Υπάρχουν πάντα εκείνα τα αριστουργήματα που, αν και πασίγνωστα, αν και διαχρονικά, τυχαίνει να μας έχουν ξεφύγει, να μην τα γευτήκαμε. Για άλλους λιγότερα, για άλλους περισσότερα, αλλά ο κανόνας μας θέλει όλους σ’ αυτή τη μοίρα. Τσεκαρισμένο. ‘Οσο μουσικόφιλος κι αν είναι κανείς, όσο βιβλιοφάγος, όσο σινεφίλος… (πέρα από ελάχιστες σπαστικές εξαίρεσεις οι οποίες, εκτός του ότι επιβεβαιώνουν τον κανόνα, είναι κατηγορία από μόνες τους και δεν είναι του παρόντος) Όπως γενικώς με εκείνες τις πληροφορίες που ο καθένας μας θα νιώσει κάποια στιγμή ότι γνωρίζουν όλοι, μα όλοι, εκτός από εμάς. ‘Ομως, αν έχει μια γοητεία η άγνοια, αυτή είναι η ενδεχόμενη ήττα της.
Αυτή ακριβώς η ήττα είναι ο σκοπός αυτής στήλης: να θυμίσει σε κάποιους αυτά που όλο λένε ότι κάποια στιγμή θα δουν κι όλο παραμελούν ή να ερεθίσει άλλους ώστε να βάλουν στο πρόγραμμα ο,τι μπορεί να ήθελαν να δουν αλλά δεν το ήξεραν. Φυσικά μπορεί και απλά να θυμίσει σε κάποιους στιγμές του σινεμά που τους έχουν αγγίξει, πράγμα καθόλου άσχημο οπότε, πλην της άγνοιας, κανείς χαμένος.
Σκεφτόμουν για μέρες το καλωσόρισμα στους αναγνώστες και ταυτόχρονα το «επιτρέψτε μου να συστηθώ». Μου περνούσαν τίτλοι και τίτλοι από το μυαλό και είχα αρχίσει να μπλοκάρω. Μέχρι που μέσα στην όλη έγχρωμη και ασπρόμαυρη ανακατωσούρα, θυμήθηκα μια φράση που κάποτε μου έλεγε ένας καλός φίλος όταν βρισκόμουν σε παρόμοια κατάσταση, για το ποιο απ’ όλα τούτα τα σιροπιαστά να τσαλακώσω μέχρι πού να πάω φέτος διακοπές, και έπαιρνα εν τέλει μια απόφαση: «Έχουμε την εκλογή της Σόφης!», καθότι σινεφίλ ο φίλτατος και Σοφία η υπογράφουσα. Και κάπως έτσι, έκανα την εκλογή μου…
Ως λάτρης λοιπόν του κλεισίματος του ματιού και της σημειολογίας εν γένει, επιτρέψτε μου να εγκαινιάσω τη στήλη αυτή με το συνονόματο αριστούργημα του Allan. J. Pakula, Η εκλογή της Σόφι (Sophie’s choice, 1982). Ή πιο συγκεκριμένα, το υπεραριστούργημα που αποτελεί η συγκλονιστική ερμηνεία της Meryl Streep σε συνδυασμό με το όλο φιλμ.
Σε πολλούς ίσως δεν έχει τύχει να δουν τον ασύλληπτο τρόπο με τον οποίο η μεγάλη ηθοποιός υποδύεται το χαρακτήρα της Σόφι, της χτυπημένης από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – και πάρ’ όλα αυτά αιθέριας – Πολωνέζας, παραδίδοντας ένα σεμινάριο υποκριτικής και κερδίζοντας, το λιγότερο επάξια, το δεύτερο από τα τρία Όσκαρ της καριέρας της, μετά από αυτό για το Κράμερ εναντίον Κράμερ (1979) και πριν από το πιο πρόσφατο για την μεταμόρφωσή της σε Σιδηρά Κυρία (2011) – λέγε με Μάργκαρετ.
χάρη του ρόλου, δεν υποδύεται κάποιον διανοητικά ασθενή ούτε κάποιον με κάποιο φυσικό ελάττωμα, όπως συχνά συναντάμε σε πολυσυζητημένους οσκαρικούς ρόλους… Υποδύεται με έναν αξιοσέβαστο, εσωτερικό τρόπο, έναν άνθρωπο που τα έχασε όλα και συνεχίζει να παλεύει για τα ελάχιστα. Που επέζησε από την κόλαση και δεν ελπίζει σε κανένα παράδεισο, αλλά συνεχίζει να ζει.
Το ότι οι συμπρωταγωνιστές, Kevin Kline και Peter MacNicol, καταφέρνουν όχι απλά να επιζήσουν στην οθόνη αλλά και να δώσουν, ο καθένας με τον τρόπο του, ένα λαμπρό παρόν, δηλώνει πολλά τόσο για τις υποκριτικές τους ικανότητες όσο και για το γενικότερο ποιόν της ταινίας.
