Σχεδόν 4 χρόνια μετά από την καθηλωτική λήξη της σειράς που άφησε εποχή, μπορούμε να αποστασιοποιηθούμε από τον καλιφορνέζικο εθισμό και να εξετάσουμε πλέον κριτικά τους “Sons of Anarchy” και τα κρίματά τους. Ο Kurt Sutter, ξεπλέκει μεθοδικά και καλοστημένα το κουβάρι της αφήγησης, κάνοντας τον θεατή να νιώθει ότι συμμετέχει κι αυτός στην σειρά, σαν ‘ναι κι αυτός κάτοικος στην κωμόπολη του Τσάρμινγκ, μιας παραδοσιακής αμερικανικής κοινότητας (ναι, με όλα τα σίρτζι μίρτζι και φολκλορ και τις παθογένειες), κι έτσι σιγά σιγά να αναπτύξει μια οικεία, ευχάριστη, σχεδόν οικογενειακή αίσθηση ασφάλειας μόλις πέφτουν οι τίτλοι της σειράς.
Κι εκεί ακριβώς αρχίζει να αποδομεί εσένα, τον αφελή θεατή, και μαζί ξεκινάει ν’ αποδομεί σιγά και βασανιστικά και τους ήρωες του, καλλιεργώντας σου παράλληλα την ελπίδα και ψευδαίσθηση ότι αυτή η αποδόμηση είναι το μεταβατικό στάδιο μιας νέας επερχόμενης υγειούς κατάστασης. Το τονίζω, ψευδαίσθηση, γιατί ξέρω ότι κι εσείς όπως κι εγώ, ακόμα κι αν το διαβάζετε τώρα, δεν πρόκειται να με πιστέψετε αν μπείτε στην διαδικασία να ζήσετε την σειρά. Και λέω ζήσετε γιατί αυτή την σειρά την ζεις (καλώς ή κακώς), τόσο επιτυχημένα καταφέρνει ο Kurt Sutter να βάλει στο πετσί σας την αφήγησή του για την ιστορία και τις παράνομες περιπέτειες ενός κλαμπ μοτοσυκλετιστών της βόρειας Καλιφόρνιας.
Και σαν άλλος Coppola, σκιαγραφεί την τραγική φιγούρα του νεαρού Τζάκσον, ο οποίος θέλει να αποστασιοποιηθεί από τα λάθη και την δραματική ζωή της οικογένειάς του και καταλήγει να “βαπτισθεί” σ’ αυτά (ναι θα βρίσκετε συνεχώς ομοιότητες με τον Νονό) με συνέπειες που ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να φανταστεί. Η σειρά είναι χάρμα ηθοποιίας και οι χαρακτήρες έχουν βάθος, φορές απρόσμενα ανθρώπινο. Παρ’ όλ’ αυτά, παίζοντας με την ψυχολογία και το μυαλό μας, ο δημιουργός δεν αφήνει πότέ τον θεατή να ευησυχαστεί, υπενθυμίζοντας συνεχώς πως αυτοί οι άνθρωποι που επεισόδιο με το επεισόδιο αρχίζεις και αγαπάς και δένεσαι μαζί τους σαν οικογένεια, είναι στο τέλος και πέρα απ’ όλα μερικοί ακόμα εγκληματίες, ικανοί για οτιδήποτε. Παράλληλα, ο σεναριογράφος, χωρίς να εστιάζει εκεί, επιλαμβάνεται, ενίοτε εμμέσως, διάφορων μελανών σημείων της αμερικανικής κοινωνίας, όπως η κυριαρχία της διαφθοράς, οι φυλετικές διακρίσεις, η ανεπαρκής παιδεία και όλα τα επακόλουθα αυτής προβλήματα, ο έντονος σεξισμός και κατά συνέπεια τα άνισα δικαιώματα στο μέλλον. Σκεφτείτε άλλωστε ότι έχουμε να κάνουμε με …τελειωμένους τσοπεράδες (που μπορεί να έχουν την καρδιά ενός μικρού παιδιού αλλά έχουν και την επιπολαιότητα ενός ανώριμου έφηβου) που έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε όπλα, γυναίκες και ναρκωτικά. Ναι, αυτό που σκέφτεστε, ακριβώς.
Και εδώ είναι το περίεργο με τους Γιους της Αναρχίας, here’s the thing με αυτή την τόσο…ιδιαίτερη σειρά. Η σειρά είναι σάπια. Μέχρι το κόκκαλο. Τόσο που φτάνεις να τους σιχαίνεσαι όλους (με ελάχιστες εξαιρέσεις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού). Την ίδια στιγμή νιώθεις λες και μεγάλωσες μαζί τους, τόσο που αν έστω διανοηθείς να μην ολοκληρώσεις τους κύκλους ξέρεις ότι η καλιφορνέζικη white trash ζωή σου θα μείνει μισή. Το Sons of Anarchy δεν σταματάς να το βλέπεις, απλά γιατί δεν γίνεται να το σταματήσεις. Την σειρά αυτή δεν την τελειώνεις, σε τελειώνει αυτή.
Well done στον Kurt Sutter, που σαν βέρος αμερικανός απομυθοποιεί μέσω μιας τραγικής αποθέωσης κάθε wild και dreamy φαντασίωση που κάτι αγιάτρευτοι αφελείς αμερικανόπληκτοι σαν κι εμένα τρέφουν για την ήπειρο των ονειροπόλων και των άγριων παιδιών.
Και όμως, μια μέρα μετά, αναπολώντας τα κατάξανθα μαλλιά του πιο όμορφου τσοπερά της γης, και πάνω που αρχίζεις να συνέρχεσαι από την μοτοσυκλετιστική ονείρωξη που στοίχησε 216 ώρες από τη ζωή σου (9 μέρες dear God!), προσπαθείς να βρεις έναν επαρκή λόγο για τον οποίο όχι εθίστηκες (γιατί υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτό) αλλά χωρίς αναστολές έπεσες σαν απελπισμένος εραστής στην αριστοτεχνική παγίδα του βασανιστικού και ανίερου Sons of Anarchy. Και τότε έκπληκτος συνειδητοποιείς ότι η σειρά που σιχάθηκες να λατρεύεις και λάτρεψες να σιχαίνεσαι είχε το συναρπαστικότερο soundtrack ever και μένεις άναυδος να μουρμουράς “oh darling darling, what have I done”…
