Πρέπει να ήταν το προοίμιο των αιτημάτων φιλίας και ήταν ο πιο γλυκός τρόπος έκφρασης για να πεις πως θέλεις να παίξουμε μαζί. Είναι ανεκτίμητοι οι παιδικοί φίλοι. Γνωριστήκατε στο σχολείο ή στο πάρκο της γειτονιάς. Στη αρχή μισιόσασταν κι έπειτα ταιριάξατε. Σε ξέρουν από τότε που δεν ήξερες εσύ τον εαυτό σου, έχετε τόσες κοινές αναμνήσεις που πλέον είναι γραφικό, δε θυμάσαι πως είναι να συμβαίνει κάτι και να το μαθαίνουν πρώτοι.
Είναι σε γελοίες φωτογραφίες που σου λείπουν δόντια, στα πρώτα ξενύχτια, στις πρώτες διακοπές, στους πρώτους έρωτες. Έχεις κλάψει μπροστά τους, δίπλα τους, με αυτούς, για αυτούς. Ίσως ζείτε στην ίδια γειτονιά, ίσως σε άλλη χώρα, μπορεί να βλέπεστε όλη τη μέρα ή και μία φορά το μήνα. Δεν ξέρω αν έχει σημασία ή μάλλον ξέρω, δεν έχει. Είναι οι πρώτοι άνθρωποι που θες να πάρεις τηλέφωνο για όποιον λόγο. Είναι εκεί. Ήταν ανέκαθεν και πλέον δεν ξέρεις πως να ζωγραφίσεις δίχως τα χρώματά τους. Οι αποχρώσεις τους πλέον είναι ανάμεικτες με τις δικές σου.
Είναι οι άνθρωποι που αναρωτιέσαι τι θα έκαναν στη θέση σου. Εκείνα τα πλάσματα που υπολογίζεις την καλή και την κακή τους κουβέντα, είναι οι φίλοι-καλό κρασί, που απέδειξε ο χρόνος την αξία τους και την επαυξάνει.Σε ποιον δεν αρέσει άλλωστε το καλό κρασί;
Οι παιδικοί μου φίλοι είναι σπίτι, είναι δύο καρέκλες κι ένας ζεστός καφές, είναι ταξίδια με αυτοκίνητα αργά τη νύχτα γεμάτα σιωπές που δε χρειάζονται να τις μπουκώσεις με λόγια. Σε ξέρουν αρκετά καλά ή πολύ καλά, προβλέπουν ενίοτε αντιδράσεις, που εσύ ούτε φαντάστηκες.
Θες να γίνουμε φίλοι; Είπε μία μέρα ένα τολμηρό κορίτσι σε ένα άλλο πάνω στην τσουλήθρα. Ίσως σήμερα χωρίσουν οι δρόμοι σας, ίσως τα τηλέφωνα δε χτυπούν τόσο συχνά, ίσως οι ζωές βρεθούν σε άλλα μήκη κύματος. Αλλά, αυτούς τους “από πάντα” φίλους, δε γίνεται να τους βγάλεις από μέσα σου. Αφού ήταν από πάντα εκεί.
