Βγαίνοντας έξω στον δρόμο έχω αναπτύξει την συνήθεια να κοιτάω μάτια. Μάτια ανθρώπων! Άλλοτε μάτια χαρούμενα, άλλοτε λυπημένα, μάτια γεμάτα θλίψη, αγωνία, πίκρα, ελπίδα, άγχος, αποδοχή, ικανοποίηση. Είναι μαγικό το ποσά πολλά συναισθήματα μπορεί να διακρίνει κανείς σε ένα ζευγάρι μάτια. Το θλιβερό της υπόθεσης είναι ότι αν όχι ποτέ, τότε πολύ σπάνια μπορώ να βρω ένα ζευγάρι μάτια που να εκπέμπουν ευτυχία. Τι είναι λοιπόν αυτό που στην σημερινή εποχή έχει δυσκολέψει τόσο πολύ τους ανθρώπους από το να βρουν την ευτυχία; Είναι η κρίση; Τα χιλιάδες προβλήματα της καθημερινότητας; Ενδεχομένως και να είναι, παρόλαυτά νομίζω πως το πρόβλημα έγκειται άλλου. Αν παρατηρήσεις τους ανθρώπους γύρω σου θα καταλάβεις ότι σπάνια νιώθουν άνετα. Είτε είναι στη σχολή,είτε είναι στην στάση του λεωφορείου, είτε είναι σε ένα πάρτι, υπάρχει πάντα κάτι που τους απασχολεί και δεν τους επιτρέπει να απολαύσουν την οποιαδήποτε στιγμή στο 100% της.
Αυτό που δεν μας αφήνει να αγγίξουμε την ευτυχία είναι απλά ο ίδιος μας ο εαυτός. Είναι ένας φόβος που έχουμε αναπτύξει σχεδόν όλοι σαν σύνολο. Η αποξένωση της σημερινής εποχής μας έχει φτάσει στο σημείο να μην μπορούμε να μοιραστούμε όλα όσα θέλουμε από φόβο μήπως εκτεθούμε. Έτσι λοιπόν ο καθένας από εμάς φοβάται. Φοβάται να εκφραστεί, φοβάται να γελάσει, φοβάται να μιλήσει, φοβάται να αγκαλιάσει. Και η κατάσταση αυτή παίρνει την μορφή ενός φαύλου κύκλου. Και κανείς δεν κάνει κάτι για να σπάσει αυτόν τον κύκλο. Συχνά ακούμε συμβουλές του τύπου <<Να είσαι απλα ο εαυτός σου>> και αναρωτιόμαστε πόσο εύκολο μπορεί να είναι αυτό; Και αν είναι, γιατί μπαίνουμε στον κόπο να δίνουμε ή να παίρνουμε μια τέτοια συμβουλή; Η πραγματικότητα είναι ότι τελικά δεν είναι και τόσο εύκολο να είσαι ο εαυτός σου. Δεν είναι και τόσο εύκολο να αποτινάξεις από πάνω σου κάθε είδους άμυνα και να αφεθείς ολοκληρωτικά στον κόσμο! Είναι δύσκολο, και είναι δύσκολο για όλους, πράγμα που κάνει αυτή την κατάσταση ίσως πιο υποφερτή.
Υπάρχει τρόπος όμως ο καθένας να κάνει την αρχή του σε αυτή την καθημερινότητα και να προσθέσει το δικό του λιθαράκι σε αυτήν την συλλογική προσπάθεια. Ένα βλέμμα στον δρόμο, ένα χαμόγελο, μια καλημέρα είναι αυτό που μπορεί να βοηθήσει τον καθένα από εμάς τόσο να αποβάλει τις δικιές του φοβίες όσο και να βοηθήσει κάποιον άλλο να κάνει το ίδιο. Ένα τόσο δα μικρό δείγμα αποδοχής μέσα στην ημέρα είναι ακριβώς ότι χρειάζεται για να βελτιώσει ο καθένας τόσο την δίκη του καθημερινότητα όσο και των ανθρώπων γύρω του και να έρθει ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία. Γιατί αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι η καλοσύνη και η χαρά είναι δυο πράγματα τόσο κολλητικά όσο το χασμουρητό. Μια μικρή καλή πράξη ενεργοποιεί μια τεράστια σειρά από άλλες καλές πράξεις που μπορούν να κάνουν την ζωή μας λιγάκι πιο πολύχρωμη.
Σταμάτα να φοβάσαι λοιπόν, σταμάτα να φοβάσαι να δείξεις πόσο υπέροχος είσαι, γιατί μόνο τότε θα μπορέσει ο κόσμος να καταλάβει και να εκτιμήσει την μαγεία που εκπέμπεις! Κοίτα τους ανθρώπους στα μάτια και χαμόγελα τους με το πιο γλυκό σου χαμόγελο! Κάν΄το μέχρι να σου χαμογελάσει κάποιος ειλικρινά πίσω. Και τότε θα καταλάβεις τι ακριβώς πάει να πει ευτυχία!
