Την θεατρική παράσταση «Επτά γράμματα» του Δημήτρη Πλαβούκου είχαμε την δυνατότητα να παρακολουθήσουμε στο θέατρο Vault. Μια παράσταση-ύμνος στη διαφορετικότητα, που μας φέρνει αντιμέτωπους με τις επιλογές μας σε ένα ταξίδι ενδοσκόπησης και αυτοκριτικής.
Επτά άνθρωποι, τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, αλλά με μια έντονη ιστορία να μοιραστούν εμπρός μας, πανέτοιμοι να μας ξεναγήσουν στο δικό τους ταξίδι.
Στην αίθουσα που ήταν ειδικά διαμορφωμένη ώστε να καλύπτει δυο σειρές θεατών μπροστά στην σκηνή και πλάγια, είδαμε όρθια την ομάδα των ηθοποιών και σε ακίνητη θέση να μας περιμένουν πριν ξεκινήσει ακόμα η παράσταση. Με μια σιωπή όλο λόγια και μουσική όλο μυστήριο και ένταση να ντύνει την περίσταση, ήδη σε έχουν κερδίσει.
Παρότι αρχικά εμφανίστηκαν όλοι μαζί, η ιστορία του καθενός ξεκινάει σπονδυλωτά με την δική του ξεχωριστή αφήγηση. Μερικοί από αυτούς μιλούν τολμηρά και αμετανόητα, ενώ άλλοι συγκρατούν ακόμα τις σκέψεις τους, ανάλογες των πράξεων τους, και αυτό ίσως τους στοιχίσει.
Η παράσταση «Επτά γράμματα» ξεκινάει με έντονα σκηνικά χρώματα και ιδιαίτερη μουσική, καθώς μας ξεναγεί στο μεσοδιάστημα μεταξύ Παραδείσου και Κόλασης. Είναι ακριβώς εκείνο το σημείο που έχει φύγει ένας άνθρωπος από την ζωή, και πρέπει η ψυχή του να κριθεί για να αποφασιστεί που πρέπει να μεταβεί. Στο φως του Παραδείσου, στο σκοτάδι της Κόλασης, ή ακόμα χειρότερα στο ίδιο το μεσοδιάστημα του επαναλαμβανόμενου πνευματικού «κενού».
Το σενάριο του Δημήτρη Πλαβούκου μπλέκει το φανταστικό μεσοδιάστημα για να μας μιλήσει με πολύ ξεκάθαρο τρόπο, για αυτό το οποίο θα βιώσουμε όλοι μας κάποια στιγμή. Και αυτό δεν είναι άλλο από τον ίδιο τον θάνατο. Με λόγια γροθιά στο στομάχι, που πότε σε ταράζουν και πότε σε κάνουν πιο δυνατό μέσα από την δυναμική του τι κάνεις για την χρονική μεσολάβηση μεταξύ της ζωής και του θανάτου; Η παράσταση «Επτά γράμματα» θέλει να περάσει στον θεατή πως όσο μεγάλος ή μικρός ηλικιακά μπορεί να είσαι, όταν έρθει ο θάνατος σε εσένα, σημασία έχει τι έζησες και πόσο ελεύθερα έως τότε, και ακόμα περισσότερο πόσο κρίθηκες για τις επιλογές της ζωής σου. Φυσικά, το νόημα της παράστασης επικεντρώνεται στην διαφορετικότητα των ανθρώπων είτε εκείνη είναι σεξουαλικής φύσης είτε ευαισθησίας είτε σκληρότητας και πως εντάσσεται στο κοινωνικό πλαίσιο και δυσκολεύει τις διαπροσωπικές σχέσεις ή πόσο δεν θα έπρεπε να τις δυσκολεύει. Σκηνικά, οι εναλλαγές της παρουσίασης γίνονται με μορφή μονολόγων, ενώ και η μουσική αποδίδεται με τις απαραίτητες παύσεις στο σπονδυλωτό αυτό έργο, που συνδυάζει το θεατρικό με το μουσικό και χορευτικό μέρος υπό την αίγλη του μυστηριακού.
Με αρχή την αγαπημένη φράση – μότο της παράστασης «Στη ζωή είμαστε όλοι ίσοι». Άρα και στο θάνατο και στο ενδιάμεσο και σε ό,τι άλλο είμαστε όσο αναπνέουμε, ετοιμαστείτε σε αυτές τις δυο τελευταίες παραστάσεις, σήμερα Δευτέρα και αύριο Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2019 να αναμετρηθείτε με τις εσώτερες ραγισμένες καρδιές σας.
