Ο πολυγραφότατος Βέλγος συγγραφέας αστυνομικών και νουάρ μυθιστορημάτων, Ζωρζ Σιμενόν, είναι γνωστός στο αναγνωστικό κοινό για τα βιβλία του με πρωταγωνιστή τον Επιθεωρητή Μαιγκρέ. Όπως το όνομα του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ έγινε ταυτόσημο με εκείνο του Σέρλοκ Χολμς και το όνομα της Άγκαθα Κρίστι με εκείνα των χαρακτήρων της Ηρακλή Πουαρό και Μις Μαρπλ, έτσι και το όνομα του Σιμενόν έγινε ταυτόσημο με εκείνο του Μαιγκρέ, προς τη δυσαρέσκεια, συχνά, του ταλαντούχου συγγραφέα. Το 1938, σε μια συνάντηση με τον εκδότη του, ο Σιμενόν απείλησε να τα παρατήσει, λέγοντας πως: «Πρέπει να βάλουμε τον Μαιγκρέ στο ράφι. Δεν χρειάζομαι κάγκελα πια για να στηρίζομαι. Νομίζω πως μπορώ πια να γράψω ένα πραγματικό μυθιστόρημα». Το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης ήταν ο εκδότης να του επιτρέψει να γράψει το εξίσου οργισμένο και επαναστατικό έργο με το ξέσπασμά του αυτό, το οποίο κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά, υπό τον τίτλο, «Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν».
Ο Σιμενόν, ως συγγραφέας, κέρδισε τον έπαινο μεγάλων ονομάτων, όπως του Γουίλιαμ Φώκνερ, της Μύριελ Σπαρκ, του Αντρέ Ζιντ, του Τζον Μπάνβιλ και περιοδικών και εφημερίδων, όπως της Guardian και του Observer. Είναι σαφές πως το συγγραφικό του ταλέντο ξεπερνούσε τα στενά όρια του λογοτεχνικού είδους του αστυνομικού μυθιστορήματος. Ο «Άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν», είναι η ιστορία του Κέες Πόπινγκα, ενός Ολλανδού οικογενειάρχη, γύρω στα σαράντα, που όταν μία μέρα μαθαίνει από το αφεντικό του πως η ναυτιλιακή εταιρεία, στην οποία δουλεύει εδώ και παραπάνω από 15 χρόνια, θα αφεθεί στο έλεός της, αφού εκείνος σκοπεύει να εξαφανιστεί για να αποφύγει από τα υπέρογκα χρέη του και κανείς από τους εργαζόμενους δεν θα πάρει αποζημίωση, ο Πόπινγκα έχει μία επιφοίτηση και η ζωή του αλλάζει ριζικά. Ο χαρακτήρας του βιβλίου του Σιμενόν έχει πολλά κοινά με τον χαρακτήρα που ενσαρκώνει ο Μάικλ Ντάγκλας στην ταινία, «Ξεχωριστή μέρα» (1993) και τον Γουόλτερ Γουάιτ (Μπράιαν Κράνστον), από την τηλεοπτική σειρά, «Breaking Bad» (2008-2013). Όπως και οι άλλοι δύο φανταστικοί χαρακτήρες, έτσι και ο Πόπινγκα συνειδητοποιεί πως το να είναι σωστός απέναντι στις υποχρεώσεις του και να αποφεύγει να υποκύπτει στις σκοτεινές του επιθυμίες είναι μάταιο και σε καμία περίπτωση δεν ανταμείβεται από την κοινωνία. Έτσι, ο πρωταγωνιστής, που συνηθίζει να στέκεται και να παρατηρεί τα τρένα που περνούν από το σταθμό στο Γκρόνινγκεν, κοντά στο σπίτι του, αποφασίζει να ανέβει σε ένα από αυτά με προορισμό το Παρίσι και εκεί να κάνει όλα όσα έχει «στερηθεί» όλη του τη ζωή, όπως το να κοιμηθεί με ωραίες γυναίκες και να ξοδέψει ασύστολα χρήματα στο τζόγο.
Ο Κέες Πόπινγκα βρίσκεται σε μια ηλικία όπου οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν μεγάλα διλήμματα και επέρχεται μια ριζική αλλαγή, όσο αφορά το σώμα τους. ο Σιμενόν δεν υπογραμμίζει πως ο χαρακτήρας περνάει την κρίση της μέσης ηλικίας, όμως είναι προφανές ότι η υπερβολική του συμπεριφορά έχει να κάνει με προσωπικά του προβλήματα. Η γυναίκα του, έντρομη από την ξαφνική αλλαγή του άντρα της, πιστεύει πως κάτι έχει συμβεί και πως υποφέρει από προσωρινή αμνησία. Οι εφημερίδες γράφουν πως ο Πόπινγκα είναι μανιακός ή παρανοϊκός και ψάχνουν για στοιχεία στο ιστορικό του, που ίσως να εξηγούν τη βίαιη συμπεριφορά του. Ο Πόπινγκα, ωστόσο, παρότι σκοτώνει κατά λάθος μια γυναίκα επειδή γελάει μαζί του, υποστηρίζει ότι δεν είναι τρελός και ότι ακολουθεί απλώς το ένστικτό του, για πρώτη φορά στη ζωή του. Στην προσπάθειά του να εξηγηθεί στο «κοινό» του, στέλνει επιστολές στις εφημερίδες που δημοσιεύουν άρθρα για εκείνον, συμπεριλαμβανομένου ενός που έχει τη μορφή αυτοβιογραφήματος. Ο Πόπινγκα δεν ανέχεται να του προσάπτουν ιδιότητες, όπως «παρανοϊκός» και «μανιακός», ή ακόμα και τη διάγνωση της γυναίκας του πως πάσχει από «αμνησία». Ο Σιμενόν θα πρέπει, μέσα από το χαρακτήρα του, να εξέφραζε και το δικό του παράπονο, ότι δηλαδή του προσάπτουν την ιδιότητα του «συγγραφέα αστυνομικού μυθιστορήματος» και τον σχετίζουν αυτόματα με τον χαρακτήρα του, Μαιγκρέ.
Ο Σιμενόν ήταν ένας από τους πολλούς συγγραφείς της εποχής του, που έκαναν σημαντική καριέρα αποκλειστικά μέσω του «genre» που επέλεξαν όταν ξεκίνησαν να γράφουν. Όπως ο Ρόμπερτ Χαϊνλάιν και ο Ρέι Μπράντμπερι ασχολήθηκαν αποκλειστικά με την επιστημονική φαντασία, ο Σιμενόν μπόρεσε να δείξει το ταλέντο του μόνο μέσα από τους περιοριστικούς κανόνες του αστυνομικού μυθιστορήματος. Όπως και ο Ρέιμοντ Τσάντλερ, όμως, χάρη στην ευφυΐα του, βοήθησε το είδος να εξελιχθεί, διαλέγοντας να μιλήσει για πιο σκοτεινά θέματα από εκείνα τα οποία πραγματεύονταν τα μυθιστορήματα της Άγκαθα Κρίστι. Ακριβώς όπως και ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, έτσι και ο Σιμενόν, ιδιαίτερα σε βιβλία του σαν τον «Άνθρωπο που έβλεπε τα τρένα να περνούν», ασχολήθηκε με την ανθρώπινη ψυχολογία και μάλιστα στις ακραίες περιπτώσεις όπου κάποιος βρίσκεται υπό τεράστια πίεση.
Δείτε το trailer της ταινίας «The Man Who Wasn’t Maigret» (2003) στο YouTube:
