Αν σου έλεγα, ότι θέλω να σε φωτογραφίσω, χωρίς να σου δώσω παραπάνω οδηγίες, ποια στάση σώματος και έκφραση προσώπου θα σου ερχόταν ”αυθόρμητα” να κάνεις πρώτα;
Τώρα, αν έφευγα από το δωμάτιο, άφηνα την κάμερα στημμένη απέναντί σου και σου έλεγα να βγάλεις μόνος σου το πορταίτο σου, θα άλλαζε κάτι στην πόζα σου;
Κανείς δεν επιλέγει να εκθέσει τον πραγματικό του εαυτό στα επικριτικά μάτια του κοινού. Αυτό, από την απαρχή της φωτογραφίας, είναι δεδομένο. Πολλές φορές δεν το καταλαβαίνουμε καν, αλλά όλοι το κάνουμε τις περισσότερες φορές.
Στην μεσσαιωνική και αναγεννησιακή ζωγραφική τα πορταίτα, είχαν όλα παρόμοιες πόζες. Τα μοντέλα, ελαφρώς γυρισμένα στο πλάι, η οπτική από κάτω προς τα πάνω και το βλέμμα ανέκφραστο. Τότε, αυτή ήταν η σωστή πόζα για να αναδείξεις τη δύναμη, την ομορφία και το κύρος. Αυτό βέβαια, οφειλόταν όχι μόνο στην μεγαλοπρέπια που πιθανόν να διακατείχε τα μοντέλα -αφού συνήθως ζωγραφικά πορταίτα γίνονταν σε επιφανείς της κοινωνίας- αλλά και επειδή ήταν μια εξαιρετικά χρονοβόρα διαδικασία ωρών έως και βδομάδων. Όταν εμφανίστηκε η φωτογραφία, το ”σκληρό” στήσιμο δεν άλλαξε. Όπως και ο ζωγράφος, έτσι και ο φωτογράφος για να τραβήξει μια φωτογραφία, χρειαζόταν πολλές ώρες και τα μοντέλα του με αξιοζήλευτη υπομονή, να μένουν ακίνητα.
Με την εξέλιξη της τεχνολογίας, οι καλλιτεχνικές πόζες αλλά και η καλλιτεχνική παρέμβαση των εικόνων, έκαναν την εμφάνισή τους. Πλέον, μπορείς να επιλέξεις τον τρόπο που επιθυμείς να φωτογραφηθείς αλλά τον τρόπο που επιθυμείς να ”εκθέσεις” τον εαυτό σου στο ευρύ κοινό των social media. Το ερώτημα είναι: Ποιον τρόπο επιλέγεις και γιατί;
Πλέον, στα socials, έρχεσαι αντιμέτωπος με μια μεγάλη γκάμα από περσόνες original ή copies, που αν και σε εντυπωσιάζουν δεν νιώθεις ότι ”ξέρεις” κάτι για αυτές. Όλοι το κάνουμε και όλοι το βλέπουμε στους άλλους. Εν μέρη, είναι λογικό. Γιατί υπάρχει ο φόβος της έκθεσης. Αν δεν αρέσει η περσόνα που έφτιαξες, δεν σε νοιάζει γιατί δεν είσαι πραγματικά εσύ, αν όμως δεν αρέσει ο πραγματικός σου εαυτός;
Αυτός ο αυτοπεριορισμός δεν χωρά στην φωτογραφία. Το πραγματικό αυτοπορταίτο, είναι απελευθερωτικό και όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτό, νιώθεις ότι ”κάτι ξέρεις” για το άτομο που βλέπεις.
Σκέψου τον τρόπο και το σκοπό που στήνεις τα μοντέλα σου. Στο αυτοπορταίτο, ξέχνα τα όλα αυτά και απελευθερώσου. Η αλήθεια είναι ότι το αυτοπορταίτο, όπως έχουν παραδεχθεί και οι μεγαλύτεροι φωτογράφοι, είναι από τα πιο δύσκολα κομμάτια της φωτογραφίας. Για να παρουσιάσεις σωστά τον εαυτό σου, πρέπει πρώτα να τον γνωρίζεις και αυτό είναι κάτι που παίρνει χρόνια. Για τον λόγο αυτο, τα αυτοπορταίτα των φωτογράφων σε νέα ηλικία, δεν έχουν καμμία σχεσή με τα πορταίτα τους σε μεγαλύτερη. Η διαφορά είναι εμφανής και αντιληπτή.
Όσο πιο καλά γνωρίζεις τον εαυτό σου, τόσο καλύτερα αυτοπορταίτα θα βγάζεις, αν δεν τον γνωρίζεις κάτι που είναι ”φυσιολογικό”, αν αποδεχθούμε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε πολλές εκδοχές και βαθιές αλήθειες, μπορείς να παρουσιάσεις αυτό που πιστεύεις ότι είναι πιο κοντά σε εσένα, ή μια πτυχή σου που αγαπάς ή και μισείς, χωρίς όμως να την αλλοιώσεις. Μην επηρεάζεσαι από μόδες και τάσεις, η καλύτερη φωτογραφία είναι η γνήσια, που δεν μοιάζει με καμμιά άλλη, όπως και εσύ είσαι μοναδικός, κοίτα μέσα σου και κάνε το αυτοπορταίτο σου εξίσου μοναδικό.
O μόνος τρόπος να πεις την ιστορία σου μέσω της τέχνης, είναι πρώτα να γνωρίζεις βαθιά τον αφηγητή και ύστερα το μέσο αφήγησης.
