό της πόλης προσωπικά δε έκανα μεγάλη επιτυχία. Ποτέ ξανά δεν ήταν όπως τότε. Η πρώτη μου φορά ήταν ένα παιχνίδι αθώο, χαρούμενο, ανευ ορων, χωρίς αγωνία και άγχος μέσα στην άγνοια της νιότης μου και στην αθωότητα που κουβαλούσα ακόμη και λόγω χαρακτήρα.
Μπορείτε να σκιαγραφήσετε την Μελάχρα που πέρυσι είχατε την τιμή να σκηνοθετήσετε;
Μια ακόμη παράστασή που αγαπώ και ανέβασα δυο φορές. Πάλι την πρώτη φορά με την φοιτητική μου ομάδα ενώ η καινούργια με επαγγελματικό θίασο και με την υποστήριξη του Υπουργείου πολιτισμού. Η «Μελάχρα» του Π. Χορν είναι ένα άγνωστο έργο που ανέβηκε πριν 100 χρόνια για μα βραδιά από την Μαρίκα Κοτοπούλη και κατέβηκε αμέσως σαν μεγάλη αποτυχία μάλλον. Μέσα σε ένα βράδυ όμως έκανε να μιλήσουν για το έργο και τον συγγραφέα οι μεγαλύτεροι κριτικοί και συγγραφείς της εποχής. Ο Π. Χορν κατηγορήθηκε τότε πως ασχολείται με τα ήθη και τα έθιμα των τσιγγάνων σε περασμένες εποχές θέματα που -κατά την γνώμη των κριτικών -απομακρύνουν τον συγγραφέα από τα ελληνικά ζητήματα και το ελληνικό θέατρο. Ο Χορν βέβαια μέσα από την Μελάχρα (μια μελαχρινή τσιγγάνα θεατρίνα στα παλιά μπουλούκια) και μέσα από τον Τσιγγάνο σιδηρουργό Τεμελκο και το χιλιόχρονο βιολί του, ήθελε να μιλήσει κατά την γνώμη για το καμίνι και την φωτιά που πρέπει να μένει πάντα αναμμένη. Ακόμη ήθελε να γράψει για τον έρωτα έξω από τα κοινωνικά όρια που έβαζε η ελληνική κοινωνία στις ασφυκτικές και υποκριτικές ψεύτικες οικογενειακές δομές. Επηρεασμένος από το ευρωπαϊκές σπουδές του είχε ανάγκη να εισαγάγει το ξεχασμένο διονυσιακό στοιχείο και την ελευθεριότητα των ηθών στους καταυλισμούς των παλιών εξωτικών τσιγγάνων που ζούσαν και εργάζονταν πάντα δίπλα στις πόλεις ασκώντας το αρχαίο επάγγελμα των σιδηρουργών και χρυσοχόων…(παράδοση από τα αρχαία χρόνια και τον μύθο της φωτιάς και τον Ηφαιστο) ακόμη μίλησε για την βία και το πάθος στον ελεύθερο έρωτα μέσα στην φύση στις παγανιστικές κοινωνίες των τσιγγάνων που πίστευαν στα αστέρια στην δύναμη του κακού στις μάγισσες και στα ξορκια και στα μαγια…Ο ερωτάς του γέρο Τεμελκου προς την όμορφη νεαρή γυναίκα του, που είναι ερωτευμένη με τον εικοσάχρονο παραγιό του, είναι κλασσικό παράδειγμα (ιψενικού) τριγώνου…που εισαγάγει αυτός στο θέατρο και η είσοδος της μικρής θεατρίνας Μελαχρας στο τσιγγανοχώρι και η ανατροπές που επιφέρει μοιάζουν με την είσοδο της νεαρής Χίλντας που εισβάλλει στην ζωή του Αρχιμάστορα Σολνες (Ιψεν )και γίνεται κινητήριος δύναμη για το αδύνατο -στην Μελαχρα ο Χορν το λέει «θάμα»!
