Το 1924 ο Μπρεχτ μαζί με τον Φοϋχτβάνγκερ αποφασίζουν να διασκευάσουν το έργο “Η ζωή του Εδουάρδου Β’ της Αγγλίας” του Μάρλοου για το θέατρο του Μονάχου. Το έργο μιλάει για το πάθος του Βασιλιά Εδουάρδου Β’ για τον Γκάβεστον, γιο ενός λονδρέζου χασάπη που οδήγησε την Αγγλία στον εμφύλιο πόλεμο. Αυτό που κάνει αυτό το έργο ξεχωριστό δεν είναι τόσο η υπόθεση του, όσο το ότι σε αυτό ο Μπρέχτ άρχισε να επεξεργάζεται την σωματική έκφραση των ηθοποιών του. Η απαίτηση του ήταν να αποφεύγονται τελείως οι συναισθηματισμοί και ο στόμφος στο παίξιμο.
Η μεγαλύτερη όμως σκηνοθετική πρόκληση για τον Μπρέχτ σε αυτό το έργο ήταν να τοποθετήσει σωστά τους στρατιώτες για τη σκηνή της μάχης στο Κίλινγουωρθ. Σκεφτόταν τι το χαρακτηριστικό είχαν. Ήταν σίγουρα χλωμοί και κουρασμένοι και φοβούνταν. Έτσι ο Μπρέχτ αποφάσισε να καλύψει τα πρόσωπα των στρατιωτών με κιμωλία και όλο το ύφος του έργου καθορίστηκε από αυτό το εύρημα. Εμάς σήμερά ίσως μας φαίνεται μικρής σημασίας εύρημα, αλλά το επικό θέατρο επρόκειτο να γεννηθεί.
Λίγο πριν το επόμενο έργο του, ο Μπρέχτ μαζί με τον φίλο του Άρνολντ Μπρόννεν πήγαν να ακούσουν τον Χίτλερ σε μια συγκέντρωση στο Μόναχο. Τρομοκρατημένος από τις παρελάσεις των Τμημάτων εφόδου, ο Μπρέχτ καταλαβαίνει σε ποιο βαθμό μπορεί να χειραγωγηθεί ο άνθρωπος της εποχής του.
Στο επόμενο έργο του με τίτλο “Άνδρας για άνδρα” ο Μπρέχτ για πρώτη φορά χρησιμοποιεί τραγούδια και σχόλια που απευθύνονται ευθέως στο κοινό, ζητά όμως από τους θεατές να κρατήσουν μια κριτική απόσταση.
Εκείνη την εποχή ο Μπρέχτ σύχναζε σε πυγμαχικούς αγώνες και μάλιστα ανέλαβε να γράψει και την βιογραφία του φίλου του πυγμάχου Σαμψών Κόρνερ. Τι ήταν αυτό που τον έκανε να ενθουσιάζεται με την πυγμαχία και πως συνδέεται αυτό με το επικό θέατρο; Η απάντηση είναι το κοινό! Σύμφωνα με τον Μπρέχτ το κοινό που πηγαίνει στα στάδια ξέρει ότι θα δει ανθρώπους γυμνασμένους να αναπτύσσουν τις δυνάμεις τους με τρόπο που σε πείθει ότι το κάνουν για το κέφι τους. Ο Μπρεχτ απεχθάνεται το «καθωσπρέπει» κοινό που συχνάζει στο αστικό θέατρο και καλλιεργεί την κλίση του για το χυδαίο από αντίδραση στις λογοτεχνικές παραδόσεις της αστικής τάξης.
Το ενδιαφέρον του για τις νέες μορφές θεατρικής έκφρασης θα τον φέρει κοντά στο προλεταριακό σοβιετικό θέατρο του Έρβιν Πισκάτορ το οποίο όμως δεν τον πείθει ότι μπορεί να κινητοποιήσει το κοινό για επανάσταση. Για τον Μπρεχτ το ντεκόρ πρέπει να κάνει σαφές στον θεατή ότι βρίσκεται στο θέατρο και όχι σε έναν άλλον κόσμο υπερβατικό. Επιμένει να φαίνονται οι προβολείς και ο μηχανικός εξοπλισμός στη σκηνή.
Από πολύ παλιά ο Μπρέχτ είχε σκεφτεί να ενσωματώσει στο θέατρο του τη μουσική σαν ανεξάρτητο στοιχείο. Έτσι το 1928 ανεβάζει με τον Κουρτ Βάιλ την «Όπερα της πεντάρας» που είχε ανέλπιστη επιτυχία. Στα 1927 ο Μπρεχτ και ο Βάιλ ανεβάζουν το “Μαχάγκονυ” ένα έργο για μια ονειρεμένη πολιτεία όπου τα πάντα επιτρέπονται. Το “Μαχάγκονυ” που είναι επίτηδες απλό και γεμάτο υπαινιγμούς αποτελεί το σημείο συνάντησης του ψυχαγωγικού και του διδακτικού θεάτρου. Στις παρατηρήσεις του για το Μαχάγκονυ συνοψίζονται οι βασικές αρχές του επικού θεάτρου. Το επικό θέατρο κάνει τον θεατή παρατηρητή και τον αναγκάζει να πάρει αποφάσεις. Το επικό θέατρο εκτός από το να ερμηνεύει τον κόσμο, θέλει και να τον αλλάξει!
