Η Μελίνα Μερκούρη γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1920 στο Κολωνάκι. Καταγόταν από εύπορη οικογένεια με βαθιές πολιτικές ρίζες. Ο πατέρας της, Σταμάτης Μερκούρης διετέλεσε βουλευτής και υπουργός διαφόρων κομμάτων( Λαϊκό Κόμμα, Ελληνικός Συναγερμός, ΕΔΑ). Ο παππούς της, Σπυρίδωνας Μερκούρης υπήρξε ο μακροβιότερος δήμαρχος Αθηνών. Έμαθε στη μικρή τότε Μελίνα να είναι γενναία και να τιμάει την πατρίδα της. Στα σχολικά της χρόνια ήταν άτακτη και δεν την ενδιέφεραν τα μαθήματα.
Τον χειμώνα του 1939, η Μελίνα Μερκούρη παντρεύτηκε τον εύπορο Παναγή Χαροκόπο αλλά χώρισαν το 1962. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής είχε ερωτική σχέση με τον μαυραγορίτη Φειδία Γιαδικιάρογλου. Απολογήθηκε για αυτή τη σχέση πάρα πολλές φορές. Το 1943 έδωσε, κρυφά από τους γονείς της και με άδεια του συζύγου της, εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου όπου αποφοίτησε το 1946. Το θεατρικό ντεμπούτο της το έκανε με «Το μοναπάτι της σκλαβιάς» του Αλέξη Σολωμού. Όμως η παράσταση κατέβηκε εξαιτίας των επεισοδίων των Δεκεμβριανών.
Η Μελίνα δεν άργησε να γίνει πρωταγωνίστρια τόσο στο εγχώριο όσο και στο διεθνές θεατρικό σανίδι. Το 1949 ήταν η πρώτη Ελληνίδα ηθοποιός που ερμήνευσε τη Μπλανς Ντιμπουά (Blanche Dubois) στο έργο «Λεωφορείον ο Πόθος» το οποίο παίχτηκε στο Θέατρο Τέχνης. Το 1951 στη Γαλλία έγινε η μούσα του Μαρσέλ Ασάρ. Δυο χρόνια αργότερα κέρδισε το βραβείο «Μαρίκα Κοτοπούλη». Το 1955 επανήλθε στην Ελλάδα και πρωταγωνίστησε σε έργα ρεπερτορίου, όπως «Μάκβεθ» του Σαίξπιρ, «Κορυδαλλός» του Ζαν Ανούιγ και «Λυσσασμένη Γάτα» του Τένεσι Γουίλιαμς.
Την ίδια χρονιά η Μελίνα αποφάσισε να ασχοληθεί και με τον κινηματογράφο. Έτσι, έκανε το κινηματογραφικό ντεμπούτο της με τη ταινία «Στέλλα» βασισμένη στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια». Για την ερμηνεία της η Μελίνα ήταν υποψήφια στο Φεστιβάλ των Καννών. Εκεί γνώρισε και ερωτεύτηκε τον Ζυλ Ντασσέν τον οποίο παντρεύτηκε στις 18 Μαΐου του 1966 στο δημαρχείο της Λωζάνης. Παρόντες στο γάμο τους ήταν ο Νίκος Κούρκουλος, ο δικηγόρος του Ντασσέν με τη γυναίκα του και ο ληξίαρχος. Έκτοτε συνέργαστηκε με το σύζυγο της σε αρκετές ταινίες όπως το «Ποτέ την Κυριακή» και άλλα.
Κατά την επταετία της δικτατορίας έπαιξε μόνο δύο έργα, ένα στην Αμερική και ένα στην Ελλάδα. Το 1967 στο «Broadway» των ΗΠΑ ανέβασε μαζί με τον Νίκο Κούρκουλο το «Illya Darling». Η παράσταση είχε τεράστια επιτυχία λόγω της οποίας η Μελίνα έγινε εξώφυλλο στο αμερικάνικο περιοδικό «Life» και ήταν υποψήφια για το βραβείο Tony. Στην Ελλάδα ανέβασε τη «Λυσιστράτη» σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. Λίγο αργότερα οι συνταγματάρχες της αφαίρεσαν την ελληνική υπηκοότητα.
Μετά τη πτώση της δικατορίας επέστρεψε από τη Γαλλία που είχε αυτοεξοριστεί. Το 1975, η Μελίνα ανέβασε μαζί με το Νίκο Κούρκουλο την «Όπερα της Πεντάρας» του Μπρέχτ στο Θέατρο Κάππα με μεγάλη επιτυχία. Έπειτα έπαιξε την «Μήδεια» στο ΚΘΒΕ και το έργο «Συντροφιά με τον Μπρέχτ» όπου ερμήνευσε το τραγούδι «Άννα μη κλαις» του Θάνου Μικρούτσικου. Το 1980 ολοκλήρωσε τη θεατρική της πορεία με τη τραγωδία «Ορέστεια» στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου από το Θέατρο Τέχνης.
Στη συνέχεια, η Μελίνα αποφάσισε να ασχοληθεί με τη πολιτική η οποία την ενδιέφερε από τα νεανικά της χρόνια. Διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού σε όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ για αυτό το λόγο θεωρείται η μακροβιότερη Υπουργός Πολιτισμού του ελληνικού κράτους. Η Μελίνα άφησε τη σφραγίδα της σε πολλά πολιτιστικά ζητήματα όπως στην ίδρυση των ΔΗΠΕΘΕ, στη δημιουργία του θεσμού της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας και στη προσπάθεια για επιστροφή των κλεμμένων μαρμάρων του Παρθενώνα.
Σε ηλικία 74 ετών άφησε την τελευταία της πνοή στη Νέα Υόρκη ένα πρωινό του Μάρτη του 1994. Στη μνήμη της καθιερώθηκε το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» που δίδεται κάθε χρόνο σε νέες ηθοποιούς για την ερμηνεία τους στο θεατρικό σανίδι. Τέλος, το 2020 είναι έτος αφιερωμένο στη μνήμη της αφού συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση της. Το περιοδικό «Vogue» για να τιμήσει τη μνήμη της φωτογράφισε το μοντέλο Georgina Grenville ως Μελίνα Μερκούρη.
Πηγή:
https://www.britannica.com/biography/Melina-Mercouri