Τέλος πάντων την παράσταση αυτήν την ανέβασα σαν θέατρο μέσα στο θέατρο αφού όλη ήταν μέρος μιας παράστασης από ένα μπουλούκι όπου ο θίασος έπαιζε και αποσπάσματα από τον Σχοινοβάτη του Ζενε ο δε θιασάρχης του μπουλουκιού απήγγειλε Μπωντλερ… (εδώ κάνω μια μικρή σάτιρα στα θεατρικά μας πράγματα που εύχομαι να έγινε κατανοητή) Λυπάμαι που δεν είχα την δυνατότητα να συνεχίσω αυτήν την δουλειά μου πέραν των παραστάσεων μας τον Μάϊο στο θέατρο Σταθμός.
Η Μελάχρα αγαπήθηκε πολύ;Γιατί άρεσε τόσο ο χαρακτήρας της;
Η Μελάχρα αγαπήθηκε γιατί ήταν ένας θεατρικός χαρακτήρας πολύ καλά δομημένος από τον Π. Χορν. Ας μη ξεχνάμε ότι γράφτηκε για την Μαρίκα Κοτοπούλη! Νέα, ταλαντούχα, μελαχρινή, όμορφη, ονειροπόλα και καταραμένη…αφού όπου περνούσε έβαζε φωτιές και έφερνε την καταστροφή και τον θάνατο!
Είστε μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς σας. Πόσος κόπος και προσπάθεια χρειάστηκε για να τα καταφέρετε;
Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Ήμουν πράγματι ιδιαίτερα ταλαντούχα και αυτό φάνηκε από τα πρώτα μου βήματα στην σχολή αλλά και στις συμμετοχές μου σε όλες τις μετέπειτα παραστάσεις. Χρειάστηκε πολύς κόπος δουλειά σκέψη διάβασμα και πολλά χιλιόμετρα πάνω στην σκηνή για να κατακτήσω τον τίτλο αλλά ξέρετε πάντα ο πήχης ανεβαίνει γιατί δεν επαναπαύομαι και δεν με ενδιαφέρει να δραχμοποιώ! Κάθε νέος ρόλος είναι μια καινούργια πρόκληση, για μια νέα αναζήτηση του «άλλου » που κατοικεί μέσα μας και ποτέ δεν γνωρίζουμε εντελώς, γιατί πάντα μεταμορφώνεται και αλλάζει πρόσωπα. Δεν είναι εύκολο και δεν το αφήνω να γίνει εύκολο. Προσωπικά δεν μου φτάνει να είμαι μια καλή ή μια από τις καλύτερες ηθοποιούς -αν και αυτό με τιμά και είναι καλό να είσαι ή να γίνεσαι, (δεν είμαι αχάριστη). Αγαπώ το θέατρο όμως με ένα άλλο τρόπο και πιστεύω ότι η μεγάλη χαρά κρύβεται στην δημιουργία μιας παράστασης με τα δικά μας μέσα και γιατί αυτό ανεβάζει τον βαθμό δυσκολίας σε ιλιγγιώδη ύψη! Και αυτήν την χαρά δεν μπορεί να σου την δώσει από μόνη της μια καλή ερμηνεία ούτε από μόνος του ο ρόλος στην δύσκολη θεατρική πιάτσα. (όσο μεγάλη η σπουδαία αν είναι η ερμηνεια) Γι’ αυτό αναζήτησα την χαρά στις δίκες μου δουλειές πάνω σε έργα που επιλέγω εγώ, που τα μεταφράζω, διάλεξα να κάνω θεατρικές διασκευές πάνω σε λογοτεχνικά αριστουργήματα…συνθέσεις κειμένων και σκηνοθεσίες με ομάδες που διευθύνω εγώ και αναλαμβάνω και την καλλιτεχνική επιμέλεια και την παραγωγή για να έχω το όνειρο, την ευθύνη, όλο τον κόπο, τον μόχθο την δουλειά και τα ξενύχτια και όλη την χαρά δική μου.
Το γέλιο σας είναι πηγαίο. Είστε τόσο πρόσχαρη σ όλες τις εκφάνσεις της ζωής σας;
Το γέλιο μου είναι πηγαίο μάλλον ναι γιατί έχω μια καλή σχέση με το χιούμορ και με την τραγικότητα των πραγμάτων. Δεν υπάρχει τίποτα κωμικό αν δεν είναι βαθιά τραγικό αυτή είναι η πιστή μου και δεν υπάρχει κωμωδία αν δεν πατάει πάνω σε ένα δράμα ενός καθημερινού ηρώα.
