Η επίσκεψη μας σήμερα γίνεται σε έναν τόπο που δεν γνωρίζουν πολλοί την Δροσιά Ευβοίας από την πλευρά της Βοιωτίας πέντε χιλιόμετρα έξω από την Χαλκίδα. Η Δροσιά βρίσκεται μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο από ελιές και ζει και αναπνέει κάτω από την σκιά του επιβλητικού βουνού, τον Κτυπά. Τα τοπία της είναι μοναδικά και υπάρχουν σημεία που η ιστορία χαρίζεται μόνο στους διαβασμένους. Ας ξετυλίξουμε παρέα το νήμα της ιστορίας της και ας σεργιανίσουμε σε μέρη που σίγουρα δεν έχετε ακούσει ποτέ ή σχεδόν ποτέ.
Τα αρχαία χρόνια η περιοχή ονομάζονταν Χαλία, και κατοικούσαν άνθρωποι που ασχολούνταν κυρίως με την αλιεία. Η ζωή τους ήταν συνυφασμένοι με τις τρεις μεγαλύτερες πόλεις που βρίσκονταν τριγύρω την Χαλκίδα , την Μυκαλυσσό (Σημερινή Ριτσώνα)και την αρχαία Ανθηδόνα. Στα βυζαντινά χρόνια η περιοχή έπεσε σε μαρασμό εξαιτίας επιδρομών των βάρβαρων. Στην εποχή της τουρκοκρατίας οι Τούρκοι προχωρούν σε δημεύσει των περιουσιών με αποτέλεσμα η ζωή των ανθρώπων να γίνει ανυπόφορη. Κατά την ελληνική επανάσταση όμως η περιοχή γίνεται πεδίο μαχών και πρωταγωνιστούν αξιόλογες προσωπικότητες όπως ο Νίκος Κριεζώτης , Βασίλης Μπούσγος κ.α. Το 1890 τελικά με την βοήθεια του πολιτευτή της Αττικής Αντώνιο Ζυγομαλά όλα τα τσιφλίκια που είχαν πάρει οι Τούρκοι να περιέλθουν στην ιδιοκτησία των κάτοικων. Η περιοχή μέχρι την δεκαετία του 1960 ήταν γνωστή επίσημα με την ονομασία Χάλια.
Η Δροσιά στο σήμερα είναι πλέον μια κωμόπολη. Στο κέντρο της θα εντοπίσετε την πανέμορφη πλατεία Αντωνίου Ζυγομαλά με το ιστορικό κτήριο της κοινότητας πλέον ανακαινισμένο να την κοσμεί και να την ομορφαίνει. Όλες τις εποχές του χρόνου η πλατεία είναι πάντα γεμάτοι από παιδιά και τα μαγαζιά που την αγκαλιάζουν γεμάτα κόσμο για καφέ και ούζο. Η πόλη ακόμα και σήμερα στην ουσία είναι χωρισμένη σε δυο συνοικίες στα μικρά και στα μεγάλα Χάλια. Κάθε συνοικία έχει την δική της ενορία. Στα μικρά Χάλια υπάρχει η εκκλησία της μεταμορφώσεως της Σωτήρας και στα Μεγάλα Χάλια η μητρόπολη του Αγίου Γεωργίου που είναι κτισμένη από το 1870. Στα όρια του χωριού θα βρείτε το πανέμορφο μοναστήρι της Ιεράς Μονής Γοργοεπηκόου που οι μονάχες το έχουν πάντα φροντισμένο και καθαρό και αξίζουν την επίσκεψη σας. Στην περιοχή Ριτσώνα αν βρεθείτε άνοιξη πραγματοποιείται και το πασίγνωστο Ράλι ανάβασης για τους λάτρεις των αυτοκίνητων.
