Η αρχαία τραγωδία, ένα από τα διασημότερα θεατρικά είδη στον κόσμο, είχε την καταγωγή της στον ελληνικό αρχαίο κόσμο, μαζί με την κωμωδία και το σατυρικό δράμα. Η πρώτη της εμφάνιση έγινε στις τελετές λατρείας του Διονύσου, ενώ αργότερα άρχισε να λαμβάνει χώρα και αυτόνομα από τις συγκεκριμένες εορτές. Οι θεωρίες για την αρχική του μορφή είναι πολλές. Ο Vernant-Naquet θεωρούσε πως η τραγωδία ήταν μια νέα και αυτόνομη έκφανση θεάτρου, με δικούς του κανόνες και χαρακτηριστικά, ενώ ο Άλμπιν Λέσκυ υποστηρίζει πως αποτελεί εξέλιξη του διθυράμβου, εμπλουτίζοντας την ήδη υπαρκτή άποψη του Αριστοτέλη για αυτή την προέλευση της τραγωδίας. Πρώτος δημιουργός της τραγωδίας θεωρείται ο Θέσπις. Όμως ο πρώτος που τόλμησε να δημιουργήσει τραγικό θέατρο με ιστορικά γεγονότα ήταν ο Φρύνιχος, δίνοντας έτσι στα έργα του μία πολιτική χροιά, δημιουργώντας μια καινοτομία και ξεφεύγοντας από την συνηθισμένη εξιστόρηση των μύθων.
Η αρχαία τραγωδία χωριζόταν στα κατά ποιόν και τα κατά ποσόν μέρη και τις υποκατηγορίες τους. Τα κατά ποιόν μέρη αποτελούν ουσιαστικά τα ποιοτικά μέρη που αποτελούν την τραγωδία, δηλαδή όλα τα συστατικά της στοιχεία και είναι τα εξής: α) ο μύθος, δηλαδή η υπόθεση του έργου, β) το ήθος είναι οι χαρακτήρες της πλοκής, γ) η διάνοια είναι το σύνολο των ιδεών που εκφράζονται μέσα από το κείμενο, δ) η λέξις αποτελεί τα γλωσσικά μέσα που χρησιμοποιούνται, ε) το μέλος είναι το μουσικό κομμάτι της παράστασης και στ) ή όψις είναι ό,τι φέρει πάνω του ο ηθοποιός (π.χ. βάψιμο, ενδυμασία κ.λ.π.) και η σκηνογραφία.
Τα κατά ποσόν μέρη είναι τα τεχνικά μέρη που διακρίνονται σε ένα έργο και συμβάλλουν στην οργάνωσή του σε αρχή, μέση και τέλος και τα αποτελούν: α) ο πρόλογος, τον οποίο αφηγούνται ηθοποιοί, προϊδεάζοντας τους θεατές τι πρόκειται να δουν, β) η πάροδος, όπου εισέρχεται στο χώρο ο χορός (ο χορός δεν χόρευε τόσο, παρά τραγουδούσε ή συνδιαλεγόταν με τους ήρωες) και τραγουδά το πρώτο του χορικό κομμάτι (=το κάθε τραγούδι που έλεγε ο χορός), γ) το επεισόδιο (υπάρχουν πολλά, αλλά μετά την πάροδο ξεκινάει το πρώτο επεισόδιο), το κομμάτι της τραγωδίας που εκτυλίσσεται ανάμεσα σε δύο χορικά, δ) το στάσιμον, σημείο κατά το οποίο οι υπόλοιποι ήρωες απομακρύνονται από τη σκηνή και μένει ο χορός και τραγουδάει και χορεύει, ενώ κάθε επεισόδιο ακολουθείται από ένα στάσιμο και αυτό επαναλαμβάνεται μέχρι το τέλος, ε) η έξοδος, όπου ο χορός αποχωρεί τραγουδώντας με πιο βαθιές έννοιες και με λόγια που αφορούν το τέλος του θεατρικού και στ) ο κομμός, που είναι ουσιαστικά ο θρήνος που γίνεται από τους ηθοποιούς και το χορό μαζί.
Ένα από τα πράγματα που πολύς κόσμος δεν γνωρίζει, είναι πως οι ηθοποιοί ήταν μόνο άντρες και όταν έπρεπε να υπάρξει γυναικείος ρόλος, τότε αυτόν τον έκαναν πάλι άνδρες με την ανάλογη περιβολή και βάψιμο. Οι ήρωες ήταν άτομα που καταβάλλονταν από καθημερινούς φόβους και δεν καταδικάζονταν σε τραγικό τέλος εξαρχής, αλλά έπρεπε να υπάρχει πλοκή που θα έβαζε το θεατή στη διαδικασία να σκεφτεί και να προβληματιστεί. Σημαντικό κομμάτι της τραγωδίας ήταν και η τραγική ειρωνεία, όπου οι πρωταγωνιστές αγνοούν ή δεν γνωρίζουν την αλήθεια και τη μελλοντική κορύφωση, τη στιγμή που οι θεατές έχουν ενημερωθεί για το τι πραγματικά συμβαίνει και βρίσκονται σε μία θέση αγωνίας για την ροή της ιστορίας και το τέλος. Αυτή η τεχνική συμβάλλει στη συναισθηματική φόρτιση του κόσμου και αποτελεί απόδειξη της διαδραστικότητας του θεάτρου, όπου οι ίδιοι οι θεατές έμμεσα λαμβάνουν μέρος στην υπόθεση. Όπως και σε όλα τα υπόλοιπα είδη αρχαίου θεάτρου, έτσι και στην τραγωδία διάφορα τεχνολογικά τεχνάσματα χρησιμοποιούνταν για την ομαλή πραγμάτωση της υπόθεσης.
Σήμερα η αρχαία τραγωδία αποτελεί ένα από τα κυριότερα και πιο προβεβλημένα είδη θεάτρου και κάθε χρόνο πληθώρα παραστάσεων κάνουν την εμφάνισή τους στα αρχαία θέατρα της Ελλάδος, βασισμένα στις αρχαίες τραγωδίες των μεγάλων τραγικών ποιητών, του Ευριπίδη, του Αισχύλου, του Σοφοκλή και άλλων. Στις μέρες μας για τις ηθοποιούς ένα ρόλος σε αρχαία τραγωδία αποτελεί μία από τις πιο σημαντικές στιγμές στην καριέρα τους, όπου έρχονται αντιμέτωπες με την απλότητα των μέσων που διαθέτουν και οδηγούνται σε εξαιρετικές ερμηνείες που μένουν αξέχαστες και καθιερώνουν το όνομά τους στο χώρο του θεάτρου, δίνοντας στον κόσμο ένα μεγάλο φάσμα συναισθημάτων.