Μέσα από την τέχνη σας, σ όλα όσα τουλάχιστον κατάφερα να παρακολουθήσω από σας
αναδύεται ένα άρωμα ευγένειας, σεβασμού και αγάπη για τον θεατή. Εμείς το εισπράττουμε ως προέκταση του χαρακτήρα σας, θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για τη Σοφία Φιλιππίδου;
Να σας πω ευχαρίστως αν και είναι πολύπλοκο να μιλάει κανείς για τον εαυτό του. Ευγενής είμαι από μια βαθιά πίστη ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να πλησιάσεις και να αγαπήσεις τον άνθρωπο, την φύση και τα ζώα πέραν της ευγένειας. Αγαπώ και σέβομαι τους θεατές και δεν «κλέβω» ποτέ και σε καμμιά παράσταση γιατί θέλω από τα βάθη της ψυχής μου να ευχαριστήσω τους θεατές και να τους ανταποδώσω την τιμή που μου κάνανε να έρθουν να δουν εμένα και την παράσταση μας είτε παίζω είτε σκηνοθετώ. Δηλαδή αυτό, που ένας θεατής ετοιμάζεται να έρθει σε μια παράσταση και πληρώνει το εισιτήριο του στο ταμείο πριν δει την παράσταση μπορεί να με σκοτώσει από την ευθύνη που εχω απέναντι του!
Ποια συνεργασία δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Νομίζω πως δέθηκα με όλους τους ρόλους, όλα τα έργα, όλες τις παραστάσεις. Δεν κουβαλώ τους ρόλους σαν σαν κοστούμια, όχι! Εγιναν όλα ένα και κυλάνε στο αίμα μου σαν ζωογόνος ουσία. Αυτή η θεατρική ουσία μαζί με την καθημερινότητα και τις δυσκολίες αλλά και τις χάρες της ζωής γίναν ένα και διαμορφώσαν τον χαρακτήρα μου. Ίσως όμως η Βεγγέρα του Ηλία Καπετανάκη στην Πειραματική σκηνή της Τέχνης Θεσσαλονίκης (1985) και ο ρόλος της κυρίας Νερουλού σε σκηνοθεσία Νίκου Αρμάου που δεν έχει προηγούμενο και άλλαξε την ζωή μου αφού η δύναμη της επιτυχίας της μου έδωσε φτερά και με βοήθησε να πάρω την μεγάλη απόφαση να κατεβώ στην Αθήνα και να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου εντός των τειχών!
Είστε ένας δοτικός άνθρωπος .Για ποιο ιδανικό θα αγωνιζόσασταν;
Θα αγωνιζόμουν για την ανεξαρτησία και το έκανα σε όλη μου την ζωή φυσικά για την ελευθερία του λόγου πράγμα που έχω κατακτήσει εν μέρει αν και πιστεύω πως λειτουργεί -ίσως για το καλό μου -ένας μηχανισμός αυτολογοκρισίας που με βάζει στην διαδικασία να σκέφτομαι ουσιαστικά και βαθύτερα πριν μιλήσω: να ζυγιάζω τα λόγια μου και να μιλάω πολλές φορές με αλληγορίες και γρίφους. Θα αγωνιζόμουν για την δικαιοσύνη αν και νομίζω πως για αυτόν τον αγώνα πρέπει κανείς να θυσιάσει και την ζωή του ακόμη χωρίς επιτυχία.
