Στο θέατρο Κνωσός βρεθήκαμε την Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου στην avant πρεμιέρα της παράστασης «Stage’s Vibes» του Jimmys Kalis σε σκηνοθεσία Μάνου Μπράτη. Πρόκειται για την πρώτη πανευρωπαϊκή εκτέλεση του έργου του διεθνούς φήμης χορογράφου Jimmys Kalis, έπειτα από μια πολυετή επιτυχία στις Η.Π.Α.
Η υπόθεση του έργου Stage’s vibes μας ταξιδεύει στο χρονικό μιας θεατρικής ομάδας με αρχηγό τον χορογράφο Λαντ να γυρνάει από περιοδεία οδικώς καθώς πέφτει σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Από την ομάδα, η πρίμα μπαλαρίνα, Κλειώ, τραυματίζεται τόσο που μένει ανάπηρη. Επιστρέφοντας πίσω στην έδρα τους, η ομάδα πρέπει να αποφασίσει τι θα κάνει, αφού πλησιάζει ένας παγκόσμιος διαγωνισμός χορού, στον οποίο θα πάρει μέρος.
Όταν βρίσκεται κανείς στις πρόβες μιας θεατρικής παράστασης, έχει την δυνατότητα να παρατηρήσει ακόμα περισσότερο τις λεπτομέρειες της εκάστοτε ερμηνείας. Στο θεατρικό μας παρουσιάστηκαν σε όχι γραμμικό χρόνο οι ενότητες στις οποίες πέρασε η ομάδα. Σε πιο ήσυχους τόνους – η μουσική δεν χρειαζόταν να είναι δυνατή και παντού παρούσα στις πρόβες – αλλά με τόσο ουσιαστικό τρόπο, παρακολουθήσαμε την σκιαγράφηση μιας ομάδας, τσαλακωμένης με έντονα συναισθήματα. Βέβαια μας κράτησαν τα καλύτερα για το τέλος, για τα οποία θα αναφερθούμε λίγο αργότερα.
Εν αρχή ήταν η πρίμα μπαλαρίνα, η Κλειώ, το πιο εργατικό και ικανό κορίτσι, η πρώτη από όλες τις χορεύτριες. Αυτή η συνθήκη από μόνη της δημιουργεί πάντα το δίπολο που εκφράζει τις αποστάσεις, τα τραύματα, τους αφορισμούς, την αυτοεκτίμηση και την αλαζονεία και την πλήρη διάσπαση της συγκρότησης μιας ομάδας. Και ακριβώς από το ένα άκρο στο άλλο, όταν η Κλειώ μένει πλέον ανάπηρη, βλέπουμε όλα τα συναισθήματα των υπολοίπων και της ίδιας να αναγεννιούνται και να μεταφράζονται είτε θετικά είτε αρνητικά.
Για την ομάδα των κοριτσιών, όπου κατά τόπους γινόταν λιγότερη, οι σκηνικοί στόχοι εξελίχθηκαν πιστοί στην ανάδειξη τόσο της μοναχικότητας που βιώνει στο παρόν η Κλειώ, ως αιώνια τραυματισμένη για πάντα, καθώς και στο παρελθόν με το υψηλές προσδοκίες, τον έρωτα, την εσωστρεφή προσωπικότητα και φυσικά τις κακές γλώσσες. Οι έντονες σκηνές της μοναξιάς ντύθηκαν με ιδιαίτερη μουσική και την Κλειώ είτε καθισμένη στο καροτσάκι είτε εν κινήσει χορεύοντας στον αέναο κύκλο της ζωής.
Στην σκηνή είδαμε την ομάδα με τον δάσκαλο Λαντ να βρίσκεται σε αίθουσα σχολής χορού, εκτελώντας πρόβες για το διαγωνισμό και βιώσαμε το ιδιαίτερο συναίσθημα που προσφέρει το «θέατρο εν θεάτρω». Αυτό το περίπλοκο συναίσθημα που βιώνει τόσο ο δημιουργός όσο και ο θεατής για το τι συμβαίνει μέχρι την τελική παρουσίαση. Ανάμεσα στις πρόβες που μας χάρισαν χαμόγελα, σκέψεις, ίντριγκες, στεναχώριες και βαθιά συγκίνηση, είδαμε τον κορυφαίο Ισπανό χορευτή του flamenco Adolfo Vega και την Βανέσσα Βάνα Καζαντζιάν να μας ταξιδεύουν δυναμικά και σαγηνευτικά προκαλώντας την ρίγη για τα τσιγγάνικα ερωτικά τραγούδια. Αλλά και στις σόλο ερμηνείες, τις εξίσου μαγευτικές και σημαντικές, όταν είδαμε επί σκηνής τον διακεκριμένο σολίστ του μπαλέτου Θεόφιλο Παντελεήμωνα, αλλά και τον κορυφαίο performer της jazz, των κρουστών και του αυτοσχεδιασμού, Νίκο Τουλιάτο να ντύνουν ιδανικά με την απαραίτητη ένταση, στον τρόπο και εν συνοδεία των χρωμάτων της σκηνής. Η παράσταση πλαισιώθηκε από πολύ γνωστά ονόματα, και αναφορικά με τους κύκλους του μπαλέτου, της απόλυτης κλασσικής έκφρασης, δεν θα μπορούσε να λείπει μια prima μπαλαρίνα, και συγκεκριμένα η Kate Johnson.
Ως μουσικοθεατρική παράσταση, στο Stage’s Vibes υπάρχει η πρωτοποριακή κίνηση της ζωντανής μουσικής. Η σκηνή όπου έρχεται στην ομάδα η Άννα Καρλαύτη μέχρι την πλήρη ενσάρκωση της στην ομάδα στο πλαίσιο των προβών, κέρδισε το κοινό με περίσσεια συγκίνηση. Μα δεν ήταν μόνο για την ιδανική χρήση του πιάνου, αλλά φυσικά και για την άρτια μουσική της δεινότητα που μετρούσε αξιότιμες ροκ – επαναστατικές στιγμές σε κάθε «λύση» του πενταγράμμου. Η Άννα Καρλαύτη κεντρική τραγουδίστρια του ελληνικού ροκ συγκροτήματος Motivo 4, μας χάρισε μια ιδιαίτερη βραδιά μέσα στην ήδη ιδιαίτερα δημιουργική βραδιά όλων των συντελεστών.
Μέσα στο κλίμα του ανταγωνισμού και της δημιουργικότητας γίνεται σαφής η ελπίδα, η μόνο τελευταία λύση και ευκαιρία που μπορεί να υπάρξει ώστε οποιαδήποτε ομάδα να μπορέσει να ανέλθει ξανά. Και ουσιαστικά αυτό είναι και το συνολικό μήνυμα της παράστασης.
