Δεν ανήκα ποτέ σε εκείνους που αυτές τις μέρες εύχονται καλό χειμώνα. Με εκνεύριζε πολύ αυτή η ευχή από μικρή, θες γιατί προοικονομούσε την έναρξη των σχολείων, το τέλος της ξεγνοιασιάς; Δεν το γνωρίζω αλλά ποτέ δεν τη συμπάθησα και μέχρι τώρα δεν την έχω συμπαθήσει. Είναι ακόμα Αύγουστος γιατί να μιλάμε για χειμώνα; Αύγουστος, τόσο ξέγνοιαστος και γλυκόπικρος μήνας.
Έτσι τον έχω στο μυαλό μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Νομίζω σε αυτόν βάσιζα πάντα όλο μου το καλοκαίρι, σαν να ξεκινούσε σε αυτόν και εκεί ακριβώς να τελείωνε. Ίσως για αυτό ευθύνεται το ότι οι διακοπές της οικογένειας γίνονταν τότε. Ίσως πάλι να ευθύνεται και ο Μητροπάνος που στο άσμα του δεν αναφέρεται σε χρωστούμενο καλοκαίρι αλλά επικεντρώνεται στον Αύγουστο. Να σου εκμυστηρευτώ κάτι; Κι εγώ η ίδια Μητροπάνος ένιωσα φέτος. Σκέφτηκα ότι χρωστάω στον εαυτό μου έναν Αύγουστο και του τον έδωσα.
Τον Αύγουστο με όλο του το πακέτο. Αυτόν που ξεκινάει με τη προσμονή του ταξιδιού που περιμένεις πως και πως. Σκέφτεσαι τη στιγμή που θα σαλπάρει το πλοίο ή θα ξεκινήσει το τρένο, το λεωφορείο ή εσύ με το αυτοκίνητό σου προς το άγνωστο. Πλάθεις στο μυαλό σου τις στιγμές στο μέρος που έχεις επιλέξει με τα άτομα που θα μοιραστείς αυτές τις διακοπές.
Είναι αυτό το συναίσθημα που όσα χρόνια κι αν περάσουν παραμένει το ίδιο. Το συναίσθημα του μικρού παιδιού που κρύβεις μέσα σου με την ανυπομονησία και την αγωνία να κυλήσουν όλα όπως τα θες. Η ανάγκη για ανακάλυψη προς το άγνωστο που θα συναντήσεις αλλά θα θες να το ερευνήσεις σπιθαμή προς σπιθαμή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θες να τα ζήσεις όλα στο κόκκινο, να χτυπήσει το καμπανάκι κι εσύ να το απολαύσεις που έφτασες εκεί που ήθελες.
Και έρχεται εκείνη η μέρα και το ταξίδι κάποια στιγμή φτάνει στο τέλος όπως όλα τα καλά που πάντα κάποτε τελειώνουν. Εσύ όμως έχεις προλάβει να δημιουργήσεις νέες αναμνήσεις, ιστορίες και ένας νέος και γεμάτος Αύγουστος σιγά σιγά μπαίνει προς αρχειοθέτηση. Με όλες εκείνες τις φωνές, τη φασαρία, τις μουσικές, τα γέλια, τις συγκινήσεις και τον ενθουσιασμό που τον κατέκλυσαν και τους ανθρώπους που τον στόλισαν και τον έκαναν ξεχωριστό για μια ακόμη φορά. Παίζουν σημαντικό ρόλο και εκείνοι που θα τον πλαισιώσουν. Ίσως είναι και το κερασάκι στη τούρτα θα μπορούσα να πω. Βάζεις λοιπόν τη ζακέτα σου, γιατί αρχίζει να φυσάει πια το βραδάκι, κοιτάζεις τις φωτογραφίες του με τη μελαγχολία ζωγραφισμένη στα μάτια αλλά και τη χαρά που τα κατάφερες και λίγο πριν τον ”πακετάρεις”, κάνεις και τον απολογισμό σου. Ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες σου; Τι θα θυμάσαι περισσότερο από αυτόν, τι θα άλλαζες και τι σου δίδαξε, γιατί οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας κάτι μας μαθαίνει;
Αν όμως σε αυτόν τον Αύγουστο δεν έχεις κάτι να του ” φορτώσεις” μαζί του λίγο πριν μας αποχαιρετήσει, μη σκας υπάρχει και ο επόμενος. Άρχιζε να τον προετοιμάζεις με ένα περιποιημένο χειμώνα και βάλε στο μυαλό σου ότι σου χρωστάς έναν Αύγουστο. Έτσι όπως εσύ το θες, με αυτούς που εσύ θα επιλέξεις να τον μοιραστείς. Βάλτο σε πείσμα του προηγούμενου που ίσως να σε απογοήτευσε λιγάκι και όταν έρθει ο επόμενος υποδέξου τον με τσαμπουκά και τόλμη. Πίστεψε με θα είναι ακριβώς όπως τον θες! Και προς τα τέλη του, όπως καλή ώρα είναι τώρα, πιες στην υγειά του ένα ουζάκι.
Σύνταξη κειμένου: Γιώτα Γιαννακοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Μπράιτ Κλεοπάτρα