Διασχίζοντας την Δροσιά και με κατεύθυνση προς το χωριό Λουκίσια, μετά το λιμανάκι της Παναγίτσας, στα αριστερά σας θα συναντήσετε τον Τύμβο του Σαλγανέα. Εδώ η ιστορία κρύβει ακόμα ένα άσσο που δυστυχώς πολλοί λίγοι γνωρίζουν. Ο Σαλγανέας αναφέρεται στα γραπτά του Στράβωνα και του Παυσανία. Ήταν οδηγός στον περσικό στόλο και μετά την μάχη των Θερμοπυλών(480π.χ.) έπρεπε να οδηγήσει την νηοπομπή, μέσα από τον πορθμό του Ευρίπου. Καθώς πλησίαζαν, η χερσόνησος που βρίσκεται η σημερινή Δροσιά, δεν σου επιτρέπει να δεις κατευθείαν τον πορθμό με αποτέλεσμα ο Ναύαρχος Μεγαβάτης να θεωρήσει ότι ο Σαλγανέας τους εξαπάτησε και έδωσε εντολή να τον σκοτώσουν. Όταν όμως πέρασαν την Χερσόνησο είδαν μπροστά τους τον πορθμό και τότε κατάλαβαν το σφάλμα τους. Ο βασιλιάς Ξέρξης για να αποκαταστήσει την μνήμη του Σαλγανέα έδωσε εντολή να ετοιμάσουν τύμβο μετά από τιμές. Ο τύμβος σήμερα αποτελεί έναν τεχνητό λόφο και η περιοχή ονομάζεται Σωρός πιθανότητα από των σωρό του χώματος που απαιτήθηκε για να γίνει ο τύμβος.
Απέναντι από τον τύμβο τα μάτια σας θα αντικρίσουν ένα πανέμορφο λιλιπούτειο νησί όπου και εδώ κρύβεται μια ακόμη άγνωστη ιστορία. Το 1930 το νησί ενοικιάστηκε από τον Εγγλέζο Φράνσις Τέρβιλ Πετρ και γιαυτό πολλές φορές το νησί θα το συναντήσετε με την ονομασία εγγλεζονήσι. Τα πρώτα χρόνια της καριέρας του ήταν αρχαιολόγος και είχε γίνει γνωστός με την αποκάλυψη ενός απολιθώματος από την προϊστορική περίοδο στην Αφρική. Ήταν ένα ανθρώπινο κρανίο που ανήκε στον άνθρωπο του Νεάντερταλ και είναι γνωστός με την ονομασία άνθρωπος της Γαλιλαίας. Στο νησί είχε χτίσει μια πανέμορφη βίλα η οποία όμως καταστράφηκε μετά από βομβαρδισμό την εποχή του β’ παγκοσμίου πολέμου και σήμερα εντοπίζεις απλά ερείπια . Οι παλαιότεροι κάτοικοι του χωριού αφηγούνται ιστορίες που ήθελαν τον Εγγλέζο αρχαιολόγο να δουλεύει ως κατάσκοπος, και για την κατασκευή μυστικού περάσματος κάτω από την βίλα ώστε να μπορεί να διαφεύγει σε περίπτωση κινδύνου.
Στην μέση του νησιού θα βρείτε λείψανα κατοίκησης από τον 6ο και 7ο αιώνα καθώς και δεξαμενές νερού. Αργότερα χτίστηκε και ένα μικρό εκκλησάκι προς τιμής του αγίου Νικολάου του Νέου όπου κάθε 9 Μάιου εορτάζεται η γιορτή του. Όλο το χωριό περνάει με βαρκάκια από το απέναντι λιμανάκι της Παναγίτσας, και μετά την θεία λειτουργία γίνονται αυτοσχέδια πικνίκ και γλεντούν μέχρι το βράδυ χορεύοντας και πίνοντας. Το νησί είναι ιδανικό για ψάρεμα και καταδύσεις αλλά την εποχή του καλοκαιριού εδώ θα βρείτε τρεις αμμώδεις παραλίες για μπάνιο που συνήθως θα είστε πάντα μόνοι σας.
