«Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό, είναι οι άνθρωποι, εσείς κι εγώ, είναι η αναπνοή σας στη σιωπή μας τέλος, είναι η αγάπη σας για μας»…
απήγγειλε ο Δήμητρης Μυράτ στο έργο του Πιραντέλο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» (1961-62, στο «Αθηνών»), ντυμένο με μουσικές και τραγούδια Μάνου Χατζιδάκι. Ειναι αλήθεια διότι η σχέση κοινού – ηθοποίου είναι μια σχέση μαγική , ερωτική , δημιουργει και μεταδίδει συναισθήματα, θεραπεύει, γίνεται αρωγός ψυχικής ευεξίας.
Ο Δημήτρης Μυράτ ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής, θιασάρχης, θεωρητικός και δάσκαλος, γιος του Μήτσου Μυράτ και της Χρυσούλας Κοτοπούλη (αδελφής της Μαρίκας), υπήρξε μια από τις πιο αξιόλογες μορφές του ελληνικού θεάτρου.
Γεννήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου του 1908 ενω ο τόπος καταγωγής τους δεν είναι ξεκάθαρος αφού λέγεται από κάποιους ότι ήταν η Αθήνα ενώ για κάποιους άλλους το Μπογιάτι (σημερινή Άνοιξη Αττικής).
Το ακαδημαϊκό του υπόβαθρο περιλαμβάνει σπουδές Φιλολογίας στο Βερολίνο και θέατρου στη Δραματική Σχολή του μεγάλου Αυστριακού σκηνοθέτη Μαξ Ράινχαρτ, αλλά και στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η πρώτη επαφή του επι σκηνής έλαβε χώρα το 1931 στο θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη, όπου διήρκησε για 16 περίπου χρόνια ως το 1947, από το 1947 μέχρι το 1950 υπήρξε πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου, καλλιτεχνικός Διευθυντής στο Θέατρο Κοτοπούλη – ΡΕΞ άπό το 1951 μέχρι το 1956 ενώ από το 1957 διεύθυνε δικό του θίασο.
Για μια ενδιάμεση τριετία (1947 – 1950) έπαιξε στο Εθνικό Θέατρο («Συρανό ντε Μπερζεράκ», «Το ημέρωμα της Στρίγγλας», «Ορέστεια») όπου και έπαιξε τον Ορέστη με Κλυταιμνήστρα την Κοτοπούλη και σκηνοθέτη τον Ροντήρη, το 1949). Στο ΡΕΞ ο Μυράτ σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στην «Άννα των χιλίων ημερών» (με την Μελίνα Μερκούρη), στον «Κορυδαλλό» του Ζαν Ανούιγ, στο «Η βασίλισσα και οι επαναστάτες» του Ούγκο Μπέττι, στο «Ρέκβιεμ για μια μοναχή» του Ουίλιαμ Φώκνερ, στη «Λυσσασμένη γάτα» του Τένεσι Ουίλιαμς, στον «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ.
Συνεργάστηκε με πολύ σημαντικούς πρωταγωνιστές (Συνοδινού, Ηλιόπουλος, Διαμαντόπουλος, Κατράκης, Τσαγανέας), ενώ το 1957 ιδρύει, μαζί με τη σύζυγό του Βούλα Ζουμπουλάκη, προσωπικό θίασο και στεγάζονται (ως το θάνατό του) στο Θέατρο ΑΘΗΝΩΝ της οδού Βουκουρεστίου. Εκεί ανέβασε και έπαιξε Πιραντέλλο («Απόψε αυτοσχεδιάζουμε», «Να ντύσουμε τους γυμνούς»), Μπρεχτ («Αγία Ιωάννα των σφαγείων»), έργα του Σώμερσετ Μωμ, της Δάφνης ντυ Μωριέ, την «Εκάβη» του Ευριπίδη και την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή και πολλά άλλα.
Για πάρα πολλά χρόνια διετέλεσε καθηγητής στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και Διευθυντής του Ωδείου Αθηνών.
Ο Δημήτρης Μυράτ υπήρξε πολύ σημαντικός πνευματικός άνθρωπος, λόγιος, με βαθύτατη κουλτούρα και γλωσσική παιδεία, γνώστης της λατινικής γλώσσας και παρουσιάζει πλούσιο συγγραφικό έργο.
Πέθανε στις 10 Ιανουαρίου του 1991, σε ηλικία 83 ετών.
