Έμοιαζε με μια οποιαδήποτε άλλη τυπική ημέρα. Αλλά δεν ήταν. Έμοιαζε με οποιαδήποτε άλλη κανονική συζήτηση. Αλλά δεν ήταν. Έμοιαζε πολύ κοντά με τον πόνο της ζωής. Αλλά ήταν μια ταινία. Μια σκηνή. Mια συζήτηση σε ένα παγκάκι. Είκοσι έξι λέξεις.
“Δεν ξέρεις την αληθινή απώλεια γιατί τη νιώθεις όταν χάνεις κάτι που αγαπάς πιο πολύ απ’ τον εαυτό σου. Αμφιβάλλω αν τόλμησες να αγαπήσεις τόσο κάποιον”
Οι λέξεις έτρεχαν από το στόμα του Σον, τον οποίο υποδυόταν ο Ρόμπιν Γουίλιαμς στην ταινία «Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ» τόσο γρήγορα όσο τα σύννεφα που τρέχουν στον απέραντο γαλάζιο ουρανό. Και η έκφραση του αρκούσε εκείνο το δευτερόλεπτο. Η ειλικρίνεια, το βάθος στη φωνή του, η εξυπνάδα του ή το ταλέντο στην υποκριτική του σε κάνει με τα λόγια αυτά να κάνεις κι εσύ μια παύση μαζί του και να αναλογιστείς για λίγο ξανά τι ήταν αυτό που μόλις ειπώθηκε.
Άραγε η αληθινή απώλεια έχει ένα πρόσωπο ή πολλά; Έχει μια απόχρωση ή περισσότερες; Γιατί ο πόνος ενός χαμού έχει γίνει πρωταγωνιστής αμέτρητες φορές για σεναριογράφους, συγγραφείς, μουσικούς, ποιητές… Θα βιώσουμε όλοι μας αυτόν τον πόνο κάποια στιγμή στη ζωή μας; Θα καταφέρουμε όλοι να δούμε πέρα από το δικό μας κόσμο, πέρα από τον εαυτό μας για να αγαπήσουμε κάποιον τόσο πολύ που θα πονάμε – να αγαπήσουμε κάποιον πιο πολύ κι απ’ τον εαυτό μας;
Στοιχηματίζω πως αυτός ο κάποιος, όταν μπει στη ζωή σου δε θα μοιάζει με κανέναν άλλο απ’ όσους ανθρώπους έχεις γνωρίσει μα συνάμα θα τον νιώθεις τόσο οικείο όσο και συνηθισμένο. Θα μιλάς με αυτό το άτομο με τις ώρες και θα λες το οτιδήποτε δίχως να σε κρίνει, θα μπορείς να πεις το κάθε τι… Ακόμη κι αν είναι θέματα πολιτικής, παράξενες συζητήσεις για την ύπαρξη μας, για τα αστέρια, για το φεγγάρι, αντιπαραθέσεις για θέματα τα οποία δεν έχουν μεγάλη σημασία αλλά και υπαρξιακές συζητήσεις… Σαν εκείνη τη συζήτηση στο παγκάκι. Κάπου μέσα σε όλες αυτές τις συζητήσεις θα καταλάβεις πως πρέπει να αφήσεις τον εγωισμό σου στην άκρη, θα ξεχάσεις όσους ανθρώπους σε πλήγωσαν, όσους σε στέρεψαν από συναισθήματα ακόμη κι όσους σε απέρριψαν και σε πλήγωσαν βαθιά. Θα βρεις την ειρήνη μέσα σου και σε μια μονάχα στιγμή θα ωριμάσεις ακόμη περισσότερο, καταλαβαίνοντας πως στις ανθρώπινες σχέσεις, κάποιες φορές ο άλλος θα σου δίνει το 40 του κι εσύ το 60 σου και αυτό θα είναι εντάξει. Θα νικήσεις το παρελθόν και θα αφεθείς, αγαπώντας κάποιον περισσότερο από εσένα, ακόμη κι αν κάποιο καιρό πριν κάτι τέτοιο σου φαινόταν τρελό ή αδύνατο.
Μα από κει και έπειτα, το τρελό ή το αδύνατο θα έρχεται σε κάθε σκέψη του τι θα γίνει αν χάσεις αυτό το πρόσωπο από τη ζωή σου. Δε θα αναπνέεις το ίδιο. Δε θα ξυπνάς το ίδιο. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Το όνομα του θα πετιέται σε μια κανονική συζήτηση μα δεν θα είναι καθόλου κανονική πια, θα είναι σαν εκείνη τη συζήτηση στο παγκάκι τυλιγμένη από τον πόνο της πραγματικής ζωής και της αληθινής απώλειας.
Όταν χάνουμε κάποιον, με οποιονδήποτε τρόπο, επιβάλλεται όχι μόνο να μάθουμε να ζούμε χωρίς αυτόν αλλά πάνω απ’ όλα να ζούμε με τα ψίχουλα της αγάπης που μας άφησε πίσω. Λένε πως όταν χάσεις κάποιον, συνειδητοποιείς πως στο τέλος θα τους χάσεις όλους. Γίνεται ο άνθρωπος να ζει με ψίχουλα; Γίνεται ο άνθρωπος να αγαπήσει κάποιον ενώ θα ξέρει ότι θα πονέσει πολύ; Γίνεται ο άνθρωπος να αγαπήσει κάποιον πιο πολύ από τον εαυτό του; Και το κυριότερο… Γίνεται ο άνθρωπος να τολμήσει να αγαπήσει τόσο κάποιον ξέροντας εξ αρχής πως στο τέλος θα τα χάσει όλα;
https://www.youtube.com/watch?v=5YXVMCHG-Nk&ob=av2e