Πριν φτάσατε στο χωριό Λουκίσια αν κατηφορίσετε προς την θάλασσα ζητήστε να σας δείξουν τα ελάχιστα διάσπαρτα πλέον απομεινάρια του λιμανιού της αρχαίας Ανθηδόνας. Το λιμάνι της Ανθηδόνας ανήκε στους Θηβαίους και για την εποχή του ήταν αρκετά μεγάλο. Το στόμιο του είχε την δυνατότητα να κλείνει με αλυσίδες ώστε να προστατεύεται σε περίπτωση επιδρομών ή ακόμα και από ισχυρούς άνεμους. Ο μύθος θέλει να ξεκίνησε από το λιμάνι η γνωστή Αργώ όπου με καπετάνιο τον Ιάσονα ξεκίνησε το ταξίδι για την αποκτήσει του χρυσόμαλλου δέρας. Την εποχή του Βυζαντίου μετρά και από επιδρομές πειρατών το λιμάνι έπεσε σε παρακμή και στην πλήρη εγκατάλειψη του. Η αρχαία Ανθηδόνα στην εποχή της ακμής της, στολίζονταν από πανέμορφα μνημεία και φημίζονταν για τα σπουδαία της ναυπηγεία όπου κατά την περίοδο του πελοποννησιακού πολέμου ήταν σε μεγάλη άνθηση. Στην αρχαία πόλη υπήρχαν επίσης εργαστήρια όπου παρασκεύαζαν την πορφύρα μετά τα όστρακα που τους έφερναν οι αρχαίοι φοίνικες. Κατά την μυθολογία από την Ανθηδόνα κατάγονταν και ο Γλαυκός. Ήταν μια θαλασσινή θεότητα όπου από την μέση και πάνω ήταν άνδρας και από την μέση και κάτω ψάρι.
Το καλύτερο όμως σας το κράτησα για το τέλος. Μόλις στα 2 χλμ από την Δροσιά θα συναντήσετε τον τροπικό παράδεισο του ευβοϊκού κόλπου. Την παραλία Αλυκές. Την ονομασία της την οφείλει στην λίμνη αλυκής που από την εποχή που αρχίζουν οι βροχές μέχρι και την άνοιξη σχηματίζεται ένας μικρός υδροβιότοπος. Η παραλία είναι γνωστή και με το όνομα του πρώτου beach bar που άνοιξε στην περιοχή τον Ιππόκαμπο. Με το που θα αντικρίσετε τα μοναδικά νερά της θα σας θυμίσει τροπικό νησί. Πάντα πεντακάθαρη και με μια άμμος που χρυσίζει όταν την χτύπα ο ήλιος. Τα σχετικά ρηχά νερά της κάνουν το μπάνιο ιδανικό και για τα μικρά παιδιά. Τον χειμώνα η περιοχή είναι ιδανική για περπάτημα δίπλα στην ακρογιαλιά. Οι διάφορες ώρες τις ημέρας δίνουν διαφορετικό φως και χρώμα στην περιοχή. Ξεχωρίζει όμως η ώρα του δειλινού που η θάλασσα χρωματίζεται σε όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου και δεν πρέπει να χάσει κάνεις.
Η Δροσιά όποια εποχή και να την επισκεφτείς είναι μοναδική. Βρίσκεται πάντα στην καρδιά μου, και σήμερα ήθελα με το άρθρο μου να σας γνωρίσω έναν τόπο που αγαπώ και ζω πολλές μέρες κοντά της τον χρόνο. Εύχομαι να απολαύσετε όσο και εγώ αυτό το μοναδικό ταξίδι στο παρελθόν και το σήμερα της πόλης. Πιστεύω ότι το ταξίδι που κάναμε σήμερα, μαζί, στην ιστορία της να μας έμαθε γεγονότα που ίσως δεν θα τα γνωρίζαμε πότε. Αν ο δρόμος σας φέρει πότε σε αυτήν την όμορφη περιοχή να ξέρετε ότι κάπου εκεί κοντά σίγουρα θα είμαι και εγώ.
Πηγές:
- halkidaenkanitho.blogspot.com
- el.wikipedia.org
- news247.gr
- ktima-anthidon.gr
- eviaportal.gr
Σύνταξη κειμένου: Δημοσθένης Ζιούλας
Επιμέλεια κειμένου: Ελευθερία Σακελλαρίου
