Ξυπνάς – βασικά σε ξυπνάει ο πλασιέ που βαράει τα κουδούνια έξω από το σπίτι σου. Δεν βαριέται; Δεν ανοίγεις. Χτυπάει το τηλέφωνο, άλλος πλασιέ από ‘κει, δεν κάθεσαι καν να ακούσεις τι σου λέει. Τους το κλείνεις στα μούτρα. Στο σούπερ μάρκετ που θα πας, η ταμίας κάθεται όλη μέρα σε μια καρέκλα και το μόνο της ενδιαφέρον είσαι εσύ που απλά βγάζεις το πορτοφόλι σου να πληρώσεις. Δεν της μιλάς, φεύγεις. Ο ντελιβεράς που με χαμόγελο σου έφερε την παραγγελία, πριν προλάβει να πει καληνύχτα ακούει την πόρτα σου να κλείνει. Χρειάζεται να συνεχίσω; Ναι.
Η κολλητή σου προτείνει να πάτε βόλτα να ξεσκάσετε, αλλά της ρίχνεις άκυρο. Κάπου μεταξύ τηλεόρασης και υπολογιστή αφαιρέθηκες. Έτσι λες στον εαυτό σου για να νιώσεις καλύτερα. Απλά βαριέσαι. Ο φίλος σου θα υποστεί για άλλη μια φορά την γκρίνια σου για το ένα κιλό που έβαλες. Έχεις φτάσει σε τέτοιο σημείο, που ακόμα και όταν οι γονείς σου σε παίρνουν τηλέφωνο να δουν πως είσαι, προσπαθείς να μιλήσετε όσο το δυνατόν λιγότερο.
Γιατί; Τι σου φταίνε όλοι αυτοί; To κακό με εμάς τους ανθρώπους είναι πως νομίζουμε ότι όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω μας. Και αυτό το θεωρούμε δεδομένο. Νομίζουμε πως θα είναι όλοι εκεί για μας όποτε τους χρειαστούμε, αδιαφορώντας για το πώς τους συμπεριφερόμαστε. Εσύ μπορεί να έχεις τα χάλια σου, να νιώθεις άχρηστος και να έχεις νεύρα, αλλά δεν σου φταίει ούτε ο διπλανός σου στο αστικό που θα τον κράξεις άνευ λόγου και αιτίας, ούτε ο περιπτεράς που δεν έχει να σου χαλάσει το πενηντάευρω.
Οk, ξέσπασες, τα είπες και ησύχασες. Άλλαξε κάτι; Εγώ ακόμη εκεί το βλέπω το πρόβλημά σου. Το μόνο που καταφέρνεις με αυτή τη συμπεριφορά είναι να χαλάς την μέρα κάποιου άλλου, ο οποίος σου δείχνει ευγένεια και σεβασμό. Το αστείο είναι ότι δεν είσαι μόνο εσύ που συμπεριφέρεσαι έτσι. Είμαστε σχεδόν όλοι πλέον. Δεν μας ενδιαφέρει ο διπλανός μας. Ας πεθαίνει. Τι μας νοιάζει; Η δουλειά μας να γίνει κι για όλα τα άλλα ούτε δεκάρα.
Οπότε γυρνάς σπίτι μέσα στα νεύρα, γκρινιάζοντας για τον πλασιέ που σε ξύπνησε, για τον ντελιβερά που περίμενε και πουρμπουάρ, για τον την ταμία που δεν σου είπε καλημέρα, για τον διπλανό στο αστικό που σε έκραξε και πάει λέγοντας. Την στιγμή μάλιστα που κι εσύ κάνεις ακριβώς το ίδιο! Το μόνο που κάνεις είναι να κουνάς το δάχτυλο στους άλλους, χωρίς να αναγνωρίζεις τα δικά σου λάθη. Αν δεν είσαι εντάξει με τον εαυτό σου, δεν είσαι και με τους γύρω σου και έτσι δεν είναι και αυτοί μαζί σου. Εστίασε στον εαυτό σου πρώτα, και φέρσου όπως θα ήθελες να σου φερθούν. Διαφορετικά, μπορείς να συνεχίσεις με τα νεύρα και την γκρίνια. Επιλέγεις.