Στον καιρό της καραντίνας η Σοφία Φιλιππίδου , αεικίνητη όπως είναι φτιάχνει μάσκες,έργα τέχνης, από πού ορμώμενη;
Αρχικά από ένα βαθύ μεταφυσικό φόβο και για να ξορκίσω το κακό έκανα φυλακτά και στις 23 Μαρτίου την πρώτη μου μάσκα κάτι σαν ξόρκι με σύμβολα και γούρια…Η μάσκα αυτή μου έδωσε τόση χαρά και μου πήρε τον φόβο και μετά η μια ιδέα ερχόταν μετά την άλλη . Άρχισα να «μιλάω» με τις μάσκες μου να επικοινωνώ από το διαδίκτυο…ήταν ένα παιχνίδι τέχνης δημιουργίας λόγου -μια περφορμανς αφού διάβαζα και κείμενα περί τέχνης με μάσκα-…γενικώς η χειροποίητες κατασκευές μου -που δεν ήταν για χρήση ουτε προς πώληση- απελευθέρωσαν μια ακόμη δημιουργική πλευρά μου και με βοήθησαν πολύ να επικοινωνώ και να μην φοβάμαι.
Support art workers.Οι ηθοποιοί και οι καλλιτέχνες έχουν πληγεί από την πανδημία του covid-19.Τι λύση προτείνετε;
Αυτό που συνέβη στον δικό μας χώρο δεν υπάρχει. Είναι ολοσχερής καταστροφή. Δεν νομίζω πως θα συνέλθουμε από το κτύπημα αν δεν βρεθεί το εμβόλιο. Είναι ένα μεγάλο στοίχημα πως και τι μπορούμε να κάνουμε όλοι όσοι εργάζονται στο θέατρο και στη τεχνη γενικότερα. Αυτό που συμβαίνει παγκοσμίως μας περνάει σε μια εποχή που δεν την φανταζόμαστε ποτέ. Προτείνω να δείξουμε σύνεση και ψυχραιμία. Αρχικά να βοηθηθούν σοβαρά όσοι εργάζονται στον χώρο και με υπομονή και ευρηματικότητα να κοιτάξουμε πως θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε αυτήν την καταστροφή. Τώρα, θέατρο με αποστάσεις και μέτρα ασφάλειας και θεατές με μάσκα στα δυο μέτρα δεν είναι λύση. Αρχίζει και θυμίζει επιστημονική φαντασία. Είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα. Ας το πάρουμε απόφαση πρώτα ότι πρέπει να κάτσουμε να σκεφτούμε και να κατανοήσουμε τι μας συμβαίνει. Η μαγεία του θέατρου είναι οι ανάσες των ηθοποιών και των θεατών από τις πρώτες τελετουργικές γιορτές. Η φύση του θέατρου θέλει το σώμα. Θα κάνουμε βέβαια θέατρο στο διαδίκτυο θα πειραματιστούμε αλλά αυτό είναι σαν το θέατρο στον ραδιόφωνο δηλαδή όχι θέατρο. Επομένως προτείνω να σταματήσουμε να κάνουμε θέατρο μέχρι να είμαστε ασφαλείς. Εντωμεταξύ μπορούμε να διαβάζουμε και φυσικά να σκεφτούμε σοβαρά πως θα ζήσουμε όσοι ζουν από το θέατρο και από την τέχνη τους.
Ισορροπείτε ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα;
Τώρα πλέον ναι ισορροπώ όσο ήμουν νεότερη πήγαινα με την βάρκα μου σε μια λίμνη συναισθημάτων αγαπούσα με πάθος, δινόμουν με αυταπάρνηση και είχα έντονο το πνεύμα της αυτοθυσίας για να αλλάξουμε τον κόσμο. Μετά κατάλαβα -όταν πια κατέρρευσαν οι ιδεολογίες -πως επέτρεπε να βάλω σε λειτουργία το μαθηματικό μου μυαλό. Να βρισκω πρακτικές λύσεις και να προστατεύω τον εαυτό μου από τα δηλητηριασμένα νερά και τους ασφυκτικούς και μολυσμένους με χώρους. Σε εκείνη την φάση άρχισα να απομακρύνομαι από τις εστίες μόλυνσης και να ψάχνω χώρους όπου θα μπορούσα με μια σχετική ελευθερία να αναπτύξω τα δημιουργικά μου χαρίσματα χωρίς να αναλώνομαι.
