Προσοχή- προσοχή! Θα βάλω όλο το χιούμορ που διαθέτω (γιατί ναι έχω κι από αυτό η άτιμη)και θα σου ανοιχτώ για μια ακόμη φόρα ως το νούμερο ένα γκαντεμόσκυλο της χρονιάς. Αυτό το «ελπίζω να μη με είδε κάνεις» το ‘χω κάνει καραμέλα τελευταία. Λοιπόν το σημερινό άρθρο μου θα ναι μια ωδή σε όλες εκείνες τις αμήχανες στιγμές που ρεζιλευτήκαμε μπροστά στον κόσμο με τα μικρά, πλην τίμια ατυχηματάκια μας που ‘ναι γεμάτα χαρά και τσαχπινιά(νοτ).
Λοιπόν σύντροφε, καιρός να μάθεις να μη ντρέπεσαι για όλες αυτές τις αμήχανες στιγμές, κατανοώ ότι όταν λαμβάνουν χώρα τέτοιου τύπου σκηνικά εύχεσαι να ανοίξει η γη να σε καταπιεί και να σου ρθει από τον ουρανό ένας αόρατος χιτώνας σαν αυτός του Χάρυ του Πότερ κι έτσι με μια κίνηση να μην είσαι ορατός σε κανέναν. Λοιπόν, βρείτε που πουλάν τέτοια ενδύματα να τα σκάσω όσο- όσο, να δώσω και την τελευταία μου δεκάρα και να τα αγοράσω. Κάντε της μόδας τους αόρατους μανδύες ρε! (Ποιος με είδε πάλι;).
Σκηνικό νούμερο 1, ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό, ο ήλιος έσκαγε, μια όμορφη μέρα ξεκινούσε. Γεμάτη διάθεση για ζωή, ήμουν καθ’οδόν για το σχολείο που θα δίδασκα (γελάει ο κόσμος και ο κοσμάκης), δεν είχα προλάβει να πιω καφέ κι όπως καταλαβαίνετε ανηφόριζα κάπως σκυφτή σε ένα δρομάκο μέχρι που…. Μπαμ! Ένα υπέροχο σκαμπίλι της φύσης με ξύπνησε για τα καλά! Κάτι κλαδιά από ένα δέντρο που εξείχε με χάιδεψαν απαλά στο μάγουλο. Απέναντι μου μια από τις πιο πολυσύχναστε καφετερίες στη γειτονιά. «Θεέ μου ας μη με είδε κάνεις», ξεστόμισα. Γιατί αν με είδε σίγουρα του έφτιαξα τη μέρα του δόλιου.
Σκηνικό νούμερο δυο, άλλο ένα βάρβαρο πρωινό ξύπνημα με βρήκε βιαστική και καθυστερημένη για το μάθημα μου στη σχολή, τρέχοντας λοιπόν σαν την μουρλή να προλάβω το λεωφορείο για τη σχολή μου, δεν έδωσα και πολλή βάση στο ενδυματολογικό κομμάτι, καταλαβαίνετε (ντύνομαι πάντα με την τελευταία λέξη της μόδας, να ξέρετε). Συνειδητοποιώ ότι ένα κυριούλης με κοίταζε κάπως παράξενα. Τι γίνεται, σκέφτομαι τι παράξενο έχω και με σταλκάρει ο τύπος; Και ναι! Μόλις ξεφτιλίστηκα για μια ακόμη φόρα, το φερμουάρ του παντελονιού ορθάνοικτο. Και γιατί δηλαδή, που το βλέπουν το παράλογο μερικοί, δεν έχουμε το δικαίωμα να μην κουμπώσουμε το πανταλόνι ε; Στιλιστική άποψη είναι κι αυτή. «Θεέ μου ας μη με είδε κανείς».
Σκηνικό νούμερο τρία, όλα καλά, όλα ανθηρά, ζωή ανέμελη κλάμπινγκ μέχρι πρωίας κι όλα τα συναφή. Και καθώς χόρευα σαν το εριφιών με το ποτάκι μου στο χέρι, νιώθω μια μικρή αντίσταση, δε δίνω σημασία και συνεχίζω ακάθεκτη, μέχρι που γυρίζω και βλέπω ότι το πίσω φερμουάρ της μπλούζας μου έχει μπλεχτεί στα μαλλιά μια κοπέλας(κάτι πάει στραβά με τα φερμουάρ!). Πάει η τούφα της καημένης, στο τσακ να την αφήσω κουρούπα, ωστόσο αυτό πρέπει να πόνεσε, ζητώ και δημόσια συγγνώμη. «Αχ θεέ μου, γιατί με είδε κάποιος…»
Σκηνικό νούμερο 4, όλα καλά στη ζωή μου γενικά όπως καταλαβαίνετε, δεν έχω κανένα παράπονο, ζω την περιπέτεια. Καθώς είμαι γενικά μια ταξιδιάρα ψυχή( τα κτελ ήταν δεύτερο σπίτι μου κάποια εποχή) και καθώς όταν πάω κάπου έστω και για δυο μέρες θα κουβαλήσω όλο μου το σπίτι (ναι τέτοια είμαι), συνέβη κάτι άπειρα ντροπιαστικό, ευτράπελο από τα λίγα. Άνοιξε το έρμο το μπάκπακ από το βάρος, εγώ να μην έχω πάρει χαμπάρι τίποτε. Πάω να ανέβω τα στέαρς του κτελ κι ακούω μια φωνή «κοπελιά- κοπελιά!» γυρίζω, και τι να δω; Είχαν πιάσει τα ρούχα μου, όλο το κτελ, όχι τίποτα άλλο, είχα πάρει μαζί μου και κάτι χοντρόκαλτσες, ξέρετε αυτές τις πολύχρωμες του ύπνου(λακιστίν σοσόνια). Γενικότερα μια κατάσταση ξεφτιλιζάσιον, να μαζεύω ένα- ένα τα κουρέλια μου στα κτελ. «Θεέ μου, ας μη με είδαν πολλοί, τουλάχιστον αν με είδε κάποιος, να κάνει έστω ότι δεν με είδε!».
Μόλις σου περιέγραψα λίγα -πίστεψε με- πολύ λίγα από τα όσα έχω ζήσει, σε σχέση με αυτό που λέμε του το σύμπαν σε έχει φασκελώσει. Ναι κι έμενα φίλοι το κάνει συχνά, αλλά να ξέρετε ότι αυτά μένουν και με αυτά γελάμε ή κλαίμε από ντροπή ενίοτε. Λοιπόν σύντροφε, αν είσαι κι εσύ σαν κι έμενα, μη μασάς! Είμαστε καρικατούρικα και χαριτωμένα τυπάκια, εμείς οι αδέξιοι, οι αφηρημένοι και οι άτυχοι! (Δε μα είδε κανείς!).
Μη μασάτε ορέ αδέρφια! Το σύμπαν κάποια στιγμή, αντί για φάσκελα, θα ρίχνει χαιρετούρες θα το δείτε. Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς, η ατσούμπαλη σας!
«Θεέ μου, γιατί μας είδε κάποιος;».