Από πού αντλεί η Σοφία Φιλιππίδου δύναμη;
Από ένα κομμάτι του εαυτού μου που έχει ακόμη καλή σχέση με το παιδί, με την χαρά, με το παιχνίδι, μια τιμιότητα και μια αθωότητα που δεν θέλω να την θυσιάσω στον βωμό της επιτυχίας. Ακόμη αντλώ δύναμη από τους απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας και του μόχθου, από την παγκόσμια ιστορία, από την περιπέτεια του ανθρώπου μέσα στους αιώνες, έχω καλή επαφή με τους μεγάλους πεθαμένους τους σέβομαι τους τιμώ και τους αγαπώ όπως και τους γονείς μου! Επίσης με εμπνέει και πάντα μου δείχνει τον δρόμο η φύση με τα μικρά και τα μεγάλα της θαύματα και το σύμπαν, αυτό το απέραντο μεγάλο ακατανόητο πράγμα που μισεί το κενό…και που φτιάχνει διαρκώς χώρο…για να χωρέσει την απεραντοσύνη του…
Έχετε γράψει και βιβλίο και μάλιστα έχετε ταλέντο στη συγγραφή. Τελικά οι τέχνες είναι συγκοινωνούντα δοχεία;
Το βιβλίο μου «Με μια σκάλα στο φεγγάρι»(2014.) περιλαμβάνει τα κείμενα που έγραφα για δυο χρόνια στην Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία (2013 -2014 )-πριν κλείσει οριστικά. Όπως καταλαβαίνετε υπήρξε πλήρης αποδοχή. Το συγγραφικό μου ταξίδι ξεκινάει πολύ πριν και από το θέατρο -όταν ακόμη ήμουν μαθήτρια γυμνάσιου- Ήταν ο πρώτος μυστικός μου «έρωτας» -ήμουν ακόμη μαθήτρια γυμνάσιου- τα νεανικά μου ποιήματα τα έχω κάψει χωρίς κανένα πόνο- Μετά έγραφα πάντα σε σχέση με το θέατρο αλλά δεν έβρισκα χαρά. Ποτέ δεν εγκατέλειψα τα τετράδια και τα μολύβια μου αλλά το γράψιμο μου έδινε πίκρα έτσι κατέφυγα στην καταγραφή των ονείρων μου -για να βρω την χαρά μου-… μέχρι που ήρθε η πρόταση από την Ελευθεροτυπία και σώθηκα! Νομίζω πως η ανάθεση με γέμισε αυτοπεποίθηση και ήταν το κλειδί για να γράψω. Η «παραγγελία» αυτό… που έπρεπε να παραδώσω το κείμενο μια συγκεκριμένη μέρα και ώρα κινητοποίησε όλους τους μηχανισμούς γραφής, απογείωσε φαντασία μου, με έβαλε να δουλεύω ακατάπαυστα μέρα νύχτα να ψάχνομαι να βλέπω μέχρι και οράματα Βρήκα την φόρμα βελτίωσα την τεχνική μου, «είπα» πράγματα δικά μου, ταξίδεψα πάνω από την επικαιρότητα, κατέβηκα στο όνειρο, ανέβηκα με μια σκάλα στο φεγγάρι…και άγγιξα με ένα τρόπο λοξό, την ποίηση και την λογοτεχνία… Νομίζω πως ναι απέδειξα και στον εαυτό μου αλλά και στους άλλους ότι μπορώ να γράφω αφού η πρόταση ήρθε αμέσως από τις εκδόσεις Καστανιώτη που ενέταξαν το βιβλίο μου στην λογοτεχνία. Και για να έρθουμε στην ερώτηση σας το θέατρο όπως και το σινεμά ενσωματώνει όλες τις τέχνες …είναι κοινωνική τέχνη… Ο ποιητής μπορεί να είναι μόνος, ο μουσικός… ο ζωγράφος…αλλά το θέατρο τους περιέχει όλους με ένα μαγικό τρόπο… γι’ αυτό αγαπώ να φτιάχνω θέατρο -και μάλιστα χειροποίητο- ώστε να μπορώ με τα χέρια μου το μυαλό και την καρδιά μου και να το χαλώ «να ράβω και να ξηλώνω» να χτίζω και να γκρεμίζω …μέχρι να βγει αληθινό και να μου μιλήσει!
Βρείτε την Σοφία Φιλιππίδου στο Facebook εδώ
